Λίγο πριν μπεις στη ζωή μας (4 χρόνια παρά κάτι)
Δεν έχει πολλή σημασία το αληθινό μου όνομα, σημασία έχει αυτή η αληθινή ιστορία, η ιστορία μιας υιοθεσίας, με όλα τα περίεργα, διαφορετικά και έντονα συναισθήματα που την περιβάλλουν.
ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ: Δηλώστε συμμετοχή και κερδίστε ένα ΣΤΟΛΙΣΜΕΝΟ Χριστουγεννιάτικο δέντρο αξίας 500€
[babyPostAd]Μια ιστορία που σκοπό δεν έχει να επικεντρωθεί σε μια γυναίκα ή σε ένα άντρα ή σε μια σχέση, παρά μόνο στο παιδί που πρόκειται να βρει μια αγκαλιά και ένα διαφορετικό μέλλον σε μια οικογένεια.Αντιλαμβανόμασταν ότι σκοπό είχαν να μας πιέσουν ώστε να δουν εάν πραγματικά είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε να αναθρέψουμε ένα παιδί. Σε αυτή τη φάση μας εξήγησαν και άλλο ένα λόγο για τον οποίο καθυστερεί η διαδικασία υιοθεσίας. Το γεγονός ότι όσο καιρό δουλεύουν με τους υποψήφιους γονείς, άλλο τόσο δουλεύουν με τη μητέρα και την οικογένεια, ώστε να είναι σίγουροι ότι το ότι θα δώσουν το παιδί για υιοθεσία είναι μια οριστική και ώριμη απόφαση.
Η σωστή διαδικασία λοιπόν είναι να δουλέψουν με την οικογένεια, να δουν και να καταλάβουν τους λόγους για τους οποίους δεν μπορεί να κρατήσει το παιδί της, να ερευνήσουν εάν κάποιος άλλος από την οικογένεια θα μπορούσε να αναθρέψει το παιδί. Στις περιπτώσεις εγκατάλειψης βρεφών, υπάρχουν συγκεκριμένες νομικές διαδικασίες (έρευνα της αστυνομίας, έλευση συγκεκριμένου χρόνου μετά τον οποίο η μητέρα χάνει τη γονική μέριμνα).
Η τελευταία συνάντηση ολοκληρώθηκε μετά από 2 ώρες και μας ενημέρωσαν ότι σε περίπου δύο μήνες θα μας καλέσουν.
Αρχές Αυγούστου και η Αθήνα είχε αρχίσει να αδειάζει. Κάπου εκεί, στις ζεστές, άδειες ημέρες, μια περίεργη αίσθηση μας είχε κατακλύσει, περισσότερο εμένα, αλλά σε πολλές στιγμές και τον άντρα μου. Η αίσθηση του άγνωστου που πλησίαζε. Άγχος, κακή διάθεση και τόσο, μα τόσο μπερδεμένα συναισθήματα. Και ξάφνου, ένα χαμόγελο στην ιδέα μιας παιδικής αγκαλιάς.
Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι αργήσαμε πάρα πολύ να μιλήσουμε για την υιοθεσία σε φίλους και γνωστούς, έτσι λοιπόν ακόμα και σε αυτή τη φάση υπήρχαν πάρα πολλοί φίλοι μας που δεν το ήξεραν. Μας μιλούσαν για σχέδια, ταξίδια, τριήμερα και διακοπές και εμείς κουνούσαμε το κεφάλι συγκαταβατικά. Η ζωή μας ήταν – και είναι – πολύ έντονη και γεμάτη, και είναι δύσκολο να μας φανταστεί κάποιος με ένα παιδί. Ο λόγος που δεν το μοιραστήκαμε ήταν κυρίως γιατί δεν θέλαμε να μας ρωτούν συνέχεια «τι γίνεται, κανένα νέο;» κατά τη – μεγάλη – διάρκεια της αναμονής. Ευτυχώς οι αδιάκριτες ερωτήσεις του «πότε θα κάνετε κανένα παιδάκι» είχαν προ πολλού σταματήσει.
Ο Αύγουστος κύλησε άκεφα και μπήκε ο Σεπτέμβρης. Είχα υπολογίσει ότι κάπου στα τέλη του μήνα θα μας πάρουν τηλέφωνο. Έτσι κι έγινε. Το τηλέφωνο χτύπησε την ώρα που ήμουν σε ένα σεμινάριο, πετάχτηκα έξω για να το σηκώσω.
«σας έχω πολύ καλά νέα. Εγκριθήκατε και επισήμως. Θέλουμε να έρθετε το συντομότερο δυνατόν για να σας μιλήσουμε για ένα αγοράκι. Ένα αγοράκι 15 μηνών.»
Από την αμηχανία και τη χαρά μου δεν τη ρώτησα τίποτα άλλο. Κλείσαμε ραντεβού μετά από τρεις ημέρες για να μας μιλήσουν για ένα αγοράκι. Ένα αγοράκι 15 μηνών.
15 μηνών, άρα….Δίδυμος θα είναι, μου είπε η μαμά μου. Την έβαψες.
Μου χρειαζόταν το γέλιο αυτή τη στιγμή, να σπάσει τον ήχο της αγωνίας. Τι θα είναι, πως θα είναι, πως τον λένε, τι του αρέσει, περπατάει; Μιλάει;
Οι ημέρες πλησίαζαν και η τελευταία διαδικασία ( άλλη μια διαδικασία…) έχει ως εξής: Θα συναντήσουμε πρώτα την κοινωνική μας λειτουργό, η οποία θα μας περιγράψει την ιστορία αυτού του παιδιού. Αν είμαστε οκ θα δούμε τη γιατρό και την ψυχολόγο να μας μιλήσουν για το ιστορικό του. Και μόνο αν συμφωνήσουμε ότι δεχόμαστε να αναλάβουμε αυτό το παιδί, τότε θα το γνωρίσουμε.
Πως περνάνε οι τρεις ημέρες;;
