Μεγάλες και …μικρές προσδοκίες μέσα στο σχολείο
Το επίπεδο προσδοκίας μέσα στο σχολείο έχει δύο διαστάσεις.
Η μία διάσταση σχετίζεται με το τι προσδοκεί ο μαθητής από τον εαυτό του
και η άλλη σχετίζεται με το τι προσδοκεί ο δάσκαλος και η οικογένεια από το μαθητή.
Η εναρμόνιση αυτών των δύο διαστάσεων για κάθε μαθητή είναι στοιχείο σπουδαιότατο για το έργο της αγωγής.
Ένας από τους βασικούς λόγους αποτυχίας της αγωγής ,είναι η παρατηρούμενη πολλές φορές, μεγάλη διαφοροποίηση μεταξύ του επιπέδου προσδοκίας του δασκάλου και του επιπέδου προσδοκίας του μαθητή.
Παρατηρείται λοιπόν αρκετές φορές ένα παιδί -μαθητής να έχει πολύ χαμηλό επίπεδο προσδοκιών γιατί εξαιτίας κάποιων αποτυχιών έχει πειστεί ότι δε θα τα καταφέρει ποτέ έτσι όπως θέλει η οικογένεια και βεβαίως το σχολείο.
Σε μια τέτοια περίπτωση, κύρια φροντίδα του σχολείου είναι να δημιουργήσει ένα ψυχολογικό κλίμα πιο πρόσφορο για την επιτυχία, δίνοντας κίνητρα στο παιδί με τα οποία πρωτίστως θα πιστέψει στον εαυτό του.
Μεγαλώνοντας επιτυχημένα παιδιά
Ισχυρές προϋποθέσεις που δημιουργούν κίνητρα επιτυχίας είναι:
1. Η εκ των προτέρων πεποίθηση του παιδιού ότι είναι ικανό να επιτύχει!
Για τη δημιουργία αυτής της πεποίθησης δάσκαλος και οικογένεια παίζουν μεγάλο ρόλο με τις παρεχόμενες ενισχύσεις και ενθαρρύνσεις.
2. Η πίστη ότι αυτό που επιδιώκει είναι πραγματοποιήσιμο.
Στην πίστη αυτή ενδυναμώνεται το παιδί από επιτυχίες συνομιλήκων.
3. Η εκτέλεση ενός έργου ,σημαντικό ρόλο παίζει, να γίνεται κλιμακωτά, έτσι ώστε κλιμακωτές να είναι και οι επιτυχίες. Δηλαδή, όταν ολοκληρώνονται με επιτυχία οι απλές εργασίες, μόνο τότε προχωράμε σε πιο σύνθετες.
4. Η προσφορά ενθάρρυνσης και θερμότητας κατά την εκτέλεση του έργου.
5. Η αναγνώριση του επιτυγχανόμενου έργου από τους συμμαθητές του, από το δάσκαλο και από την οικογένεια. Χωρίς αυτή την συγκατάνευση των άλλων προσώπων , σπάνια το παιδί του σχολείου αναλαμβάνει πρωτοβουλίες.
6. Τέλος, η ανάπτυξη του πνεύματος της συναγωνιστικότητας, η επιδίωξη δηλαδή να ”ξεπεράσει” κάποιο συμμαθητή του ή να διακριθεί μέσα στην τάξη. Εννοείται φυσικά ότι η συναγωνιστιστικότητα πρέπει να βρίσκεται στα όρια των δυνατοτήτων του παιδιού και να διεξάγεται με θετικά μέσα χωρίς να φτάνει στον ανταγωνισμό.
Βιβλιογραφία: Ψυχοπαιδαγωγική, Χρήστος Π.Φράγκος
Πηγή: dafnoula.com
Το διαβάσαμε στο faysbook.gr
