Ο Νίκος είναι ο θετός πατέρας της Νικολέτας! Τον ευχαριστώ που μοιράστηκε μέσω mail την δική του ιστορία πατρότητας.
Ο λόγος που το έκανε, όπως χαρακτηριστικά μου είπε, είναι γιατί ελπίζει το δικό του παράδειγμα να διώξει τον φόβο και τον ενδοιασμό που μπορεί να νιώθει ένας μελλοντικός μπαμπάς στο ενδεχόμενο μιας υιοθεσίας.
«Όλα ξεκίνησα δυο χρόνια αφότου παντρευτήκαμε! Ήδη μετρούσαμε 8 χρόνια κοινής πορείας, έρωτα, αγάπης και έτσι αποφασίσαμε όλα αυτά που νιώθαμε να τα διοχετεύσουμε και σε ένα τρίτο πλασματάκι, το μωρό μας!
Αρχίσαμε την προσπάθεια γεμάτοι αισιοδοξία, αν και πολύ συχνά ακούγαμε από φίλους και γνωστούς τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα τα ζευγάρια να τεκνοποιήσουν.
Η πρώτη μας εγκυμοσύνη ήρθε μέσα σε ένα τετράμηνο από την προσπάθειά μας! Νιώθαμε τυχεροί που είχαμε θετικό αποτέλεσμα τόσο γρήγορα!
Όταν πήγαμε στο γιατρό, μας επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη, στην επόμενη, όμως, επίσκεψη, διαπίστωσε παλίνδρομη κύηση.
“Τί είναι αυτό;” σκέφτηκα… Δεν είχα ξανακούσει ποτέ κάτι τέτοιο!
Η γυναίκα μου κατέρρευσε και εγώ δεν ήξερα τι να πρωτονιώσω… Να παρηγορήσω εκείνη ή να μαζέψω τη δική μου καρδιά που είχε βρεθεί στα πατώματα..
Ο περίγυρός μας το αντιμετώπισε σχετικά ήρεμα!
“Αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα” μας είπαν!
Η δεύτερη εγκυμοσύνη δεν άργησε να έρθει… Τέσσερις μήνες μετά την προήγουμενη αποβολή είδαμε το τεστ εγκυμοσύνης να μας χαμογελά! Η χαρά, όμως, δεν κράτησε πολύ, καθώς ο γιατρός μας είπε ότι δυστυχώς επρόκειτο για ενδομήτριο κύηση… Το έμαθα και αυτό.
Στη τρίτη εγκυμοσύνη ήμασταν απίστευτα συγκρατημένοι και φοβισμένοι… Κάθε μέρα που περνούσε αναρωτιόμασταν αν το σποράκι είναι στη θέση του… Όμως μετά από δυόμιση μήνες το χάσαμε πάλι..
Μας μίλησαν για εξωσωματική στην οποία καταφύγαμε δυο φορές, με δύο αποβολές και με δυο σάλπιγγες μείον!
Απολογισμός: Ένα μεγάλο “γιατί”, ένα σωρό ιατρικά ερωτήματα τα οποία δεν απαντήθηκαν ποτέ, οικονομίες μιας ζωής που χάθηκαν και δύο άνθρωποι συναισθηματικά ράκη…
Χρειαστήκαμε ψυχολογική υποστήριξη για να μη χαθούμε μέσα στη λαίλαπα όλων όσων μας συνέβαιναν, για να μη χάσουμε ο ένας τον άλλον και να κρατηθούμε μαζί!
Για υιοθεσία δεν το συζητούσα τότε! Ήμουν στενόμυαλος και εγωιστής. Σκεφτόμουν: “Θα μου μοιάζει; Θα είναι υγιές; Τι χαρακτήρα μπορεί να έχει κληρονομήσει;”.
Μέχρι που στον δρόμο μου βρέθηκε ένας πνευματικός άνθρωπος που με ταρακούνησε με την κουβέντα του: «Πώς μπορείς να σκέφτεσαι έτσι; Ακόμη και αίμα σου να ήταν ποιός θα μπορούσε να σε διαβεβαιώσει ότι όλα θα ήταν τέλεια;».
Ξεκινήσαμε να το ψάχνουμε… Μέσω ιδρύματος ήθελε τουλάχιστον πέντε χρόνια, μας είπαν!
Πριν προλάβουμε, ωστόσο, να απογοητευθούμε και αφού είχαμε ενημερώσει τους γνωστούς μας, βρήκαμε τη γυναίκα που γέννησε την κόρη μας.
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, γιατί έτσι ήταν μοιραίο να γίνουν…
Σήμερα η κόρη μας είναι ενός έτους, μεγαλώνει με απίστευτη αγάπη και εγώ είμαι ο μπαμπάς της!».
