Μήπως η μαμά μου τα κατάφερε καλύτερα από μένα;
Εγώ ποτέ δεν αντιμιλούσα στους γονείς μου… Τα παιδιά μου όμως μου αντιμιλάνε…
Επίσης όταν είναι νευριασμένα υψώνουν τη φωνή τους και μου φωνάζουν.
Πολλές φορές χρειάζεται να επαναλάβω πολλές φορές κάτι, καθώς συνεχώς με αγνοούν.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Συχνά αναρωτιέμαι μήπως είμαι χειρότερη μητέρα απ’ ότι η μητέρα μου… Υπάρχουν φορές που νιώθω οτι δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα με τα παιδιά μου, με ανθρώπους που δεν έχουν ούτε τα μισά μου χρόνια δηλαδή! Και δεν νομίζω οτι η μαμά μου ένιωθε έτσι… Βασικά είμαι σίγουρη οτι η μαμά μου δεν θα ανεχόταν ούτε τα μισά από αυτά που ανέχομαι εγώ.
Βασικά για να είμαι ειλικρινής, τα παιδιά μου δεν είναι τόσο κακά όσο ακούγονται… Στην πραγματικότητα είναι υπέροχα, με καλούς τρόπους και ξέρουν να σέβονται τους άλλους. Δεν έχουν ξεσπάσματα θυμού, ούτε μιλούν ποτέ με αγένεια σε τρίτους. Βασικά είναι τα καλύτερα παιδιά που θα μπορούσα να έχω!
Γιατί λοιπόν φέρονται έτσι σε εμένα;
Συνήθως, μετά από κάποια άσχημη συμπεριφορά ή ασέβεια προς εμένα από ένα (ή δύο, ή τρία ή και τα τέσσερα παιδιά μου) συζητάω με τον άντρα μου και προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη. Αναρωτιόμαστε τι φταίει και πώς μπορούμε να διορθώσουμε την κατάσταση.
Θυμόμαστε την δική μας ανατροφή, από τους δικούς μας γονείς. Τον φόβο και τις φυσικές συνέπειες που είχαμε για κάθε μας πράξη. Βέβαια τότε φαινόταν φυσιολογικό. Πάντα κάναμε ό,τι μας έλεγαν με την πρώτη – δεν είχαμε και άλλη επιλογή βέβαια.
Στο δικό μου σπίτι όμως δεν υπάρχει πουθενά φόβος. Κανείς δεν φοβάται να μιλήσει ή να πει την γνώμη του ή ακόμα και να πει μια αντίθετη άποψη από την δική μας. Μπορεί να φαίνεται ασέβεια, αλλά τουλάχιστον τα παιδιά μου δεν φοβούνται να μιλήσουν! Να ένα παράδειγμα από τα πολλά για το διαφορετικό δικό μου τρόπο ανατροφής των παιδιών σε σχέση με της μαμάς μου.
9 χιουμοριστικά σκίτσα που δείχνουν πως αλλάζει η ζωή με την απόκτηση ενός παιδιού
Έχω μιλήσει με τα παιδιά μου στην μέχρι τώρα ζωή τους πολύ περισσότερο απ’ ότι έχω μιλήσει με την μαμά μου σε ολόκληρη τη ζωή μου. Ο,τι τους απασχολεί, τους προβληματίζει, ο,τι γίνεται στο σχολείο ή στο παιχνίδι, με τους φίλους, με τους καθηγητές… Όλα. Μου λένε τα πάντα – εγω δεν έλεγα τίποτα στην δική μου μητέρα- και το χαίρομαι.
Επίσης τα παιδιά μου μου λένε “Σ’ αγαπώ” όποτε το νιώσουν και χωρίς προφανή λόγο. Εγώ είπα πρώτη φορά σ’αγαπώ στην μητέρα μου σε ένα τηλεφώνημα, από καρτοτηλέφωνο, στην μέση των κοιτώνων όταν ήμουν πρωτοετής φοιτήτρια. Χθες πέρασα την τρίτη γιορτή της Μητέρας χωρίς αυτήν… Και πονάω για όσα πράγματα νομίζω οτι έπρεπε να γίνουν αλλιώς. Πονάω που ποτέ δεν είχα μαζί της την σχέση που έχω με τα δικά μου παιδιά.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία οτι τα παιδιά μου μεγαλώνουν σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο από αυτόν που μεγάλωσα εγώ. Και έχουν στιγμές αγένειας, νεύρων, ξεσπασμάτων, γκρίνιας ή ακόμα και -περιστασιακά- βρισίματος.
Οπότε αναρωτιέμαι: Ποιος τα κατάφερε καλύτερα στην μητρότητα; Εγώ ή η μαμά μου;
Με όλα της τα λάθη με μεγάλωσε με όλη της την αγάπη και το ήξερα κάθε μέρα της ζωής μου. Μεγάλωσε εμένα και τα αδέρφια μου ως ευγενικά, έξυπνα και ικανά παιδιά.
Με όλα μου τα λάθη μεγαλώνω τα παιδιά μου με όλη μου την αγάπη και το ξέρουν. Και τα μεγαλώνω ως ευγενικά, έξυπνα και ικανά παιδιά.
Και οι δύο κερδίζουμε σε αυτό.
Το ποια μεγάλωσε καλύτερα τα παιδιά της και το ποιος τρόπος μητρότητας είναι καλύτερος, θα φανεί στο μέλλον.
Εσείς τι λέτε;
Babyradio – Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
