Εντάξει.. δεν ήμουν ποτέ ένα από τα συνηθισμένα κοριτσάκια που ονειρεύονται από μικρά το γάμο τους, με τον πρίγκιπα στο άσπρο άλογο, το νυφικό υπερπαραγωγή και ένα ονειρεμένο σπίτι γεμάτο από παιδιά και αγάπη.. μάλλον ήμουν αρκετά προσγειωμένη – κλεισμένη στον μικρόκοσμο μου και πάλευα να τα βρω κυρίως με τον εαυτό μου.. Τον αιώνιο αντίπαλο! Δεν πίστευα στο γάμο γιατί δεν πίστευα στους ανθρώπους… Απλά..
Η ζωή όμως κάνει όπως πάντα τα δικά της σχεδία! Και έστειλε απ το πουθενά σχεδόν, στο δρόμο και στη ζωή μου τον άντρα που με έκανε για πρώτη φορά να σκεφτώ το γάμο και την οικογένεια! Και ένα αυγουστιάτικο απόγευμα τον παντρεύτηκα!
Ξαφνικά έγινα σύζυγος και νοικοκυρά! Αυτό που έλειπε ήταν να γίνω και ΜΗΤΕΡΑ! Είπαμε να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες, γιατί συμφωνά με τον γυναικολόγο μου, «δεν μένεις εύκολα έγκυος την πρώτη φορά».. ΛΑΘΟΣ! μένεις και παραμένεις! δυο προσπάθειες ήταν αρκετές! Και με τρεις μέρες καθυστέρηση κι ένα τεστ που έβγαλε αμέσως δυο ροζ γραμμούλες, έμαθα ότι ήμουν ΕΓΚΥΟΣ! Πρώτη αντίδραση; Κατατρόμαξα! κι άρχισα να κλαίω.. Συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή την τεράστια ευθύνη του να φέρω ένα παιδί στον κόσμο.. ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΗ ΜΑΜΑ; ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ;
Στο πρώτο ραντεβού με το γυναικολόγο, είδα την πιο μαγική εικόνα του κόσμου. μια κουκιδουλα στην οθόνη του υπέρηχου.. «είναι το μωρό σου» άκουσα το γιατρό μου να μου λέει. Κι εγώ ένιωσα να ονειρεύομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου..
Από εκείνη τη στιγμή πέρασαν 9 μαγικοί μήνες, στους οποίους έβλεπα την κοιλιά μου να μεγαλώνει, κι ένιωθα το γιο μου να κινείται, να κλωτσάει, να έχει λόξιγκα… Τον ένιωθα να δίνει το παρόν κάθε στιγμή, δίνοντας αλλόκοτα σχήματα στην κοιλιά μου! Ήμασταν ένα..
Κι ήρθε η μέρα που θα γνωριζόμασταν κι από κοντά. Τελικά δεν είσαι ποτέ έτοιμη ψυχολογικά γι αυτή τη μέρα! τέλος τα ψέματα! τέλος η σιγουριά της μήτρας! «Μανούλα έρχομαι!» Η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα. ΠΟΛΥ!!! το μωρό μου ζοριζόταν, δεν είχε κατέβει, δεν είχε πάρει θέση, η διαστολή μου ελάχιστη.. Επιπλέον ήταν πολύ μεγάλος για τις διαστάσεις μου.. Τεχνητοί πόνοι, επισκληριδιος, χειρουργείο.. Εγώ στα χαμένα.. Απλά παρακολουθούσα ότι έκαναν στο σώμα μου.. Και ξαφνικά ένα κλάμα. κι
ένα μωρό ανάποδα γεμάτο αίματα. Εκεί κι αν τα ‘χασα! κάποια στιγμή άκουσα το γιατρό να λέει ενθουσιασμένος «3750!αυτος ξεπέρασε κι εσένα!»
Μετά τις γνώστες διαδικασίες για εμένα και το μωρό, πήγαμε στο δωμάτιο μας. Πέρασαν οι συγγενείς, ευχές, κλάματα, φτυσίματα για να μη το ματιάσουν.. Εγώ ακόμα στα χαμένα.. είχα σοκαριστεί απ την όλη διαδικασία της γέννας. Το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ.. Το μωρό δίπλα μου, δεν το είχα κοιτάξει, δεν τον είχα αγγίξει καν.. δεν το πίστευα ότι ήταν δικός μου..
Ξημέρωσε μια ηλιόλουστη μέρα. Ήμασταν μόνοι μας στο δωμάτιο. Γύρισα και τον κοίταξα. Ήταν ξύπνιος… Με κοίταζε κι αυτός… του είπα χαμογελώντας «και τώρα οι δυο μας μπέμπη μου! τώρα, και για πάντα..»
Κι εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε το πιο μαγικό ταξίδι της ζωής μου. Ένα ταξίδι που διαρκεί εδώ και 18 χρόνια.. Ο γιος μου ενηλικιώνεται φέτος. Κι εγώ απλά δεν τον χορταίνω.. είναι στιγμές που δεν το πιστεύω ότι αυτός ο νεαρός άντρας είναι ο γιος μου!
Όνειρο κι ευχή μου παιδί μου είναι..
Πάνω απ όλα να σαι ΑΛΗΘΙΝΟΣ με τον εαυτό σου.
Να κυνηγήσεις τα ΟΝΕΙΡΑ σου…
και να ΓΕΛΑΣ!!!
Να γελάς με την ψυχή σου!
Κι εγώ θα ‘μαι πάντα δίπλα σου..
Η ζωή είναι όμορφη! ΖΗΣΕ με όλο σου το είναι!
Δανάη Παπανδρεοπούλου/φωτογράφος/μαμά-ihappy.gr
