Μέλλουσα μανούλα, μην επενδύσεις σε μεγαλογιατρούς, επένδυσε σε μια καλή μαία κι έναν καλό σύντροφο.
Τι να πρωτογράψεις για τον τοκετό σου; Πόσα κιλά μελάνι να κατανάλωσεις για να πεις όλα όσα θέλεις; Για τι να πρωτομιλήσεις; Για τις διαδικασίες; Τους καρδιοτοκογράφους, τις συσπάσεις, τις διαστολές, τις εξωθήσεις, την εμπέδωση, την μη εμπέδωση, το σπάσιμο των νερών, την επισκληρίδιο, την ωκυτοκίνη, τα σπρώξε, φύσα, ρούφα; Για τα συναισθήματα;
Για να καταλάβεις αγαπητέ άντρα αναγνώστη, πόσες ώρες μπορεί μια γυναίκα να μιλάει για τον τοκετό της, θυμήσου τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες στρατού που έχεις να διηγηθείς, φούσκωσε τες λίγο, φούσκωσέ τες λίγο ακόμα, και ίσως πλησιάσεις κάπως. Κι επειδή όλες έχουμε κατά καιρούς κάνει χαρακίρι σε στρατόκουβέντες δίχως τέλος (κι εκεί που λες, οκ τελειώσανε, τα είπαν όλα, οοοοοχι, πάντα ξεπετάγεται μια καινούρια ιστορία) αποφάσισα να μην σας πληρώσω με το ίδιο νόμισμα. Θα προσπαθήσω να το περιορίσω όσο μπορώ (εντάξει, θα προσπαθήσω είπα).
Αν πρέπει να μετατρέψω την εμπειρία μου σε συμβουλή για τις μέλλουσες μανούλες, θα έλεγα το εξής: μην επενδύσεις σε μεγαλογιατρούς, επένδυσε σε μια καλή μαία κι έναν καλό σύντροφο.
Ο γιατρός σε ένα φυσιολογικό τοκετό ενέχει ρόλο κοπτοραπτούς, κόβει τον λώρο και ράβει την τομή (ναι, εκεί κάτω…). Αλήθεια, αυτά κάνει, ακόμη κι αν πιστεύουμε όλες (εμού συμπεριλαμβανομένης) πως για αυτή τη μοναδική στιγμή της ζωής μας χρειάζομαστε τον καλύτερο, την κορυφή, τον Γιακούμπ των γυναικολόγων. Σε πληροφορώ λοιπόν υποψήφια μανούλα πως όσο πιο Γιακούμπ είναι ο γιατρός σου τόσο λιγότερο θα ασχοληθεί μαζί σου και τόσο πιο ξινά θα σε κοιτάξει όταν αρχίσεις τις ερωτήσεις του τύπου μπορώ να τρώω πίτσες; Και δηλαδή πόσες πίτσες την εβδομάδα επιτρέπονται; Και τι μεγέθους;
Η οικογενειακή ας πούμε πιάνεται για μια; Κι αυτή με το λεπτό ζυμάρι μετράει όσο κι οι άλλες; Άσε μας ρε κοπελιά, κι εσύ και οι λιγούρες σου. Επίσης ο μεγαλογιατρός θα σε οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε καισαρική, σιγά μην ξυπνήσει στις 3 το πρωί επειδή τότε θυμήθηκαν τα νερά σου να σπάσουν, σιγά μην χάσει την εκδρομή του για σκι στην Ελβετία (άλλο ένα τέτοιο κλισέ να γράψω και θα σταματήσω να με διαβάζω) επειδή εσύ αποφάσισες να πονέσεις πάνω στο τριήμερο. Με ακόμη πιο μαθηματική ακρίβεια θα σου πει πως το μωρό είναι μεγάλο, έχει δυσφορήσει, ο πλακούντας σου είναι γερασμένος (botox γιατρέ) και η μήτρα σου μικρή, στραβή κι ανάποδη, έχεις πίεση στα μάτια και το αυτί. Και σίγουρα θα κλείσει την πρόταση με την φράση “δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη”. Με λίγα λόγια καισαρική να τελειώνουμε.
Κεφάλαιο μαία, τεράστιο! Θα το πω όσο πιο απλά μπορώ. Αν δεν είχα μαζί μου την Κωνσταντίνα είτε θα είχα κάνει καισαρική είτε θα ήμουνα ακόμη στο -1 του Γαία και θα έσπρωχνα. Η Κωνσταντίνα, μετέτρεψε την αίθουσα τοκετού σε μπαράκι που θα ζήλευε κάθε hipster τυπάκι, έκλεισε τις πόρτες, χαμήλωσε τα φώτα κι έβαλε μουσικούλα. Μόνο Cuba libre δε μας έφτιαξε για να ολοκληρώσει το feeling. Με ξεκαλωδιωσε, με σήκωσε από το κρεβάτι (γιατί, άρρωστη είσαι;), μου έφερε μπάλα Pilates να καβαλήσω και με σκαρφάλωσε στο Νάσο για να με κρατεί αυτός την ώρα των συσπάσεων. Με αγριοκοίταζε όταν της έλεγα ότι μάλλον δε θα τα καταφέρω , μου έδινε το ρυθμό για να σπρώχνω, με μάλωνε όταν εγκατέλειπα και μου έδινε κουράγιο όταν έφτανα στα όρια μου. Και τελικά πήρε το χέρι μου και μου είπε “πιάσε το κεφάλι της κόρης σου, έχει μαλλάκια, άλλη μια και βγήκε”. Και όντως βγήκε! Και ήταν μια κούκλα. Και αντί να κλαίει είχε ανοίξει δύο τεράστια μάτια και με κοίταζε κάπως σαν “καλά πώς έκανες έτσι, δε νομίζω να σε πόνεσα και τόσο πολύ”. Όμως εγώ κάπου είχα διαβάσει πως αν δεν κλάψει το νεογέννητο δεν παίρνει αναπνοή και σκάει. Κι αντί να αρχίσω να κλαίω, όπως κάνει κάθε φυσιολογική μαμά που αντικρίζει το παιδάκι της, φώναζα στην Κωνσταντίνα “χτυπά την, χτυπά την να κλάψει!” Τι να κάνει κι αυτή η έρμη, την πήρε κι άρχισε να την χτυπάει! Ευτυχώς που η μικρούλα δεν μπορούσε να το κουνήσει από εκεί γιατί αλλιώς θα είχε διαθέσει εαυτόν προς υιοθεσία.
Last but not least που λένε, το σκέλος σύντροφος. Αν έχεις κάνει βλακεία και έχεις επιλέξει λάθος σύντροφο, μάλλον είναι αργά να βρεις έναν καλό για τον τοκετό, οπότε δεν μπορώ να βοηθήσω και κάπου εδώ καλύτερα σταμάτα να διαβάσεις. Εγώ είμαι από τις τυχερές, είχα διαλέξει εξαρχής τον σωστό (οκ, μπορεί να μην βάζει βενζίνη αλλά ποιος τη χ…ζει τη βενζίνη). Η δίκη μου εμπειρία λοιπόν λέει πως στη γέννα υπάρχουν δύο πρωταγωνιστικοί ρόλοι, ο α’ γυναικείος και α’ αντρικός και κανείς δεν είναι υποδεέστερος του άλλου. Ναι, πονάς μόνη σου αλλά κι ο άλλος ο καψερός δεν πονάει που σε βλέπει έτσι και δεν έχει με ποιον να τα βάλει; Ναι σπρώχνεις μόνη σου αλλά πόσο θα ήθελε να σπρώξει κι αυτός λίγο για σένα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο δικός μου ο σύντροφος είχε μετατραπεί σε καρεκλάκι για να κάθομαι, πετσετάκι για τον ιδρώτα, επαγγελματία μασέρ, χειρολαβή, σάκο του μποξ, ψυχολόγο, σύμβουλο μητρότητας, τηλεφωνικό κέντρο, και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά πατέρας σε αναμονή. Τι να πω, ήταν τόσο σημαντική η παρουσία του στον τοκετό που συχνά αναρωτιέμαι πώς κατάφερναν και γεννούσαν οι παλιές, τότε που ο πατέρας to be έγραφε χιλιόμετρα έξω από το δωμάτιο τοκετού, κάπνιζε όλον τον Καρέλια και μοίραζε πεντοχίλιαρα σε όποιον μιλούσε Ελληνικά.
Κι αν με ρωτήσετε ποια ήταν η πιο μαγική στιγμή του τοκετού μου, δε θα σας πω ότι ήταν όταν κράτησα το πλασματάκι στα χέρια μου. Ήταν όταν είδα το Νάσο να την κρατάει με δάκρυα στα μάτια (του και της και μου). Είχαμε γίνει οικογένεια.
Πηγή:protiforamamma.gr
