Για πολλές ώρες προσπαθούσα να γεννήσω.
Δεν ήταν ακριβώς ο τοκετός που θα ήθελα να έχω.Αντί για ένα παιδί έπρεπε να γεννήσω 2. Μόνο που το ένα από τα 2 μου παιδιά ήταν ζωντανό.
Εκείνη την ημέρα ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μητρικό ένστικτο, προαίσθημα, τυχαίο.Πείτε το όπως θέλετε.Εγώ ήξερα αλλά περίμενα μέχρι να το ακούσω από τα χείλη του γιατρού.
-“Το δεύτερο διδυμάκι σας τα πάει περίφημα.Έχετε ένα υγιές αγόρι.”
-“Ο άλλος μου γιος;”
-“Λυπάμαι.Το άλλο αγοράκι δεν έχει καρδιακό σφιγμό.”
Από εκείνη την στιγμή ξεκίνησαν οι ενοχές. Έφταιγα εγώ; Πώς έγινε; Το σώμα μου το απέρριψε; Τι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά;
Μακάρι να μπορούσα να σας πω πως οι επόμενες εβδομάδες και μήνες ήταν εύκολοι.
Μακάρι να μπορούσα να σας πω λεπτομέρειες για το πως κράτησα τον θάνατο και την ζωή στην αγκαλιά μου.Μακάρι να μπορούσα να εξηγήσω πως βρήκα την δύναμη να αντιμετωπίσω έναν τοκετό για τον οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένη.
Ίσως να βοήθησε η στιγμή που άκουσα τον γιο μου να κλαίει και κατάλαβα πως έπρεπε να συνεχίσω. Έπρεπε να συνεχίσω να αναπνέω για εκείνον.Γίνεσαι δυνατότερος όταν βρίσκεις την δύναμη χάρη στο παιδί σου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις κλωτσιές του μέσα μου και τον σφιγμό της καρδιάς του όταν ακόμη χτυπούσε δίπλα στον αδερφό του.
Για χάρη όμως του παιδιού μου έσφιξα τα δόντια και προχώρησα. Είμαι τυχερή που έζησα και έχω την χαρά να αντικρίζω τον γιο μου.
Τον μοναδικό μου γιο.
babyradio.gr- Π.Ε.
«Πρώτα ήρθε μια αποβολή μετά ένας γάμος και μετά ένα μωρό…»
Η αποβολή δεν συγκρίνεται με τον θάνατο ενός παιδιού αλλά πονάει το ίδιο…
«Χρειάζοταν μια αποβολή για να καταλάβω ότι ο γάμος μου τελείωσε…»
