Κορίτσι ετών 21….

Της Μαρίας Κωνσταντινοπούλου

Ήταν η εποχή που η Νατάσα αισθανόταν πως όλος ο κόσμος είναι δικός της.. Και γιατί όχι..? Στα 21 και ποιος δεν μπορεί να νιώσει κάπως έτσι..Αυτόνομη, ελκυστική, με γνωριμίες, με μία σχολή που καθόλου δεν άντεχε αλλά για τα μάτια των τρίτων ΄το παιδί σπούδαζε΄ οπότε κάπως το είχε πιστέψει και η ίδια, και με μία ασταμάτητη δίψα να γεμίσει το μυαλό και το κορμί της με εμπειρίες κάθε είδους..

Το 24ωρο ήταν πάντα λίγο..Λίγο για να χωρέσει δουλειά, βόλτες, σχέδια, φλερτ, χαρά, θλίψη, απογοήτευση, γέλιο, κλάμα, καταχρήσεις, υπερβολές...Η Νατάσα μπορούσε να βιώνει σε καθημερινή βάση όλων των ειδών τα συναισθήματα. Να κλαίει για τη μακρόχρονη σχέση που η ίδια επέλεξε να αφήσει για να ‘ξεζουμίσει’ την ελευθερία της και ταυτόχρονα να χαίρεται με πάθος κάθε ευφήμερη σχέση της. Όντας εγώ η ίδια πολύ κοντά της, μιας και υπήρξαμε κολλητές φίλες για πάνω από 10 χρόνια, καταλήγω στο ότι αυτό ήταν και το στοιχείο που την έκανε ελκυστική. Τίποτα δεν γινόταν χωρίς αυθεντική ακρότητα. Ταυτόχρονα, μπορούσα να διακρίνω και κάτι το σκοτεινό πάνω της. Κάτι που με έκανε να σκέφτομαι πως το κορίτσι αυτό είναι έτοιμο να εκραγεί..

Θυμάμαι πολύ έντονα να μην μπορώ να την βρω πουθενά για ένα διάστημα. Από την δουλειά της είχε σταματήσει, είχε αλλάξει το κινητό της και δεν ερχόταν πλέον στα γνωστά μας στέκια. Ένα μεσημέρι πηγαίνοντας για ένα γρήγορο καφέ κάπου σε κάτι στενά στο κέντρο, με σέρβιρε μία κατάξανθη κοπέλα, στρουμπουλή, μελανχολική, που μασουλώντας κάτι μου πήρε παραγγελία και σχεδόν τρέχοντας κρύφτηκε πίσω από το μπαρ. Ήμουν σίγουρη πως κάπου την είχα γνωρίσει αλλά μάλλον βαριόμουν και γω να ασχοληθώ μαζί της οπότε και δεν ρώτησα. Λίγο πριν φύγω, και αφού ξεμύτισε για δευτερόλεπτα πίσω από την κρυψώνα της, με τεράστια έκπληξη κατάλαβα ποιο κορίτσι κρυβόταν πίσω από τα κιλά και τα ρηγμένα στο πρόσωπο μαλλιά..Δεν μπορούσα να κρύψω   το σοκ μου από την αλλαγή της..Η Νατάσα ξεκάθαρα δεν ήθελε να μιλήσουμε. Ίσως να της θύμιζα αυτό που είχε χάσει, ή ίσως να ντρεπόταν για την τεράστια αλλαγή της. Ήταν μαγκωμένη, σκυφτή, σκοτεινή, παγωμένη.

Μου πήρε κάμποσους μήνες να ξεπεράσω την εικόνα της. Όχι τόσο της σωματικής της αλλαγής, όσο της εικόνας του παραμορφωμένου προσώπου της. Η Νατάσα εμφανίστηκε πάλι στα γνωστά μας στέκια μετά από ένα περίπου χρόνο. Ήταν το κορίτσι που όλοι ξέραμε. Χαρούμενο, ιδιαίτερο, όμορφο, αδυνατισμένη και ανανεωμένη όσο ποτέ. Η μεταξύ μας σχέση δεν ήταν πλέον στενή. Έπειτα από 4 μήνες πάλι χάθηκε. Μάθαμε πως δούλευε σε ένα μπαρ, ακόμα πιο μακρυά αυτή τη φορά και ένας γνωστός που την είδε μας είπε πως είχε γίνει ΄τεράστια΄. Κάποιοι στενοχωριόμασταν, άλλοι την κορόιδευαν.. Την συνάντησα τυχαία μετά από ένα χρόνο περίπου. Αυτή τη φορά καταφέραμε να μιλήσουμε πιο ανθρώπινα από κάθε άλλη φορά. Είχε νοσηλευτεί για ένα διάστημα στο νοσοκομείο λόγω νευρικής ανορεξίας.

Έπασχε τα τελευταία 2 χρόνια από κατάθλιψη και διατροφική διαταραχή και για εκείνη η μόνη σωτηρία της εκείνο το διάστημα ήταν να κινείται σε χώρους όπου κανείς δεν την ήξερε, κανείς δε θα τη σύγκρινε με την ‘παλιά’ Νατάσα και κανείς δε θα ασχολούνταν μαζί της με το κατά πόσο πάχυνε, αδυνάτισε, ομόρφυνε ή χάλασε. Εξάλλου η όψη της άλλαζε σε διάστημα 3-4 μηνών και μαζί με αυτή άλλαζε και η Νατάσα δουλειά και στέκια.

”Η μόνιμη ενασχόλησή μου ήταν τι θα φάω πριν τελειώσω αυτό που ήδη τρώω..Και μόλις ηρεμούσε κάπως όλο αυτό, ερχόντουσαν οι τύψεις για την κατάστασή μου, που με έκαναν να ξαναφάω. Λάτρευα και μισούσα ταυτόχρονα αυτό που έκανα. Αηδίαζα τον εαυτό μου. Κατάργησα καθρέφτες και τα μάτια μου κοιτούσαν επί δύο χρόνια χαμηλά, μην τυχόν και δω την αντανάκλασή μου στη βιτρίνα κάποιου μαγαζιού την ώρα που περπατούσα και τρομάξω..Σκεφτόμουν πως τιμωρούμαι γιατί κάποτε νόμιζα πως μπορώ να έχω ό,τι θέλω και όποιον θέλω ενώ τώρα δεν τολμώ ούτε να βρεθώ με την κολλητή μου γιατί φοβάμαι αυτά που θα σκέφτεται για μένα..”

Αυτά και άλλα πολλά είχε μοιραστεί μαζί μου τότε η Νατάσα. Υπάρχουν πάντα μέσα μου τα λόγια της και η πορεία της. Λόγια που με σημάδεψαν και σε μεγάλο βαθμό με καθόρισαν για το τι είμαι σήμερα…