Μαμά, ξέρεις τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω;
-Τι ψυχή μου;
-Δάσκαλος.
-Γιατί αγόρι μου;
-Aσε με να σκεφτώ λίγο και θα σου απαντήσω.
Καμαρώνω, όχι μόνο επειδή στα εφτά σου χρόνια θέλεις να γίνεις δάσκαλος, αλλά επειδή θέλεις να σκεφτείς πριν μου απαντήσεις το γιατί. Σίγουρα θα αλλάξεις πολλές γνώμες μέχρι να καταλήξεις, αλλά αυτό το θεωρώ τόσο φυσιολογικό, σαν την ανάσα σου την ώρα που κοιμάσαι.
Αυτό ήθελα εξ΄αρχής, άλλωστε.
Να μην κάνεις τίποτα χωρίς να βάζεις μέσα στην κάθε συνταγή, το δικό σου μοναδικό υλικό.
Και αυτά τα υλικά στα κλέβω όλα αγόρι μου.
Είναι όλα τα υλικά της ανθρώπινης φύσης σου, χωρίς την προσθήκη του χρόνου, του φόβου, της αποτυχίας, της απογοήτευσης.
Γίνομαι παιδί κι εγώ σαν και σένα, παραφυλάω τις αντιδράσεις, τις κουβέντες σου, τις κινήσεις σου, το δάκρυ που σου ξεφεύγει όταν χτυπήσεις, αλλά δεν θέλεις να μου δείξεις πόσο πονάς. Παραφυλάω για να μάθω από σένα.
Ή μάλλον, καλύτερα, για να θυμηθώ από πού ξεκίνησα και πού έφτασα.
Γίνομαι παιδί κι εγώ για να μπορώ να παίζω μαζί σου και να σε βοηθάω να στρώνεις καλύτερα το δρόμο σου, όχι επειδή ξέρω περισσότερα, μόνο επειδή μάτωσα πολύ φτιάχνοντας το δικό μου.
Την εμπειρία μου δεν μπορώ να στη μεταβιβάσω.
Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι προσεκτικά επιλεγμένες κουβέντες σε άσχετες στιγμές, λέξεις και έννοιες που μπορείς να τις εισπράξεις με πλάγιο τρόπο, και ό,τι μπορεί να σε βάλει σε διαδικασία σκέψης, αλλά όχι απαραίτητα αποδοχής.
Ξέρω ότι τα περισσότερα από αυτά που θα σου πω, θα τα αμφισβητήσεις.
Να το κάνεις αγόρι μου. Να με κοντράρεις σ’ αυτό, μέχρι εκεί που αντέχεις.
Να με βάλεις σε διαδικασία να σου εξηγήσω τα ανεξήγητα, γιατί είναι η μόνη πιθανότητα που έχω να τα καταλάβω κι εγώ με τον σωστό τρόπο.
Σε εκμεταλλεύομαι.
Είσαι ο μαθητής μου, αλλά ταυτόχρονα είμαι κι εγώ μια μαθήτρια στον κόσμο του δικού σου σχολείου.
Σ’ αυτόν που εσύ είσαι δάσκαλος από τώρα.
Μεγαλώνεις και εγώ φοβάμαι πολύ.
Φοβάμαι ότι όσο εσύ σβήνεις κεριά, τόσο εγώ ανάβω περισσότερα.
Και αυτόν το φόβο που δεν θέλω με κανέναν τρόπο να στον δείχνω, τον σκοτώνω καθημερινά για να μη με πνίξει και πνίξει και σένα.
Θυμάσαι που σου είχα πει ότι αν χρειαστεί θα παλέψω με τους δράκους;
Παλεύω αγόρι μου. Τώρα που σου γράφω, παλεύω πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.
Είναι η κατάσταση που ζούμε έτσι και φόρεσα την πανοπλία γρηγορότερα από ό,τι περίμενα.
Να ξέρεις, όσο τους παλεύω εγώ, δεν με νοιάζει. Μη μου ξεφύγουν φοβάμαι και φτάσουν σε σένα.
Γιατί δεν είσαι έτοιμος ακόμα.
Γιατί μοιάζεις μεγαλύτερος, αλλά δεν είσαι μεγάλος.
Γιατί το εφτά είναι μεγάλος αριθμός για το μυαλό σου, αλλά όχι για την ηλικία σου.
Γιατί μιλάς σαν να έχεις διαβάσει δεκάδες βιβλία, αλλά στην ουσία διαβάζεις μόνο παραμύθια.
Γιατί κάνεις το μάγκα και τον αρχηγό στους φίλους σου, αλλά όταν είσαι κουρασμένος μου ζητάς να σε πάρω αγκαλιά.
-Μαμά, έλα πάρε με αγκαλιά, όπως όταν ήμουν μωρό.
-Δεν χωράς παλικάρι μου στην αγκαλιά μου όπως τότε.
-Εγώ πάντα θα χωράω, γιατί η αγκαλιά σου κάθε χρόνο μεγαλώνει.
Κάθεσαι, μαζεύεις όπως μπορείς τα πόδια σου, με αγκαλιάζεις και ξαπλώνεις το κεφάλι σου στο στήθος μου.
-Μη μου κοιμηθείς εδώ, δεν θα μπορέσω να σε σηκώσω.
-Εσύ όλα τα μπορείς μαμά.
-Ναι, αγόρι μου. Εγώ όλα θα τα μπορέσω.
Δήμητρα Καφρομάνη-eyedoll.gr
