Μάνα, νιώθει απελπισμένη, στην τοποθεσία βιβλιοπωλείο
Κάθε Σεπτέμβρη το ίδιο σενάριο. Αγορές των σχολικών ειδών στο βιβλιοπωλείο. Αυτή η διαδικασία που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και που κάθε φορά που τη σκέφτομαι γεμίζει το «είναι» μου, με ένα τεράστιο ΩΧ.
Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει να κάνω τέτοιου είδους ψώνια με το παιδί μου, άλλωστε μια φορά το χρόνο συμβαίνει. Είναι ότι όλες οι μαμάδες, μαζί κι εγώ, δίνουμε ραντεβού τις ίδιες ώρες και μέρες στα ίδια βιβλιοπωλεία με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα χάος απ’ όπου θα βγεις ξεμαλλιασμένη, ποδοπατημένη και ξαλαφρωμένη που τέλειωσε και φέτος αυτό το μαρτύριο.
Μάνες με λίστες στα χέρια, τρέχουμε σαν αλλοπαρμένες από ράφι σε ράφι για να αγοράσουμε το κίτρινο τετράδιο της επικοινωνίας, το πράσινο τετράδιο των εικαστικών, το πορτοκαλί για την έκθεση, τόσες σελίδες αυτό το ένα, άλλες το άλλο, με χώρισμα στις σελίδες, μισό μισό, τρία τέταρτα, με κουτάκια, με τετραγωνάκια, με σκληρό εξώφυλλο, με ημίσκληρο και ένα σωρό λεπτομέρειες που αν δεν προσέξεις θα πρέπει να ξανάρθεις και να περάσεις άλλη μια φορά όλο αυτό.
Μετά έρχεται η σειρά της χειροτεχνίας. Χαρτόνι χοντρό, χαρτόνι ψιλό, γυαλιστερό, μπλοκ ζωγραφικής, κηρομπογιές τάδε, ξυλομπογιές δείνα, μαρκαδόροι έτσι, χάρακες γιουβέτσι, μολύβια, μηχανικά μολύβια, αποτέτοια στυλό και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Στα ράφια συνήθως υπάρχουν δεινοπαθούσες υπάλληλοι που προσπαθούν στωικά στην αρχή, να εξυπηρετήσουν όλες εμάς, τις ορδές μανάδων που ρωτάμε που είναι η κόλλα τάδε, το ψαλιδάκι με την στρογγυλή μύτη και η γόμα με τις δύο πλευρές. Όσο εσύ ρωτάς το πιτσιρίκι έχει φύγει από κοντά σου γιατί του έχει γυαλίσει μια σχολική τσάντα με ένα απαίσιο τέρας και σε τραβολογάει από το μανίκι να τη δεις…
