Μην αδράξεις τη μέρα!
Κάθε φορά που βγαίνω έξω με τα παιδιά μου συμβαίνει το εξής: Μια ηλικιωμένη κυρία μας σταματάει, βάζει το χέρι στην καρδιά και λέει κάτι του στύλ «Αχ, να απολαμβάνεις κάθε στιγμή. Ο καιρός περνάει τόσο γρήγορα!».
Όπου κι αν πάω, κάποιος μου λέει να αδράξω τη μέρα, να χαρώ τη στιγμή, να απολαύσω κάθε δευτερόλεπτο κ.λπ., κ.λπ.
Ξέρω ότι αυτό το μήνυμα είναι σωστό και καλό. Όμως δεν λειτουργεί για μένα. Με ενοχλεί. Αυτό το μήνυμα «ΑΔΡΑΞΕ ΤΗ ΜΕΡΑ» με κάνει παρανοϊκή, να πανικοβάλλομαι. Ειδικά αυτήν την περίοδο της ζωής μου – που μεγαλώνω μικρά παιδιά. Το να μου λένε, με εκατό διαφορετικούς τρόπους, να αδράξω τη μέρα με κάνει να ανησυχώ ότι αν δεν είμαι σε κατάσταση έντονης ευγνωμοσύνης και έκστασης όλη την ώρα, κάνω κάτι λάθος.
Νομίζω οτι η γονεικότητα για γονείς μικρών παιδιών είναι σαν την αναρρίχηση στο όρος Έβερεστ. Όσοι έχετε γενναίες, περιπετειώδεις ψυχές να το δοκιμάσετε, γιατί έχω ακούσει ότι υπάρχει μαγεία στην ανάβαση. Ακόμα και η προσπάθεια για την ανάβαση είναι εντυπωσιακό επίτευγμα. Κατά τη διάρκεια της ανόδου, αν επιτρέψετε στον εαυτό σας να διακόψετε και να ελευθερώσετε το μυαλό από τον πόνο και την ταλαιπωρία, η θέα είναι μαγευτική. Ακόμα κι αν πονάει και είναι δύσκολο, υπάρχουν στιγμές που το κάνουν να αξίζει. Αυτές οι στιγμές είναι τόσο έντονες και μοναδικές που πολλοί άνθρωποι που φτάνουν στην κορυφή σχεδιάζουν, σχεδόν αμέσως, την επόμενη ανάβαση τους. Ακόμα κι αν ξέρουν ότι το μεγαλύτερο μέρος της ανόδου είναι ύπουλο, κουραστικό, δολοφονικό. Ότι κυριολεκτικά έκλαψαν για να τα καταφέρουν.
Όταν η μέρα της μαμάς ξεκινά στραβά…
Δεν λέω σε καμία περίπτωση οτι αυτές οι ότι οι γλυκές ηλικιωμένες κυρίες που μου λένε να αδράξω τη μέρα ανεβαίνοντας σε ένα βουνό. Είναι υπέροχες κυρίες. Αλλά την περασμένη εβδομάδα, μια γυναίκα με πλησίασε στη γραμμή του ταμείου στο σούπερ μαρκετ και είπε τα εξής: «Γλυκιά μου, ελπίζω να το απολαμβάνεις αυτό. Αγάπησα κάθε δευτερόλεπτο της γονεϊκότητας με τα δύο κορίτσια μου. Κάθε στιγμή. Αυτές οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα. ”
Εκείνη τη στιγμή η μεγάλη μου κόρη δοκίμαζε το σουτιέν που μόλις αγόρασα πάνω από την μπλούζα της, δεν έβρισκα τον γιο μου πουθενά και η μικρή μου προσπαθούσε να πάρει το πορτοφόλι της μπροστινής κυρίας που πλήρωνε… Οπότε απάντησα ένα “Ευχαριστώ. Ναι. Και εγώ απολαμβάνω κάθε στιγμή. Ειδικά αυτήν. Ευχαριστώ.”
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι κάποτε ανησυχούσα όχι μόνο για το ότι δεν κάνω σωστή δουλειά ως γονιός, αλλά και ότι δεν το απολαμβάνω αρκετά. Διπλή αποτυχία. Ένιωθα ένοχη γιατί δεν ήμουν εκστατική κάθε ώρα κάθε μέρας και δεν απολάμβανα ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ, όπως φαίνονταν να κάνουν οι μαμάδες στα περιοδικά για γονείς. Ένιωθα ένοχη γιατί ήμουν εκνευρισμένη και κουρασμένη και ανυπομονούσα να τελειώσει επιτέλους η μέρα. Και γιατί ήξερα ότι μια μέρα θα ξυπνούσα και τα παιδιά θα είχαν μεγαλώσει και θα είχαν φύγει από το σπίτι και θα ήμουν εγώ η ηλικιωμένη κυρία με το χέρι στην καρδιά στο σούπερ μάρκετ. Θα μπορούσα να πω ότι απόλαυσα την κάθε στιγμή; Όχι.
Και πάλι όμως θα είμαι εγώ αυτή η γεμάτη νοσταλγία κυρία. Ελπίζω μόνο να έχω καλή μνήμη. Και ελπίζω να μπορέσω να πω στη νεαρή μητέρα που σφίγγει τα δόντια της στην ουρά του ταμείου:
«Είναι πολύ δύσκολο, έτσι δεν είναι; Είσαι καλή μητέρα, φαίνεται. Και μου αρέσουν τα παιδιά σου, ειδικά εκείνο που κάνει τσίσα του στη γωνία. Κουράγιο. Μόνο έξι ώρες μείνανε μέχρι την ώρα του ύπνου».
Τέλος πάντων. Είναι φανερό ότι το «Άδραξε τη μέρα» δεν λειτουργεί για μένα. Δεν μπορώ να αδράξω ούτε 15 λεπτά στη σειρά, οπότε μια ολόκληρη μέρα αποκλείεται.
10 χιουμοριστικά σκίτσα που μόνο μια μαμά θα καταλάβει!
Να τι λειτουργεί για μένα:
Υπάρχουν δύο είδη χρόνου. Αυτός που ζούμε, ο κανονικός χρόνος, ένα λεπτό κάθε φορά, ματιές στο ρολόι μέχρι να έρθει η ώρα του ύπνου, 10 εξοντωτικά λεπτά στην ουρά στο σούπερ μάρκετ, 4 λεπτά ουρλιαχτών λόγω τάιμ άουτ, δύο ακόμα ώρες μέχρι να γυρίσει ο μπαμπάς στο σπίτι. Ο δύσκολος, αργόσυρτος χρόνος στον οποίο ζούμε συχνά εμείς οι γονείς.
Και υπάρχει και ο Καιρός. Ο Καιρός είναι ο χρόνος του Θεού. Είναι ο χρόνος έξω απ’ τον χρόνο. Είναι ο μεταφυσικός χρόνος. Ο Καιρός είναι εκείνες οι μαγικές στιγμές που ο χρόνος στέκεται ακίνητος. Έχω μερικές τέτοιες στιγμές κάθε μέρα, και τις απολαμβάνω πραγματικά.
Όπως όταν σταματάω ό,τι κάνω και κοιτάζω πραγματικά την κόρη μου. Παρατηρώ πόσο απόλυτα λείο και μελαχρινό είναι το δέρμα της. Παρατηρώ τις τέλειες καμπύλες του μικροσκοπικού της στόματος και τα μάτια της και ανασαίνω την απαλή της μυρωδιά. Αυτές τις στιγμές, βλέπω ότι το στόμα της κινείται αλλά δεν μπορώ να την ακούσω γιατί το μόνο που σκέφτομαι είναι «Αυτή είναι η πρώτη φορά που την έχω πραγματικά κοιτάξει όλη την ημέρα, και, Θεέ μου, είναι πανέμορφη». Καιρός.
Ή όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι με τον μικρό να κοιμάται στα πόδια μου και τον άντρα μου στο πλευρό μου και ακούω την αναπνοή τους. Και για μια στιγμή, σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι! Κάθε βράδυ περιβάλλομαι από αυτή την ανάσα, αυτή την αγάπη, αυτή η ειρήνη, αυτή τη ζεστασιά… Καιρός.
Αυτές οι στιγμές φεύγουν όσο γρήγορα έρχονται – όμως τις κρατάω. Λέω τη λέξη «καιρός» από μέσα μου κάθε φορά που συμβαίνουν. Και στο τέλος κάθε μέρας μπορεί να μη θυμάμαι ποιες ήταν, αλλά θυμάμαι ότι υπήρξαν. Κι αυτό κάνει τον καθημερινό κόπο ενός γονιού να αξίζει τον κόπο.
Αν έχω μια-δυο τέτοιες στιγμές μέσα στη μέρα, το θεωρώ επιτυχία.
Άδραξε μια δυο στιγμές τη μέρα. Αυτό μου αρκεί.
Πηγή: huffingtonpost.com
Μετάφραση για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
