Μια πολιτισμένη κοινωνία οφείλει να μην χωρίζει τα παιδιά στα “μεν” και στα “δε”
Τα χρόνια περνούν, ο κόσμος αλλάζει και τα παιδιά μας, μάς ξεπερνούν. Αυτή είναι η λογική εξέλιξη των πραγμάτων για την οποία προσπαθούμε όλοι (ή έστω οι περισσότεροι). Στα πλαίσια των γονεϊκών υποχρεώσεων μας, οφείλουμε να δημιουργούμε τις βάσεις για ένα πιο “θετικό” μέλλον και μια πιο “δίκαιη” κοινωνία στην οποία τα παιδιά μας θα φτιάξουν τη δική τους οικογένεια. Μια πιο “δίκαιη” κοινωνία θα πρέπει να βασίζεται στην ισότητα και να προσπαθεί για την εξάλειψη του ρατσισμού και των διακρίσεων. Άλλωστε, σε αυτόν εδώ τον τόπο γεννήθηκε η Δημοκρατία και ο πολιτισμός, και σε μια δημοκρατική και πολιτισμένη κοινωνία δεν χωράνε διακρίσεις.
Το να αποκαλείς ένα παιδί χοντρό ή χαζό ή να μην το καλείς στο πάρτι που είναι όλη η υπόλοιπη τάξη καλεσμένη, είναι μια μορφή βίας. Είναι και αυτό με τον τρόπο του, ένα bullying. Δεν είναι όλα τα παιδιά χαμογελαστά και χαριτωμένα, ούτε μπορούν να γίνουν όλα τα παιδιά το επίκεντρο της παρέας. Δεν είναι υποχρεωτικό, όμως, να είναι ένα παιδί η ψυχή του πάρτι για να λάβει μια πρόσκληση σε ένα πάρτι. Μπορεί, εάν θέλει, να είναι ένα ντροπαλό παιδί ή ένα ήσυχο παιδί ή απλά ένα συνεσταλμένο παιδί. Και καλώς ή κακώς μπορεί ένα παιδί να είναι φοβισμένο και να μην νιώθει άνετα στις μεγάλες παρέες. Ενδεικτικά, τα μοναχοπαίδια προτιμούν να παραβρίσκονται σε μικρές συγκεντρώσεις γιατί δεν είναι συνηθισμένα στις μεγάλες συγκεντρώσεις. Σκεφτείτε όμως πόσο άδικο θα ήταν να μην προσκαλούσαμε ποτέ τα μοναχοπαίδια στα μεγάλα πάρτι.
