Μάνα-κόρη: μια εκρηκτική σχέση αγάπης

Μάνα-κόρη: μια εκρηκτική σχέση αγάπης

«Μητέρα», «Μανούλα», «μαμά»∙ όπως κι αν την αποκαλέσεις η απάντηση είναι μία και μάλιστα έμπρακτη. Για αυτό το λόγο η θέση της στην καρδιά σου είναι παντοτινή κι αναντικατάστατη, όπως και τα λόγια της.

Από μικρή θυμάσαι τον μπαμπά σου να σου κάνει όλα τα χατίρια ενώ τη μαμά σου να σε κυνηγά άλλοτε με ένα κουτάλι κι άλλοτε με ένα βιβλίο στο χέρι. «Στις εννιά πρέπει να είσαι στο κρεβάτι σου», «Αν δεν πιεις το γάλα σου δε θα φύγεις απ’ το σπίτι» και πολλά ακόμα «πρέπει» και «μη» συνόδευαν καθημερινά τη συναναστροφή σας.

Εξαιτίας αυτών των κανόνων, λοιπόν, οι εντάσεις κι οι καβγάδες μεταξύ σας δεν ήταν απλά συχνό αλλά καθημερινό φαινόμενο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κλεινόσουν στο δωμάτιό σου για ώρες χωρίς να της μιλάς κι εκείνη σε πλησίαζε με ένα πιάτο φαγητό -δεν ήθελε, βλέπεις, να πεινάσεις κι ήξερε καλά ότι ο εγωισμός σου δε θα σ’ άφηνε να βγεις από ‘κει μέσα πριν το βράδυ.

Μούτρα και φωνές, μέχρι που μεγάλωσες και κατάλαβες ότι σε κάθε σχέση, πόσο μάλλον μες στην οικογένεια, κάποιος χρειάζεται να παίρνει το ρόλο του κακού ή –πιο σωστά– του αυστηρού. Κι είναι δύσκολος αυτός ο ρόλος, ειδικά αν μιλάμε για τη σωστή ανατροφή κι ασφάλεια του παιδιού σου, ό,τι πιο σημαντικό έχεις, δηλαδή, στη ζωή σου. Εκεί, τα πιθανά λάθη θα ‘ναι ανεπανόρθωτα και τις συνέπειές τους δε θέλει ούτε να τις σκέφτεται.

Φοβάται, δεν κοιμάται πριν βεβαιωθεί ότι έχεις φτάσει στο σπίτι, όσο κουρασμένη κι αν είναι. Σε αγαπά πολύ κι ακόμη κι αν δε στο λέει συχνά, σου το δείχνει πάντα. Ανησυχεί για τις παρέες σου, μη σε πληγώσουν. Θέλει να είσαι ανεξάρτητη, να μην έχεις ανάγκη κανέναν -κανέναν, εκτός από εσένα. Θέλει να σε προσέχεις, για να είναι ήσυχη. Να κοιμάσαι νωρίς και να πίνεις πολύ νερό. Να μην τρως συνέχεια απέξω και να φοράς ζακέτα.

Βλέπεις πόσα πράγματα έχει στο μυαλό της; Τα λάθη λοιπόν είναι αναμενόμενα, δε γεννήθηκε μάνα, στην πορεία έγινε. Ακόμα κι όταν δεν τα παραδέχεται, να της τα συγχωρείς. Να νευριάσεις και λίγο με τον εγωισμό της, μα να την καταλάβεις ύστερα. Θέλει να μοιάζει ατρόμητη στα μάτια σου, βράχος για να μπορείς εσύ να ακουμπάς. Μα είναι κι εκείνη άνθρωπος κι είναι λογικό να φοβάται, απλά έμαθε για χατίρι σου να μη δειλιάζει.

Σε έπλασε όσο καλύτερα μπορούσε, δημιούργησε ένα πλάσμα με κρίση κι άποψη, με το θάρρος της γνώμης του κι ιδανικά. Έκανε αυτό που σήμερα θαυμάζεις πάνω σου, εσένα, με τον τσαμπουκά και την ευαισθησία σου. Δε σου χάρισε απλά μια ζωή, αλλά μια ζωή με βάσεις κι ένα σταθερό στήριγμα, εκείνη.  Μια ζωή που μπορείς να ζήσεις όπως γουστάρεις, να κάνεις τα λάθη σου, να απογοητευτείς, να πονέσεις. αλλά μετά να πάρεις το χρόνο σου, να παλέψεις και να προχωρήσεις.

Σου τα έμαθε όλα αυτά κι ύστερα τα ξέχασε. Ξέχασε τι έκανε κι η ίδια στην ηλικία σου. Ξέχασε τις τρέλες και τις επιπολαιότητες. Ξέχασε ή μήπως δε θέλει να θυμάται, δε θέλει να πληγωθείς όπως εκείνη; Πριν έρθεις στον κόσμο, έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό της: Ότι δε θα κάνει τα ίδια λάθη με τη δίκη της μαμά, ότι θα σε αφήσει να πέσεις κάτω για να μάθεις να πετάς. Μα κάπου στην πράξη το ‘χασε, γιατί η αγάπη μας κάνει υπερβολικούς κάποιες φορές.

Μαμά σ’ αγαπώ, γιατί μ’ αφήνεις να μαλώνω μαζί σου -ίσως γιατί είμαστε τόσο ίδιες.