Δήμητρα Τσαμποδήμου
«Είναι ξετρελαμένος ο Βασιλάκης μου με μια γειτονοπούλα. Απαπα! Τέτοια συμφορά να με βρει; Δεν τη θέλω για νύφη με τίποτα».
Η συζήτηση με τη μαμά Βούλα είχε φτάσει σε κομβικό σημείο και φυσικά εμείς οι άτεκνες εργένισσες που ακούγαμε τον καημό της δε συμμετείχαμε στο δράμα. Πώς θα μπορούσαμε, άλλωστε, να την πάρουμε στα σοβαρά;
Δύο και μισό χρονών ο Βασιλάκης της και ο «πόνος» της μπορούσε να περιμένει καμιά εικοσαετία –στο νερό– για να εκκολαφτεί. Άσε που μας έδινε και τροφή για νέες ατάκες περιγραφής της υστερίας της διαβόητης Ελληνίδας μάνας∙ και δη της αγορομάνας.
Μόνο όταν σκασμένες στα γέλια ρωτήσαμε προς τι τέτοια απέχθεια για τη γειτονοπούλα καταλάβαμε πως κάποτε κι ο χαβαλές φέρνει πικρές αλήθειες. «Μα τριών ετών και να βάφει τα νύχια της και να φοράει μίνι μέχρι τον κώλο;», αναρωτήθηκε η δύσμοιρη μάνα σκασμένη κι αυτή στα γέλια.
Αστείο; Αν συμμετείχατε στον παραπάνω διάλογο, μπορεί. Όμως, τα πράγματα δεν είναι μόνο αυτό που φαίνονται, ούτε φυσικά εξαντλούνται στην επιφάνεια, όσο χαριτωμένη κι αν είναι αυτή.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και το παίζουμε αφ’ υψηλού με ατάκες του τύπου «η κόρη μου ξεχωρίζει για την εξυπνάδα της».
Καλά κι άγια τα τσιτάτα, όμως έλα λίγο να μου εξηγήσεις γιατί το πεντάχρονο, τρισχαριτωμένο κοριτσάκι σου, αντί για χουχουλιάρικες φόρμες και αθλητικά με φωτάκια που αναβοσβήνουν, το σέρνεις για καφέ με παλτουδάκι λεοπάρ κόπια του δικού σου και μποτάκι καμηλό μέχρι τον αστράγαλο.
Γιατί αντί να βλέπω το trademark της Μίνι Μάουζ στην άκρη του ροζ σκουφιού της, διακρίνω το καρό του Μπέρμπερι σε μπεζ καπέλο;
Ή μήπως νομίζεις πως η γενιά μου που ενηλικιώθηκε προ μνημονίων δεν είναι σε θέση να αναγνωρίζει το LV στη τσάντα ταχυδρόμου που της φοράς;
Ή πως δε διακρίνει εύκολα το επαγγελματικό μανικιούρ και το φρουτένιο λιπ γκλος;
Υπερβολές; Θα μπορούσες να το πεις, μάνα που δε δέχεσαι μύγα στο σπαθί σου ή ακόμη κι εσύ που δεν έγινες ακόμη αλλά ονειρεύεσαι ένα κοριτσάκι –κλώνο σου.
Μια πιο προσεκτική, όμως, ματιά γύρω σου την ώρα που χαλβαδιάζεις τις ανοιξιάτικες βιτρίνες ή όσο ξεφυλλίζεις τα glossy περιοδικά περιμένοντας την κομμώτρια να ξετυλίξει τις ανταύγειες σου, θα σε πείσει πως η κοινωνία μας έχει κατακλυστεί από μικρομέγαλα.
Πεντάχρονα που δε μένουν στη δοκιμή όπως –σχεδόν– κάθε φυσιολογικό κοριτσάκι της πέρλας της μαμάς στον καθρέφτη, αλλά τη φοράνε κι έξω από το σπίτι.
Επτάχρονα με skinny jeans που κάνουν το πωπουδάκι πεταχτό. Δεκάχρονα να ανταλλάσσουν με τη διπλανή στο θρανίο μάσκαρα και κραγιόν, αντί για γομολάστιχες και τσίχλες.
Εννιάχρονες κούκλες ζωντανές παστωμένες με fond de teint για να γράφουν καλά στο φακό του Μasterchef Junior και μια κοινωνία που κλείνει πεισματικά τα μάτια. Κι αφήνει τα κοριτσάκια της έρμαιο στο μάρκετιγκ στερώντας τους το πλέον βασικό, την παιδική ηλικία.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ο Βρετανός ψυχολόγος Στιβ Μπίνταλφ που θεωρείται παγκόσμια αυθεντία στις συμβουλές προς τους γονείς έγραψε το διάσημο βιβλίο του «Μεγαλώνοντας αγόρια», γιατί θεωρούσε πως το ισχυρό φύλο ήταν το πιο λεπτό στο χειρισμό. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ήταν ακριβώς αυτή η εικόνα των μικρομέγαλων κοριτσιών και η στοχοποίησή τους από τις εταιρείες καλλυντικών και ρούχων, που τον έκανε να αναθεωρήσει και να εστιάσει στο ωραίο φύλλο.
Σε σειρά άρθρων του με τίτλο, «Πώς οι μεγάλες εταιρείες κλέβουν την παιδική ηλικία των μικρών κοριτσιών μας: Κούκλες με μίνι και μέικ απ για τετράχρονες διαφθείρουν μια ολόκληρη γενιά», στην αγγλική Dailymail, ο Μπίνταλφ αναφέρεται εκτενώς στο φαινόμενο αλλά και τις επιπτώσεις του.
Και η μεγαλύτερη αυτών; Όχι μόνο τα χαμένα χρόνια, αλλά η υπερσεξουαλικοποίηση των κοριτσιών.
Αποτέλεσμα; Οι λάθος επιλογές στους μελλοντικούς ερωτικούς συντρόφους και η ταλαιπωρία, ψυχική και σωματική που συνεπάγεται αυτό αλλά και άλλα πιο άμεσα προβλήματα.
«Κάποτε το άγχος της εξωτερικής εμφάνισης άρχισε να εμφανίζεται στην εφηβεία. Πλέον αφορά όλο και μικρότερες ηλικίες με αποτέλεσμα να έχουμε επτάχρονες σε αυστηρές δίαιτες και εντεκάχρονες να μοιράζονται φωτογραφίες τους στο διαδίκτυο ρωτώντας γνωστούς κι αγνώστους αν είναι όμορφες», τόνισε ο Μπίνταλφ.
Το φαινόμενο, φυσικά, δεν είναι μονάχα ελληνικό. Και η Γαλλίδα μάνα θέλει η κόρη της να μοιάζει με εκείνη της αντίστοιχης Βανδή των Παρισίων. Και η αγγλίδα μάνα αντιγράφει τα μοντελάκια της Σούρι Κρουζ που χωρίς ροζ νύχι με στρας και Hermes ίδιο με της μαμάς της δε βγαίνει στο πάρκο.
Η μόνη διαφορά; Πώς στην πολιτισμένη Ευρώπη των λιγότερων προβλημάτων περισσεύει χρόνος στους κυβερνώντας να ασχοληθούν με κάτι πέραν των perpetual bonds. Και να επενδύσουν στο μέλλον∙ στα υγιή παιδιά.
Για παράδειγμα, όταν το 2011 στη γαλλική «Vogue» φιγούραρε μια δεκάχρονη σε αισθησιακές πόζες με μπορδοροδοκόκκινο κραγιόν, δεν ξεσηκώθηκε μονάχα η κοινωνία.
Η κυβέρνηση, κατόπιν διαβούλευσης με ειδικούς, ζήτησε την απαγόρευση συμμετοχής ανηλίκων σε διαφημιστικές καμπάνιες, αλλά και την επιστροφή της στολής στα δημοτικά, ώστε να καταπολεμηθεί η σεξουαλικοποίηση των παιδιών. Στη Βρετανία, από την άλλη, η ένωση των σχεδιαστών μόδας κάλεσε όλα τα μέλη της να μην χρησιμοποιούν παιδιά στις πασαρέλες.
Όχι, καμιά άλλη μάνα, πόσο μάλλον καμιά μας που δεν αξιώθηκε ακόμη να γίνει, δεν μπορεί να σου επιβάλλει πώς θα αναθρέψεις την κορούλα σου.
Όμως, οι κίνδυνοι παραμονεύουν, όχι μόνο έξω από το σπίτι, αλλά και στην ίδια την ψυχή του κοριτσιού σου.
Άφησέ την, λοιπόν, να ανακαλύψει μόνη της και σταδιακά τη γυναίκα μέσα της.
Και κυρίως, μην της στερείς είτε από άγνοια, είτε από αδιαφορία, είτε το χειρότερο, για να κάνεις το κομμάτι σου, το πιο σημαντικό.
Την παιδική της αθωότητα.
Δήμητρα Τσαμποδήμου-pillowfights.gr
