Mια κακή μέρα δεν σε κάνει κακή μαμά…
Κάποιες μέρες της μητρότητας είναι εύκολες, και κάποιες όχι… Έτσι είναι τα πράγματα!
Κάποιες στιγμές όταν είσαι μαμά κυλάνε απλά υπέροχα. Προλαβαίνεις να πιείς τον καφέ σου πριν κρυώσει, όλοι βρίσκουν τα ρούχα τους, τα παιδιά δέχονται να φορέσουν παπούτσια και κανείς δεν έχει νευρικά ξεσπάσματα. Και κυρίως η μαμά!
Και τότε κάτι γίνεται και τα καταστρέφει όλα.. Και πάνω που νιώθεις οτι έχεις βρει το κόλπο με τα παιδιά, οτι έχεις μάθει να ελέγχεις τα νεύρα σου και η υπομονή σου είναι το καλύτερο χαρακτηριστικό σου πλέον, κάτι συμβαίνει!
Και γεμίζεις τύψεις…
Σε γενικές γραμμές είμαι μια μητέρα που έχει υπομονή και που τα καταφέρνει. Οι μέρες μου κατά κύριο λόγο είναι καλές, έχω υπομονή και έχω μάθει να είμαι ευχαριστημένη ακόμα και με τα πιο απλά πράγματα που καταφέρνουν τα παιδιά μου – όπως το να μην βάλουν τα κλάματα στη μέση του δρόμου καθώς πηγαίνουμε τον οδοντίατρο…
Τι προάλλες όμως είχα τη χειρότερη μέρα που θα μπορούσα να έχω ποτέ – και το σκέφτομαι διαρκώς από τότε…
Είχα βγει για ψώνια με τον μικρό μου και ήταν η ώρα που μπαίναμε σούπερ μάρκετ και τέλος. Θα πηγαίναμε σπίτι μετά από μια ευχάριστη αν και κουραστική μέρα. Και εκεί που έψαχνα τα σαμπουάν, ο μικρός είδε μια κουρευτική μηχανή…
Μου ζήτησε να πάμε για κούρεμα πριν πάμε σπίτι και του εξήγησα όμορφα και ωραία οτι πρώτον, δεν προλαβαίνουμε γιατί ήταν ήδη μεσημέρι και δεύτερον, ακόμα κι αν προλαβαίναμε, δεν είχαμε κλείσει ραντεβού.
Έχετε βρεθεί ποτέ σε σούπερ μάρκετ με ένα 4χρονο παιδί να κλαίει και να ουρλιάζει οτι θέλει να κουρευτεί ΤΩΡΑ;
Όλος ο κόσμος στο μαγαζί γύρισε και μας κοίταζε, αρχικά βρίσκοντας χαριτωμένο μάλλον ένα παιδί που ζητούσε επίμονα κούρεμα (ενώ εμφανώς δεν το χρειαζόταν) και μια μαμά να του εξηγεί ήρεμα οτι η επιθυμία του δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί…
Η ΟΜΟΡΦΙΑ της καισαρικής σε 28 συγκλονιστικές φωτογραφίες
Και τότε έγινε το κακό. Ο μικρός θυμωμένος που δεν του έκανα το χατήρι με έπιασε από το χέρι για να φύγουμε, το βραχιόλι που φορούσα κόπηκε και … Αυτό ήταν. Η υπομονή μου εξαντλήθηκε, λες και ήταν ένα ποτήρι που γέμιζε και η τελευταία σταγόνα το έκανε να υπερχειλίσει….
Και έγινα εκείνη η μαμά που φωνάζει το παιδί της δημόσια.
Άρχισα να φωνάζω (ναι, μέσα στο μαγαζί, μπροστά σε όλο το κόσμο) να σταματήσει αμέσως την υστερία και πως δεν πρόκειται να πάμε για κούρεμα. Μάλιστα, μέσα στα νεύρα μου του είπα κιόλας οτι αν δεν σταματήσει αμέσως δεν θα τον πάω ούτε μέσα στον μήνα!
Ο μικρός άρχισε να κλαίει φυσικά, εγώ παράτησα τα ψώνια, τον πήρα και φύγαμε.
Στο δρόμο για το σπίτι είχα τόσα νεύρα, τόση ντροπή και τόσες… τύψεις…
Του εξήγησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και μάλιστα φωνές, αλλά αυτός επέμενε. Λογικό δεν είναι να επιμένει; Πώς έχω την απαίτηση από ένα παιδί 4 χρονών να κατανοήσει οτι η τόσο απλή επιθυμία του δεν μπορεί να γίνει; Πώς να κατανοήσει την έννοια της ώρας και το γεγονός ότι το κομμωτήριο θα κλείσει μέχρι να πάμε εκεί;
Έφταιγα που έχασα την υπομονή μου και το ξέρω…
Μέχρι να πάμε σπίτι είχαν φύγει όλα μου τα νεύρα και στη θέση τους έμειναν μόνο οι τύψεις.
Παρατήρησα από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου οτι και ο μικρός είχε ήδη ξεχαστεί και ασχολιόταν με τα παιχνίδια του που πάντα έχουμε στα πίσω καθίσματα.
Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο μου είπε :”Μπορώ να πάρω αυτό το παιχνίδι στο σπίτι;”
“Φυσικά !”, του απάντησα.
“Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου! Σ’αγαπώ!” είπε, μου έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο και με περίμενε ήσυχος μέχρι να πάρω τις σακούλες από το πορτ – παγκάζ…
Δεν είναι κάθε μέρα της μητρότητας καλή και ποτέ δεν θα είναι.
Αλλά όταν μπορούμε να ξεπεράσουμε ακόμα και τις χειρότερες μέρες, και να πάρουμε ένα μάθημα μέσα από αυτές, τότε, ναι… Τα έχουμε καταφέρει καλά!
Babyradio – Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
