Μια μαμά απαντά στην ερώτηση : «Μα τι κάνεις όλη μέρα στο σπίτι;»
Δυο μικρά αγοράκια με το χνώτο τους να βγαίνει ζεστό και τα ρουθούνια τους να είναι σαν μικροί δράκοι τρυπώνουν στο δωμάτιό μου. Κουρνιάζουν στο πλάι μου, ακουμπώντας τα πρόσωπά τους στο δικό μου και σιγοψιθυρίζουν με την καυτή ανάσα τους: «Μανούλα;»
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Δεν απαντώ αμέσως, κρατάω τα μάτια μου κλειστά μήπως και επιστρέψουν στο κρεβάτι τους.
Μανούλα;
Παύση.
Μανούλα;
Κάθε παύση γίνεται όλο και πιο σύντομη. «Μαμά; Μαμά;» Μουρμουρίζω ένα «Χμμ;». Ο λαιμός μου είναι ακόμη πολύ στεγνός και εγώ πολύ νυσταγμένη για να απαντήσω κανονικά. Το μωρό σηκώθηκε πέντε φορές χθες βράδυ, μπορεί και έξι. Είμαι κουρασμένη.
Σήκω μανούλα, είναι πρωί.
Είναι πρωί και εγώ σηκώνομαι.
Τα αγόρια μαλώνουν αλλά εγω δεν δίνω σημασία. Όχι μέχρι να πιω τον καφέ μου! Αχ, ο καφές. Είναι πολύ κλισέ, δεν είναι; Αλλά δεν έχει να κάνει με την καφεΐνη. Πίνω ντεκαφεϊνέ. Είναι το άρωμά, η γυαλάδα του αφρού στην κορυφή της κούπας μου καθώς ανακατεύω μέσα την κρέμα. Η ζεστασιά που νιώθω στο στόμα μου. Είναι η οικεία αίσθηση που συνοδεύει τη ζωή μου κάθε πρωί από το λύκειο. Είναι όπως ένας καλός φίλος, τον αγαπώ. Καταφέρνω να πιω μερικές γουλιές μέχρι που το μωρό αρχίζει να σκούζει, προτού πατήσει τα κλάματα για τα καλά, κι εγώ αφήνω τον καφέ μου και πάω στην κούνια του.
Καλημέρα μωρό στην κούνια. Ο χρόνος φαίνεται να σταματά για λίγα δευτερόλεπτα κάθε πρωί όταν κοιτάζω για πρώτη φορά μέσα στη μέρα το μωρό. Είναι τόσο χαρούμενος, απλά επειδή βρίσκομαι εκεί μαζί του. Τον κοιτάζω και με κοιτάζει και το στρουμπουλό του πρόσωπο είναι μικρό για να χωρέσει το χαμόγελό του. Είναι απλά ένα σωρό δίπλες και μάγουλα και ούλα. Είναι υπέροχος. Είναι χαρούμενος γιατί θέλει να θηλάσει κι εγώ είμαι χαρούμενη γιατί είναι αυτός χαρούμενος.
Το να είσαι μαμά που μένει στο σπίτι δεν είναι «κανονική» δουλειά
Τον θηλάζω.
Τα αγόρια στην κουζίνα πατάνε τα δημητριακά που έχουν πέσει στο πάτωμα της κουζίνας. Βάζω λίγη κρέμα στα φρούτα τους για να τα καταβροχθίσουν. Νόμιζα πως έχουμε ακόμη χρόνο αλλά θα έπρεπε να έχουμε φύγει για το σχολείο εδώ και πέντε λεπτά. Θα βουρτσίσω τα δόντια μου όταν επιστρέψουμε. Ρίχνω μια ματιά στον εαυτό μου στον καθρέφτη καθώς προσπαθώ να βουρτσίσω τα μαλλιά του για να μην πετάνε. Κολάν… και σήμερα!
Το σχολείο κατακλύζεται από αυτοκίνητα και μαμάδες που ισορροπούν επάνω σε τακούνια και αδελφάκια που κρατιούνται χέρι χέρι επειδή υποσχέθηκαν στη μαμά τους να προσέχει ο ένας τον άλλον. Υπάρχουν και μερικές μαμάδες σαν και μένα. Προσπαθούν να αποφύγουν κάθε επαφή φορώντας τεράστια γυαλιά ηλίου, κρύβοντας τα αμακιγιάριστα πρόσωπά τους ενώ εύχονται πως τα παχάκια τους δεν θα ξεπεταχτούν από τις φόρμες τους καθώς θα λένε «να περάσεις όμορφα στο σχολείο» και παίρνουν την τελευταία αγκαλιά. Σήμερα δεν έκλαψε και ένιωσα σαν ροκστάρ. Σήμερα θα είναι μία καλή μέρα.
Φτάσαμε στα μισά του πρωινού και σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω. Να διπλώσω μερικά πλυμένα ή να ανοίξω τον υπολογιστή και να απαντήσω σε μερικά email, να κάνω λίγη δουλειά Απομένουν 2 ώρες μόνο ως το μεσημεριανό. Κάποιος όμως θέλει να φτιάξουμε έναν σιδηρόδρομο. Έναν τεράστιο σιδηρόδρομο. Τον μεγαλύτερο σιδηρόδρομο που έγινε ποτέ. Μπορείς να με βοηθήσεις; Κλείνω τον υπολογιστή. Μπορώ. Κάθομαι στα γόνατά και ενώνουμε μαζί τα ξύλινα κομμάτια, απλώνοντας τα στο πάτωμα του σαλονιού, να οδηγούν στην κουζίνα, βάζοντας και μερικούς λόφους και γέφυρες μέχρι που δεν έχουμε άλλες ράγες. Το χαίρεται και δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος ο συγχρονισμός γιατί το μωρό θέλει και πάλι να θηλάσει. Ξανά και ξανά και ξανά. Κι έχει φτάσει εν τω μεταξύ το μεσημέρι.
Η μπουγάδα στέκεται ακόμη στα καλάθια. Αλλά τουλάχιστον ο μικρός έφαγε σήμερα. Δεν μαλώσαμε για το φαγητό. Γέμισα ένα κουτί κολατσιού με φαγητό και μερικές νότες υγιεινών φρούτων και λαχανικών και τον έβλεπα να τις ξεχωρίζει. Έφαγε τα μήλα, μερικές φλούδες έπεσαν στο πάτωμα και εξαφάνισε όλα τα μούρα. Δεν ήθελε να φάει τυρί σήμερα. Ίσως αύριο. Απλώνω ένα καλάθι με ρούχα για να τα διπλώσω και ξεχύνονται παντού εσώρουχα και παντελόνια. Απομακρύνομαι από το δωμάτιο για ένα λεπτό επειδή το μωρό και πάλι φωνάζει, κάνω την υπόλοιπη μπουγάδα και η στοίβα με τα ρούχα ολοένα και μεγαλώνει. Το σαλόνι γεμίζει με χοροπηδητά και γέλια, τα ρούχα σκορπίζονται παντού. Ξεφυσώ – είμαι πολύ κουρασμένη για να τον συνετίσω.
Το μωρό κοιμάται. Ανήσυχο μεν, αλλά κοιμάται. Πηγαίνω τον άλλον στο κρεβάτι του και ξαπλώνω αγκαλιά μαζί του. Είναι τόσο ζεστός, μια ζεστασιά που έχει μόνο το δέρμα ενός μωρού, που είναι τόσο γεμάτο και λείο και ανέμελο. Αλλά φωνάζει «δεν είμαι μωρό! Δεν είμαι μωρό και δεν χρειάζεται να ξαπλώσω!» «Θα φωνάξω τον μπαμπά σου! Πέσε για ύπνο!» Τρία λεπτά ησυχίας και η πόρτα ανοίγει και πάλι τρίζοντας, και ακούω τα βήματά του στο πάτωμα. Του δείχνω το κρεβάτι του και φεύγει, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Μπορώ να δω τη σκιά του να κινείται από μια χαραμάδα αλλά προσπαθώ να το αγνοήσω, ελπίζοντας πως θα κοιμηθεί.
Το σπίτι είναι και πάλι ήσυχο για 10 λεπτά.
Το λάπτοπ είναι εκεί όπου το άφησα, κλειστό, και δίπλα είναι και ο καφές μου από το πρωί. Είναι πλέον κρύος αλλά πίνω μια γουλιά. Αρπάζω ό,τι βρω στο ψυγείο, γεμίζω το στόμα μου, μασουλώ λίγα πράγματα και ετοιμάζομαι για δουλειά. Ξεκουράζομαι σε μια πολυθρόνα, με το λάπτοπ να ζεσταίνει τα πόδια μου και συνειδητοποιώ πως διψάω πολύ αλλά είμαι έτοιμη να δουλέψω και δεν θέλω να σηκωθώ. Τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο, βαθιά ανάσα, και πάμε. Αλλά… ξυπνάει το μωρό. Κλικ. Έχουμε να θηλάσουμε.
Ήρθε η ώρα να πάρω τον μεγάλο από το σχολείο. Έχω να ξυπνήσω τον μικρό που κοιμάται. Του μιλάω μπας και ξυπνήσει. Στριφογυρνά και χώνεται στις αγαπημένες του κουβέρτες και τον παίρνω στα χέρια μου κοιμισμένο. Είναι ιδρωμένος και μυρίζει λιγάκι τσίσα. Πρέπει να καθαρίσω τα στρώματα ξανά… Του βάζω μπότες στα γρήγορα για α μην αργήσουμε και ξεκινάμε. Αναρωτιέμαι τι να φτιάξω για βραδινό απόψε.
Καθυστερούμε τρία λεπτά να φτάσουμε το σχολείο και όλα τα νηπιάκια είναι γύρω από τη δασκάλα τους στο προαύλιο. Οι καλές μαμάδες ήρθαν και πήραν τα παιδιά τους τρία λεπτά πιο πριν. Το γλυκό μου νηπιάκι με εντοπίζει, και έρχεται τρέχοντας. «Σε περίμενα, πού ήσουν;»
Σταματάμε στο ταχυδρομείο και στην τράπεζα. Κάνω ένα τηλεφώνημα καθώς τα παιδιά μαλώνουν στο πίσω κάθισμα. Κάνουμε μια στάση στο μανάβικο αλλά έχω ξεχάσει τι χρειαζόμαστε. Αγοράζω γάλα, μούρα και βαμβάκι.
Στο σπίτι, αρχίζουν να φαίνονται οι πρώτες επιπτώσεις του ύπνου που διέκοψα. Ο μικρός έχει αφηνιάσει. Να είσαι ψύχραιμη και σταθερή, υπενθυμίζω στον εαυτό μου. Πετάει ένα παιχνίδι… Να είσαι ψύχραιμη και σταθερή. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο ήρεμη γίνεται αλλά η υπομονή μου τελειώνει και στέλνω ένα οργισμένο μήνυμα στον άντρα μου. «Θα βρω δουλειά εκτός, να μείνεις εσύ σπίτι». Δεν απαντά.
Γιατί είναι τυχερές οι μαμάδες που μένουν στο σπίτι!
Το μωρό πεινάει. Τον θηλάζω.
Είκοσι λεπτά αργότερα, το μωρό κοιμάται ρουθουνίζοντας σα μικρό γουρουνάκι και κλείνω λιγάκι την πόρτα. Πηγαίνω στο σαλόνι και ξεραίνομαι στο πάτωμα. Τα αγόρια δεν αργούν να με μιμηθούν. Τους αρέσει να κρατιούνται από τα πόδια μου και εγω να τους σηκώνω στον αέρα. Τσιρίζουν από τα χαχανητά. Το ένα θέλει να το γαργαλήσω. Αχ, τα γέλια τους. Είναι διαπεραστικά και τα μάτια μου τους λένε να συνεχίσουν. Τα δικά τους μάτια μου λένε κάνε αστεία μαμά, θέλουμε να χαχανίσουμε! Ο μικρός αγριάνθρωπος γλύκανε με τα χάδια και καθώς βάζει το κεφάλι του στο στήθος μου μπορώ να νιώσω το ξεκαρδιστικό του γέλιο μέχρι τα κόκαλά μου. Έπειτα ανοίγει η πόρτα. Ήρθε ο μπαμπάς. Το πρόσωπό του είναι συνοφρυωμένο, ανησυχεί για τη μέρα μου, σκέφτεται το μήνυμά μου. «Α, αυτό, δεν ήταν τίποτα. Κοίτα, περνάμε τέλεια τώρα», λέω.
Το μωρό θέλει να θηλάσει κι έτσι γλιτώνω το να φτιάξω βραδινό. Ο μπαμπάς προσπαθεί να φτιάξει χάμπουργκερ στο τηγάνι. Τα αγόρια γελούν και πάλι και τρώμε.
Το νηπιάκι μου θέλει να το βοηθήσω με τα μαθήματά του. Αλλά όχι πάρα πολύ. Μπορεί λέει να τα κάνει και μόνος του! Με βοηθούν λιγάκι να συγυρίσουμε την κουζίνα και προσπαθώ να το κάνω να φαίνεται παιχνίδι. Χτυπάει το κουδούνι και το παιχνίδι σταματά. Ο μπαμπάς ψάχνει τα κιάλια του αλλά εγώ δεν θυμάμαι που βρίσκονται. Κάποιος θέλει να κάνει αφρόλουτρο και κάποιος άλλος όχι. Έχουν μείνει λίγα αποφάγια στο πιάτο και τα τρώω πάνω από το νεροχύτη.
Καταφέρνω να χωρέσω όλα τα ρούχα στο πλυντήριο. Ο νεροχύτης είναι πλέον άδειος και το πλυντήριο πιάτων βουίζει. Τα αγόρια αρχίζουν να ησυχάζουν, καθώς η ενέργειά τους εξανεμίζεται. Αργά και σταθερά. Όλοι μας νιώθουμε μια ζεστασιά. Όλοι μας νιώθουμε ευτυχισμένοι. Είναι όμορφα.
Το μωρό θηλάζει.
Τα αγόρια θέλουν να δουν τηλεόραση πριν κοιμηθούν. Ξαπλώνουμε όλοι στο κρεβάτι. Είναι ώρα για ύπνο.
Πλένουμε τα δόντια, πάμε τουαλέτα, διαβάζουμε μια ιστορία. Εγώ τραγουδώ τα τραγούδια μου όσο κάποιος κλαίει. Συνεχίζω να τραγουδάω. Τρεις φορές είπα πως αυτό θα είναι το τελευταίο γι’ απόψε. Όλοι είναι κουκουλωμένοι, εγώ ησυχάζω σιγά σιγά με κάθε στιγμή ηρεμίας. Το μωρό θηλάζει με κλειστά μάτια, τον βάζω για ύπνο καθώς τα μάτια μου αρχίζουν να κλείνουν και το μυαλό μου να ταξιδεύει στις υποχρεώσεις.
Υπέγραψα εκείνη την υπεύθυνη δήλωση;
Αναρωτιέμαι αν κλείδωσα την πόρτα.
Πρέπει να κλείσω ραντεβού για να κουρευτούν σύντομα.
Θα απαντήσω αύριο μάλλον σε κείνα τα email.
Άραγε καταλαβαίνουν τα παιδιά την αγάπη μας;
Θα πρέπει να κόψω τους υδατάνθρακες.
Μπορεί και να το καταλαβαίνουν, τους δίνω όμως αρκετή προσοχή;
Έχουμε καθυστερήσει να επιστρέψουμε τα βιβλία στη βιβλιοθήκη.
Αλήθεια, δίνω αρκετή προσοχή στον καθένα τους;
Ελπίζω να έχω αρκετά ζελεδάκια για το αυριανό τους κολατσιό.
Θα πρέπει να τους φτιάχνω το κολατσιό από το προηγούμενο βράδυ.
Α κάτσε, αύριο είναι Σάββατο…
Ουφ
Δεν μ’ αρέσει να πηγαίνω στο σουπερμάρκετ το Σάββατο.
Δεν αργούν να ακουστούν τα πρώτα βήματα στην κουζίνα μέσα στο σκοτάδι. Αλλά δεν ανοίγω τα μάτια μου και ο μπαμπάς στέλνει τα ποδαράκια αυτά και πάλι στο κρεβάτι. Δύο… όχι, τρεις φορές. Ώσπου είναι πια 10μμ και επικρατεί μια ηρεμία στο μυαλό μου και στο σπίτι. Όλοι κοιμούνται, ξεκουράζονται για να υποδεχτούν το αύριο.
Η μαγεία της αυριανής ημέρας είναι πως θα είναι ακριβώς όπως σήμερα, απλά τα πάντα θα είναι διαφορετικά.
Ξεκουράζομαι.
Έρχονται τα μεσάνυχτα και το μωρό θηλάζει.
Ξεκουράζομαι.
1:40 πμ, θηλασμός.
Ξεκουράζομαι.
2:30 πμ και το μωρό κλαίει, αλλάζω πλευρό και το αφήνω να κλάψει.
4:00 πμ θηλάζουμε.
Ξεκουράζομαι.
6:10 πμ και εμείς θηλάζουμε. Θα πρέπει να σηκωθώ, θα μπορούσα να κάνω τόσα πράγματα τώρα που το σπίτι είναι ήρεμο.
Κοιμάμαι.
Δυο μικρά αγοράκια με το χνώτο τους να βγαίνει ζεστό και τα ρουθούνια τους να είναι σαν μικροί δράκοι τρυπώνουν στο δωμάτιό μου. Κουρνιάζουν στο πλάι μου, ακουμπώντας τα πρόσωπά τους στο δικό μου και σιγοψιθυρίζουν με την καυτή ανάσα τους: «Μανούλα;»
Δεν απαντώ αμέσως, κρατάω τα μάτια μου κλειστά μήπως και επιστρέψουν στο κρεβάτι τους.
Μανούλα;
Παύση.
Μανούλα;
Είναι πρωί και γω σηκώνομαι.
Πηγή: huffingtonpost.com
Μετάφραση για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
