Ήρθε από το πουθενά. Στεκόμουν στην κουζίνα με αχτένιστα μαλλιά και μουντζουρωμένα μάτια από το χθεσινό μακιγιάζ, φορώντας μια λερωμένη ρόμπα. Δεκάδες άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη…
Ήταν μόλις 5 το απόγευμα, ήμουν στο πόδι σχεδόν 12 ώρες. Είχα μία ώρα να ετοιμαστώ για μια συνέντευξη για το podcast μου και δεν είχα προετοιμαστεί καθόλου. Στο μεταξύ, το παιδί έκλαιγε και προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στο πόδι μου για να το πάρω αγκαλιά. Ο άντρας μου μελετούσε για το επόμενο μάθημά του. Αντί να προσπαθήσω να οργανώσω το χρόνο μου, σήκωσα το παιδί και έπειτα έσκυψα να μαζέψω μια κάλτσα που ήταν πεταμένη στο πάτωμα.
Και τότε το είδα.
Ο άντρας μου δεν μελετούσε πια. Έπαιζε ένα παιχνίδι στον Η/Υ, αρκετά χαζό θα έλεγα. Αυτή η λεπτομέρεια είναι αχρείαστη, όμως εκείνη τη στιγμή μου δημιούργησε περισσότερη οργή. Οι δικές μου ανάγκες δεν είχαν καμία αξία. Ξέσπασα σαν πυροτέχνημα και άρχισα να ουρλιάζω.Μαγειρεύω! Καθαρίζω! Ψωνίζω! Αλλάζω πάνες! Κοιμίζω το παιδί! Γράφω όλη μέρα και κάνω τα πάντα εδώ μέσα! ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΕΣΤΩ ΣΤΡΩΣΕΙ ΕΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ;
Ειλικρινά, εξοργίστηκα. Τα λόγια μου δεν είχαν νόημα από ένα σημείο και μετά και αμέσως μόλις τα ξεστόμιζα, μετάνιωνα. Ήμουν κουρασμένη, απογοητευμένη και λυπημένη. Δεν μπόρεσα να ελέγξω τα συναισθήματά μου και ξέσπασα στον άντρα μου, επειδή έκανε ένα μικρό διάλειμμα από τη μελέτη του.
Ξέραμε κι οι δύο ότι δεν θα ήταν εύκολο. Εργάζομαι στο σπίτι, γράφω όλη τη μέρα. Ο άντρας μου είναι φαρμακοποιός και ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα σε ένα ειδικό ιατρικό πρόγραμμα. Δηλαδή, δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Έχουμε όμως, μία κόρη ενός έτους και περνάμε την πιο χαρούμενη περίοδο της ζωής μας, παρά τα ξεσπάσματα.
Είχαμε προβλέψει τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίζαμε και είχαμε προσπαθήσει να οργανωθούμε. Πότε θα δουλεύει; Πότε θα μελετάει; Πότε θα αναλάβει τις οικογενειακές υποχρεώσεις, ώστε να μπορώ να δουλέψω κι εγώ; Τελικά, οι προσωρινές συνήθειες έγιναν ρουτίνα. Επωμίστηκα τις περισσότερες δουλειές του σπιτιού και σύντομα η αγάπη μου για την οικογένειά μου και η επιθυμία μου να τους φροντίζω υπερίσχυσε έναντι όλων – ακόμα και της φροντίδας του εαυτού μου. Ξέχασα τους στόχους μου, ζούσα χωρίς άλλους σκοπούς. Οι θυσίες μου δεν ήταν πια απλώς ένδειξη αγάπης, αλλά φτυάρια που με έθαβαν.
Μεγαλώστε ένα παιδί με χαρακτήρα! Είναι πολύ πιο εύκολο από όσο νομίζατε…
Καθώς λοιπόν, στεκόμουν και ζητούσα συγγνώμη από τον άντρα μου, σκέφτηκα ότι ίσως αυτό που πραγματικά μου έλειπε δεν ήταν ο χρόνος, αλλά η αγάπη – αγάπη για τον εαυτό μου. Και (ακόμα πιο σοκαριστικό) ότι ίσως θα έπρεπε να αγαπώ τον εαυτό μου περισσότερο από την οικογένειά μου.
Όμως, τι πραγματικά σημαίνει αυτό;
Είμαι παθιασμένη με την κόρη μου. Λατρεύω τα πάντα σε εκείνη. Δουλεύω στο σπίτι γιατί θέλω να βρίσκομαι συνέχεια κοντά της και είμαι ευγνώμων που έχω αυτήν την δυνατότητα. Κι όσο για τον σύζυγο – το σύντροφο μου, τον καλύτερο μου φίλο, τον όμορφο άντρα μου – δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς αυτόν.
Άρα, πώς θα μπορούσα να αγαπώ τον εαυτό μου περισσότερο από εκείνους; Δεν θα έπρεπε να με ολοκληρώνουν; Φυσικά και με ολοκληρώνουν. Όμως δεν μπορείς να νιώθεις ολοκληρωμένη μόνο από τους άλλους και τις συνθήκες γύρω σου. Αν δεν πηγάζει όλο αυτό από μέσα σου, είσαι, συναισθηματικά τουλάχιστον, έρμαιο των αλλαγών.
Δεν είναι εγωισμός ή ότι κοιτάω μόνο την πάρτη μου, είναι ανάγκη και υποχρέωση απέναντί μου αλλά και απέναντι στην οικογένειά μου. Κάθε φορά που ασφυκτιούμε από την πίεση στο σπίτι, πρέπει να βάλω πρώτα εγώ τη μάσκα οξυγόνου. Γιατί αν δεν το κάνω, θα χάσω τη δύναμη και τη πνευματική ισορροπία που χρειάζομαι, ώστε να βοηθήσω και να φροντίσω τους ανθρώπους που αγαπώ τόσο πολύ. Αν δεν είμαι εγώ πρώτα καλά, δεν θα μπορούν ούτε οι άλλοι.
Αν κάποιος που αγαπώ αρρωστήσει ή για κάποιον λόγο με χρειάζεται, είμαι εκεί. Δεν θα μπορούσα να μην είμαι. Όλα τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν, χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν όμως τα πράγματα ρέουν μέσα στην καθημερινότητα, φροντίζω εμένα, εξοικονομώ ώρες για τον πολύτιμο εαυτό μου και αφήνω ό,τι μπορώ στην άκρη για κάποιες ώρες. Έτσι επανέρχομαι στον στίβο, ανανεωμένη, ήρεμη και έτοιμη για τη συνέχεια.
Στο μυαλό μου, μία ολοκληρωμένη ψυχή μπορεί να αγαπήσει και να υποστηρίξει με χαρά τους άλλους, γιατί είναι γεμάτη με όσα προσφέρει για τον εαυτό της. Μια ψυχή άδεια, παραμελημένη, απλά περιφέρεται και ουρλιάζει πάνω από μία πεσμένη κάλτσα (πιστέψτε με, έχω εμπειρία).
Επομένως, το να αγαπώ τον εαυτό μου αποτελεί προτεραιότητα. Δεν το διαπραγματεύομαι. Εγκαταλείπω μόνο σε περιπτώσεις ανάγκης. Και είτε το πιστεύετε είτε όχι, από τη στιγμή που άρχισα να το εφαρμόζω, όλα δουλεύουν καλύτερα.
Γράφει η Ζ.
Πηγή: themamagers.gr
