Μαμά, Μπαμπάς: Νέοι ρόλοι που θέλουν προσοχή!
Η αγάπη του γονιού είναι μια χωρίς όρους επιβεβαίωση της ζωής του παιδιού και των αναγκών του.
Τι ΔΕΝ πρέπει να ξεχάσω στις διακοπές των Χριστουγέννων με το μωρό μου
[babyPostAd]Η επιβεβαίωση της ζωής του παιδιού κα των αναγκών του έχει δύο όψεις:Α) Η μια ειναι η ευθύνη που αναλαμβάνει κα η φροντίδα που παρέχει η μητέρα αυθόρμητα-συστατικά απαραίτητα για την ανάπτυξη της ζωής του παιδιού.
Β) Η άλλη πηγαίνει πιο μακριά απο την απλή συντήρηση. Ειναι η στάση του γονιού που ενσταλάγει στο παιδί την αγάπη για τη ζωή και οχι μόνο την επιθυμία να μείνει ζωντανό. Ειναι η στάση του γονιού που αυθόρμητα ανταποκρίνεται στις ψυχικές ανάγκες του παιδιού. Τότε η σωματική επαφή επενδύεται με συναισθηματική επικοινωνία και υποστήριξη.
Στην αγκαλιά της μάνας το μωρό που εκλαμβάνει μηνύματα όπως :
«Είναι θαυμάσιο να είσαι ζωντανός/η»
«Είναι θαυμάσιο να είσαι αγόρι/κορίτσι»
«Είναι θαυμάσιο να είσαι σε αυτή τη ζωή»
Μπορεί να καθρεφτίσει στα μάτια της και να νοιώσει σπουδαίο, παντοδύναμο, αξιαγάπητο, να νιώσει ασφάλεια και έπειτα ανεμπόδιστα να αναπτύξει τις έμφυτες εξελικτικές του τάσεις.
Η ίδια ιδέα εκφράζεται και σε ενα βιβλικό συμβολισμό. Η γή της επαγγελίας –η γή είναι πάντα μητρικό σύμβολο- περιγράφεται με γάλα και μέλι που ρέουν άφθονα. Το γάλα είναι η πρώτη έννοια της αγάπης και συμβολίζει την φροντίδα και την ασφάλεια. Το μέλι συμβολίζει την γλυκύτητα της ζωής, την αγάπη, γι’αυτήν και την ευτυχία να είσαι ζωντανός.
Η μάνα δημιουργεί τον παράδεισο. Ο πατέρας παίρνει το παιδί στον ώμο και το βγάζει στον κόσμο. Οι περισσότερες μητέρες δίνουν το ΄γάλα΄ λιγότερες όμως δίνουν το μέλι. Γιατί;
Γιατί η ετοιμότητα της μητέρας να ανταποκριθεί στις ψυχολογικές ανάγκες του παιδιού εξαρτάται απο την θετική στάση του συζύγου απέναντι της. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απο την αρχή.
Μόλις γεννηθεί το βρέφος βρίσκεται σε μια κατάσταση απόλυτης εξάρτησης και ταύτισης με την μητέρα. Γι αυτό είναι πολύ σημαντικό να διαισθάνεται η μητέρα τις ανάγκες του παιδιού και να ανταποκρίνεται σε αυτές. Ετσι του δημιουργεί μια αίσθηση συνέχειας απο την προγεννετική περίοδο και λειτουργεί ως ενα «βοηθητικό Εγώ» για το παιδί. Η ικανότητα της μητέρας να ανταποκριθεί στις ανάγκες του βρέφους σε αυτήν τη περίοδο οφείλεται στην ιδιαίτερη ψυχολογική της κατάσταση. Πρόκειται για μια «φυσιολογική ασθένεια» (Winnicott 1965 παιδίατρος και ψυχαναλητής) που χαρακτηρίζεται απο μια αναδίπλωση της μητέρας, μια αδιαφορία για τα εξωτερικά ερεθίσματα και μια απόλυτη στροφή προς το παιδί που φαίνεται μη φυσιολογική.
Η ιδιαίτερη αυτή ψυχολογική κατάσταση προετοιμάζεται απο την περίοδο της εγκυμοσύνης με ασυνήδειτες διεργασίες ταύτισης και αφοσίωσης με το παιδί και κορυφώνεται με τη γέννηση του.
Μετά τις πρώτες εβδομάδες καθώς οι ικανότητες του παιδιού εξελίσσονται σε όλους τους τομείς, η μητέρα αρχίζει να μην είναι πηγή ικανοποιήσεων, αλλα και αποστέρησης. Μεταβάλλεται σε «αρκετά καλή» (the good enough mother) και ανταποκρίνεται στις ανάγκες του παιδιού με κάποιες ανεπάρκειες (86% επάρκεια) προσφέροντας έτσι στο παιδί και κάποιες απογοητεύσεις, όχι όμως περισσότερες απο όσες μπορεί να αντέξει. Οι εμπειρίες αυτές είναι απαραίτητες για την προσαρμογή του παιδιού στον έξω κόσμο.
Ο Winnicott που εισήγαγε τον όρο «αρκετά καλή μητέρα» τονίζει οτι είναι πολύ δύσκολο για οποιαδήποτε μητέρα να είναι «αρκετά καλή» εκτός και αν η ίδια κρατείτεγερά και υποστηρίζεται συναισθηματικά ή απο το πατέρα του παιδιού ή άλλου συντρόφου.
Ενας πατέρας ανασφαλής που νιώθει παραγκονισμένος εξ αιτίας της αφοσίωσης της μάνας στο παιδί ή ένας πατέρας που για τους δικούς του λόγους απομακρύνεται και δεν δίνει υποστήριξει και αγκαλιά (withholding) στη μάνα παρεμποδίζει τη ροή απο το «μέλι».
Η αρνητική στάση του πατέρα, η ελλειπής διαθεσιμότητα του δημιουργεί αρνητικές επιπτώσεις ( θυμό, πόνο, απελπισία) στη ψυχική πραγματικότητα της μάνας και συνεπακολούθως στη ψυχική πραγματικότητα κάθε παιδιού. Επομένως στο κατάλληο πλαίσιο ανάπτυξης για το παιδί τρείς είναι που παίζουν το παιχνίδι.
Η στάση του πατέρα είναι πολύ σημαντική γιατί η αγάπη της μητέρας για τη ζωή είναι τόσο μεταδοτική, όσο και οπόνος της – και οι δύο καταστάσεις επιδρούν στο ψυχισμό του παιδιού το ίδιο καταλυτικά.
Πηγή: babyonline.gr
