Μάνα μια!
Μάνα μια!!!
Καθημερινά βλέπω στη γειτονιά μου συγκεκριμένους γονείς όπου κουβαλούν την τσάντα των παιδιών τους, είναι αυτοί οι ίδιοι γονείς οι οποίοι το μεσημέρι κρέμονται από τα κάγκελα του σχολείου για να δώσουν στο παιδί τους το snack ή τον χυμό,είναι εκείνοι οι γονείς οι οποίοι θα σκύψουν για να δέσουν τα κορδόνια του παιδιού τους ακόμη κι αν η ηλικία του παιδιού είναι τέτοια που δεν το δικαιολογεί,είναι εκείνοι οι γονείς που στους ελέγχους μιλάνε στο πρώτο πληθυντικό για να δηλώσουν τις επιδόσεις τους,είναι εκείνοι που επιλέγουν τι θα φορέσουν τα παιδιά τους καθημερινά και για να μην το κουράζω….καταλάβατε ακριβώς για ποιους γονείς μιλάω.
Όλοι αγαπάμε και όλοι θέλουμε να φροντίζουμε τα παιδιά μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά τελικά που υπάρχει μία γραμμή; Ένα όριο; Ένα μέτρο; και θα μου πείτε ποιος το ορίζει αυτό;
Πότε τελικά βοηθάμε τα παιδιά μας περισσότερο;όταν είμαστε το δεκανίκι τους ή όταν φροντίζουμε έτσι ώστε να μπορούν να είναι ανεξάρτητα και αυτόνομα πλάσματα; Πότε τελικά θα είναι πιο ευτυχισμένα;όταν θα χρειάζονται πάντα κάποιον δίπλα τους ή όταν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν σε οποιαδήποτε δυσκολία της ζωής μόνα τους; Ίσως τελικά δε φταίνε εκείνα που δεν μαζεύουν τα δωμάτιό τους ή τα πράγματα τους ή δε φτιάχνουν την τσάντα του σχολείου.
Ίσως να πρέπει να αλλάξουμε τους εαυτούς μας πρώτα και μετά να έχουμε απαιτήσεις.Να ζούμε την δική μας ζωή κι όχι εκείνη των παιδιών μας χωρίς τον φόβο της απώλειας του ρόλου μας,πάντα θα είμαστε απαραίτητοι,είμαστε γονείς. Γονείς που θέλουμε παιδιά ευτυχισμένα!
Πηγή: 4moms.gr
