Και κάπως έτσι ήρθε η μέρα…
13-2-2016 10:10 η μικρή μου πριγκίπισσα ήρθε στον κόσμο..!
Το κοριτσάκι μου είχε ένα κλάμα γεμάτο παράπονο… Και μάλλον είχε λόγο…. Το πλασμάτακι μου είχε ταχύπνια και έτσι η μια αγκαλιά που την πήρα μόλις την γέννησα έμεινε μια προς το παρόν… Αφού τώρα είναι στην ΜΕΝΝ… Οι πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου…. όσες μέρες θα είναι μακρια μου θα είναι δύσκολες… εγώ σπίτι και αυτή εκεί…
Μου λείπει… Όλα πάνε καλά…. τις πρώτες μέρες ήθελε βοήθεια με οξυγόνο, τώρα όμως δεν το έχει ανάγκη… Προσπαθεί απλα να ρυθμίσει την ακανόνιστη αναπνοή της…. όλα πάνε καλά… και αναμένουμε να είναι όλα τέλεια και καλά για να έρθει σπιτάκι μας… αν κάτι θα μείνει απο όλο αυτό όταν έρθει σπίτι είναι ο εφιάλτης αυτός…. είναι αυτοι οι ήχοι της ΜΕΝΝ που ηχούν στα αυτιά μου σαν καρφιά… αυτός ο πόνος μου, μαζί με φόβο και δυστυχία που περνάω αυτές τις μέρες… Αυτο το παγωμένο συναίσθημα που παρόλο που όλα πάνε καλά… εγώ θέλω να κλάψω με όλη μου την δύναμη… γιατί είναι εκεί… μακριά μου… και μου λείπει… θέλω να την πάρω αγκαλιά…. και είναι εκεί…. και φοβάμαι… και παρακαλάω τον θεό να συνεχίσουν όλα έτσι καλά και να έρθει σπίτι μας… να ξεχάσουμε αυτό τον φόβο… και να μας γεμίσει η ευτυχία…
Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να περιγράψει την αγάπη που μπορεί μια μαμα να νιώθει για το παιδί της… δεν έχει λόγια… μόνο συναίσθημα… Και το πόσο πονάει να νιώθεις οτι κάτι έχει και να μην μπορείς εσύ να κάνεις τίποτα… απλά να περιμένεις…
Το πλασματάκι μου είναι εκεί και τα πάει καλά, όπως όλα τα υπέροχα πλασματάκια εκει μέσα που οι γονείς τους τρέμουν βλεποντάς τα εκεί… Οπως εγώ…. Αυτό το συναίσθημα που σύντομα θα ξεχαστεί μολις όλες οι μανούλες απο εκει πάρουν τα μωράκια τους στο σπίτι, τώρα μας κάνει να πεθαίνουμε αργά… Σε σκοτώνει πιο πολύ απο οποιονδηποτε άλλο πόνο…. και το κλάμα μας ειναι βαρύ και δυνατό…
Κοιτάω το δωμάτιο της και απλά την περιμένω… περιμένεις το μωράκι σου να είναι γερό και να βγεί απο εκεί… εύχομαι να μην τύχει σε κανέναν αλλά και να τύχει μην φοβάστε… Συντομα ολα θα είναι τέλεια με το μωρό στην αγκαλιά σας…
Ξερω οτι δεν σας παρηγορεί αυτό τώρα… γιατι πάνω απο όλα είναι ο φόβος…. σας καταλαβαίνω… αλλα θέλει δύναμη… κουράγιο και υπομονή… Τα πλασματάκια μας είναι μεγάλοι αγωνιστές… και όλα θα πάνε καλά… σας το λέω με σιγουριά…. παρολο που πεθαινω απο την λύπη μου, τον πόνο μου και το άγχος μου….
Ν.Γ
Το διαβάσαμε στο eimaimama.gr
