Μια μαμά που λέει μόνο αλήθεια…
Όταν ξεκινάει η ζωή μας με το παιδί, όταν γίνεται πιο interactive, όταν μπορείς πια να συνεννοείσαι, και η επικοινωνία μαζί του δεν περιορίζεται στα «αγκού» και στα παιχνίδια, τότε επαναπροσδιορίζεσαι και αρχίζεις να ακολουθείς τον χάρτη που είχες χαράξει πριν καν ακόμα γεννήσεις. Μία από τις βασικές μου μαμαδίστικες αρχές, από αυτές που είχα ορκιστεί στον εαυτό μου ότι θα τηρώ, ήταν ότι θα είμαι μια μαμά που δεν θα λέει ποτέ ψέματα.
Δεκάδες εγχειρίδια και συζητήσεις με μητέρες μου έδειχναν το αντίθετο. Η αλήθεια είναι θεμιτή, αλλά όχι σε όλες τις περιπτώσεις. Υπάρχουν τα λευκά ψέματα, τα κατά συνθήκη ψέματα κ.λ.π Μια σειρά ψεμάτων δηλαδή με επικάλυψη σοκολάτας, που για μένα δεν τα κάνει λιγότερο ψέμματα. Χωρίς καθόλου φόβο και πάθος ακολούθησα τον δρόμο της αλήθειας και μετά από 2 χρόνια μπορώ να πω πως είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει κάθε γονιός για το παιδί του.
Ο γιος μου ξέρει από μικρός πως όταν φεύγω πηγαίνω στη δουλειά, ότι η δουλειά μου, μου αρέσει και δεν είναι μια μορφή θυσίας για να μην του λείψει τίποτα, ξέρει πως αν δεν είμαι σπίτι το βράδυ, θα το κάνω γιατί έχω ανάγκη να βγω με τις φίλες μου ή με τον πατέρα του και όχι γιατί έχω ένα σοβαρό meeting, ξέρει πως όταν κλαίω δεν μπήκε ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου, αλλά πονάω στα αλήθεια γιατί κάτι ή κάποιος με έχει πληγώσει, ξέρει ότι ο οδοντίατρος μπορεί να τον πονέσει, ότι το εμβόλιο είναι ένα δυσάρεστο τσίμπημα, αναγκαίο όμως, ξέρει ότι η γάτα μας πέθανε και δεν χάθηκε και ότι κάποια στιγμή πεθαίνουμε κι εμείς.
