“Μου είπαν πως το ένα μωρό δεν θα ζούσε”: Η συγκλονιστική εξομολόγηση μιας μαμάς διδύμων
Περίμενε με χαρά να γεννηθούν τα δίδυμα αγοράκια της. Μέχρι που μια μέρα οι γιατροί της είπαν ότι το ένα δεν θα τα κατάφερνε… Σήμερα τα δύο αγοράκια είναι 4 ετών, γερά και χαρούμενα δίπλα στη μαμά τους. Η ίδια έγραψε την προσωπική της ιστορία και μας έκανε να κλάψουμε. Διαβάστε την!
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Aκίνητη… Αμίλητη… Με μία απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου… Μόνο απορία όμως.. Διότι μία μάνα ξέρει.. Ξέρει πιο καλά από τον καθένα.. Από τον κάθε γιατρό… Από τον κάθε φίλο.. Ξέρει κατά βάθος αν το μωρό της θα ζήσει… Και ας αισθάνεται το κάθε βλέμμα, σαν βλέμμα λύπησης… Ξέρει.. Το νιώθει μέσα της, σαν κινείται, σαν κλωτσάει.. Όταν τρώει ένα γλυκό και αισθάνεται ένα χαμόγελο να ζωγραφίζει τα χείλη του.. Σε επηρεάζει..Δύο μηνών έγκυος και η ανακοίνωση του ιατρού αλλάζει κάθε προσδοκία, αλλάζει δεδομένα, και σου δημιουργεί απερίγραπτη χαρά.
– Ώπα, σαν να ακούω δύο καρδούλες, για να δούμε.. Και νάτο και το δεύτερο που μας κρυβόταν.. Έχεις δίδυμα.. Τις ακούς τις καρδούλες;
Χαρές και χαμόγελα από τον γιατρό μου.
– Τέλεια, ουάου, λέω και εγώ.. Χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει την κατάσταση.. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι.. Φανταστικά..
– Δεν με κατάλαβες, μου απευθύνεται με χαμόγελο.. Έχεις από εκείνα… τα πολύ σπάνια.. Ένας σάκος, δύο πανομοιότυπα δίδυμα. Δεν θα μπορείς να τα ξεχωρίσεις.. Ίδιο φύλο, ίδια χαρακτηριστικά. Όλα ίδια..
-Ωωω! αναφώνησα. Και η χαρά άρχιζε να γεμίζει κάθε μέρος του σώματός μου. Τότε ήρθε και εκείνη η σκέψη.. Κοίτα να δεις… Καμιά φορά τα συναντούσα στον δρόμο και μπορεί να τα χάζευα για ώρες.. Περίεργο.. Δύο άνθρωποι να έχουν την ίδια φάτσα.. Είχαμε βέβαια κληρονομικότητα. Αλλά και πάλι δεν το περίμενα.
– Λοιπόν, ας πούμε κάποια πραγματάκια.΄Εχεις δίδυμη κύηση, αυτό σημαίνει, δύσκολη! Ένας σάκος, δύο μωράκια. Θέλω προσοχή. Πολλή προσοχή, εντάξει;
– Εντάξει, γιατρέ μου. Πες πως έγινε. Προσοχή. Προσοχή, λοιπόν!
Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε. Για ώρες σκεφτόμουν… Και τσιμπούσα τα μάγουλά μου.
Τα προβλήματα άρχισαν να φαίνονται από τους πρώτους κιόλας μήνες. Μπαινόβγαινα στο νοσοκομείο. Συσπάσεις… Πρέπει να προσέχουμε, μου έλεγαν. Και γω αναρωτιόμουν πόσο πια να προσέχω; Άρχιζε και το παράπονο κάποιες φορές, και τα δάκρυα κυλούσαν βροχή. Γιατί να μην είμαι από αυτές τις εγκυμονούσες που έχουν μια υπέροχη εγκυμοσύνη; Που όλα οδεύουν μια χαρά; Μα γρήγορα άλλαζα διάθεση και έλεγα στον εαυτό μου: Εεε!!! Σταμάτα.. Σε αισθάνονται. Δεν το καταλαβαίνεις; Και έπαιρνα τα πάνω μου.
Ήρθε η ώρα της Β-επιπέδου. Το μόνο που με ένοιαζε; Αν σας πω, θα γελάσετε. Ήταν η τρισδιάστατη εικόνα. Μια εικόνα που τελικά δεν πήρα ποτέ στα χέρια μου…
– Πέρασε στο γραφείο μου, είπε σοβαρός ο γιατρός που καθώς έκανε τη Β-επιπέδου τον είχα πραγματικά τρελάνει. «Γιατρέ, μια φωτογραφία, μην ξεχάσετε». Που τελικά δεν έβγαλε ποτέ…
Ξέρεις, υπάρχει ένα προβληματάκι. Με το Β μωρό. (Ποιο προβληματάκι, ρε! σκεφτόμουν. Και ποιο Β; Εεεε!!! Έχει όνομα, ξύπνα! Σκεφτόμουν με ένα χαμόγελο ηθοποιού στα χείλη μου, άκου Β! Δημήτρη εννοεί… και ο Α μου, όνομα έχει, Λευτέρης). Και η σκέψη συνέχιζε. (Βλάκα, δεν μου έβγαλες τη φωτογραφία…) Τώρα που το σκέφτομαι, απορώ με μένα.. Συνέχισε ο γιατρός, (ευτυχώς οι σκέψεις δεν ακούγονταν): Το Β μωρό έχει αδεματώδη κυστική δυσπλασία πνεύμονα.
– Ώπα, κάτσε γιατρέ! Τι λες. (Πας καλά, σκέφτηκα).. Δεν ακούγεται όμορφο. Τι είναι αυτό;
Συνέχισε εκείνος ακάθεκτος. Δεν είχε ακούσει λέξη από όσα είχα πει..
Αν γεννηθεί κάτω από δύο κιλά, που δυστυχώς είναι πολύ πιθανό, λόγω δίδυμης μονοζυγωτικής κύησης αυτά τα μωράκια συνήθως γεννιούνται πρόωρα, όπως σου προανέφερα λοιπόν, κάτω απο δύο κιλά το μωρό δεν θα έχει δύναμη να δώσει αναπνοή δηλαδή διάταση στον πνεύμονα. Είσαι από τις τυχερές όμως.. Έχεις δύο! Και το άλλο, είναι μια χαρά..
Μα τι λες βρε!!! Μου προεξοφλείς το ένα μωρό; Άκου θράσος. Εγώ θέλω και τα δύο. Άκου εκεί, σκέφτηκα πάλι χωρίς να ξεστομίσω λέξη.. Αϊντέ! Και συνέχιζε εκείνος.. Αρχίζοντας τις συμβουλές, κοίτα μην πάρεις πολλά κιλά.. Δεν θα μπορείς να τα χάσεις… Και άλλα πράγματα στα όποια εγώ δεν άκουσα λέξη… Τα αυτιά μου είχα κλείσει και τα μάτια μου, αν και κοιτούσαν εκείνον, στην ουσία έβλεπαν στο υπερπέραν..
Στο μυαλό μου, το μόνο που στριφογυρνούσε ήταν να γεννήσω τα μωρά μου, πάνω απο δύο κιλά. Πλακώθηκα στο φαγητό, δεν με ένοιαζε το σώμα μου, με ένοιαζε να μπορούν εκείνα να επιβιώσουν έξω από το σώμα μου. Σκεφτόμουν, πλακώσου στο φαγητό αλλά κόψε το αλάτι, δεν προσφέρει τίποτε. Έτσι και έκανα. Ξεκίνησα 58 κιλά και έφτασα 104. Τα οποία τα έχασα, να σας επισημάνω. Έτρωγα και ξανάτρωγα. Θεέ μου, τόσο φαγητό στη ζωή μου δεν είχα ξαναφάει. Τα κιλά δεν είχαν σημασία για εμένα, τα μωρά μου είχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο..
Συσπάσεις και ξανά συσπάσεις. Ένα μήνα καθηλωμένη στο κρεβάτι του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων. Ώσπου μία μέρα ήρθαν και μου ανακοίνωσαν ότι θα έφευγα στο Παγνη Ηρακλείου με ασθενοφόρο. Και μάλιστα με γιατρό, γιατί ενδεχομένως να γεννούσα κατά τη διαδρομή. Μόλις μου το ανακοίνωσαν, κάτι μέσα μου φώναζε! Φύγε.. Άκου με.. Φύγε.. Καλύτερα τα μωρά σου να ταξιδέψουν μέσα στη κοιλιά σου, που τα προστατεύεις, παρά να αναγκαστούν να μπουν σε μια θερμοκοιτίδα και να κάνουν μόνα τους όλα αυτά τα χιλιόμετρα. Εσύ τα κρατάς ζωντανά, μόνα τους δεν θα αντέξουν. Φύγε!
Έφτασα, με έβαλαν σε ένα δωμάτιο. Όλες διδυδομάνες, όλες με τεράστιες κοιλιές, έτοιμες να εκραγούν. 8 κρεβάτια, 8 εξωπραγματικές κοιλιές, 8 διαφορετικές εικόνες αγίων ακριβώς πάνω από κάθε κρεβάτι.. Όσο και αν δεν το πιστεύετε, από πάνω μου είχα τον Άγιο Ελευθέριο.
Ερχόντουσαν οι γιατροί, με ένα βλέμμα λύπησης. Ήξεραν. Μιλούσαν και ξαναμιλούσαν και εγώ αδιάφορη. Έπιανα το μπλοκ μου και ζωγράφιζα και ξαναζωγράφιζα. Και όλες μου οι ζωγραφιές είχαν χρώματα. Εύθυμα και χαρούμενα. Ό,τι και να έλεγαν, εγώ ήξερα. Και αυτό μου έφτανε. Τα μωρά μου θα ήταν μια χαρά.
Τα μωρά σου είναι κάτω απο δύο κιλά, περίπου 1700 και 1640, είπε ο γιατρός στον υπέρηχο. Το έλεγε ξανά και ξανά. Ίσως, για να το χωνέψω. Κάποια στιγμή δεν άντεξα.
“Έχω πάρει τόσα κιλά. Οι εξετάσεις μου είναι περίφημες και τα δικά μου μωρά θα γεννηθούν πάνω από δύο κιλά.. Και μάντεψε!!! Θα ζήσουν και τα δύο! Μη με λυπάσαι”.
Θες ήταν η στεναχώρια μου, θες ήταν οι ορμόνες. Σε άνθρωπο δεν είχα μιλήσει έτσι. Και εκείνος απλά δέχτηκε την οργή μου και έγνεψε καταφατικά το κεφάλι.
33 εβδομάδων. Δυστυχώς πρέπει να σας τα πάρουμε τα μωρά, με καισαρική. Εντάξει, έτοιμη είμαι. Πάμε.
Μπήκα στο χειρουργείο. Δεν θα ξεχάσω τον αναισθησιολόγο. Τα μάτια του, τα χέρια του, την ηρεμία που πρόδιδε όλο του το είναι. Βγήκε το πρώτο μωρό. Το λεγόμενο Α για τους γιατρούς, ο Λευτέρης μου για μένα. Περνούσαν τα λεπτά.. Κάποια στιγμή φώναξα, Πού είναι ο Δημήτρης μου; Και καθώς το βλέμμα μου περιστρεφόταν γύρω στην αίθουσα του χειρουργείου βλέπω πάνω από δέκα γιατρούς με ένα άσπρο μηχάνημα να προσπαθούν να δώσουν αναπνοή στον Δημήτρη μου. Χριστέ μου! φώναξα. Και αμέσως ο αναισθησιολόγος φώναξε, Φύγετε! και γύρισε με τα δάκτυλά του το πρόσωπό μου απαλά από την άλλη πλευρά, όπου η μαία είχε φέρει ήδη τον Λευτέρη μου για να τον δω. Και ενώ οι χτύποι της καρδιάς μου είχαν πάρει ανηφόρα και τα μηχανήματα ηχούσαν κάθε τρελό ήχο που μπορείς να φανταστείς, ξαφνικά όλα ηρέμησαν. Δεν είχα ξαναδεί πιο όμορφο μωρό. Και ήταν το δικό μου μωρό. Και έπειτα κοιμήθηκα.
Ξύπνησα, θέλω να τα δω τώρα.. Τώρα, όμως, με ακούς;, είπα στον άντρα μου που δεν έλειψε στιγμή από δίπλα μου όλο αυτό το διάστημα. Που μου κρατούσε το χέρι για παρηγοριά. Που καθόταν σε μια καρέκλα απο το πρωί εώς το άλλο πρωί. Και απλά κυλούσαν οι μέρες. Οι μήνες…
Ένας γιατρός εμφανίστηκε.. Ξέρετε, πρέπει να έρθετε αμέσως μαζί μας.
Μπήκα σε μια μεγάλη αίθουσα και κάθε λογής γιατρός ήταν εκεί. Ένας πήρε το λόγο. Ο παιδοχειρουργός, Σακελλάρης στο όνομα. Λοιπόν, είναι μια πολύ δύσκολη περίπτωση. Το μωρό σας έχει ολική συγγενή διαφραγματοκήλη.
Τι σημαίνει, θα αναρωτιέστε. Με απλά λόγια, όλα τα όργανα έχουν κάτσει πάνω στον πνεύμονα. Για αυτό δεν μπορούσε να πάρει αναπνοή και γι’ αυτό έχει διασωληνωθεί και είναι στην εντατική.
Πρέπει να βγάλουμε όλα αυτά τα μικροσκοπικά όργανα, να βάλουμε ένα πλέγμα, και έτσι να φτιάξουμε στην ουσία ένα διάφραγμα, και να ξανατοποθετήσουμε τα οργανάκια στη θέση τους. Δυστυχώς δεν προλαβαίνετε να πάτε αλλού. Έγώ είμαι ο εφημερεύων, εγώ θα το χειρουργήσω.
Στατιστικά και βιβλιογραφικά έχει 50% θνησιμότητα μια τέτοια εγχείρηση.
Το λόγο πήρε αμέσως η αναισθησιολόγος.
Ξέρετε όμως πέρα απο αυτά, υπάρχουν και άλλα. Πρέπει να γίνει ολική νάρκωση. Με ό,τι αυτό επιφυλάσσει. Μπορεί να μην αντέξει. Μπορεί να μην ξυπνήσει. Υπάρχουν πολλές παράμετροι. Εδώ είναι τα χαρτιά. Εάν θέλετε να προχωρήσουμε, υπογράψτε τα. Δεν θα αντέξει λεπτό ακόμα καθυστέρησης.
Το μόνο που είπα; Έχετε την ευλογία μου, κάντε ό,τι μπορείτε, ακόμα και αν δεν μπορέσετε, να σκέφτεστε ότι σκέφτομαι ότι προσπαθήσατε, ότι σώμα και ψυχή ήσασταν εκεί. Τους σταύρωσα και συνέχισα. Δεν θα πω ποτέ κάτι κακό. Αυτό να θυμάστε και να παίρνετε δύναμη. Οι γιατροί κοιτάχτηκαν με μια απορία. Δεν περίμεναν τέτοια αντίδραση.
Έπειτα ήρθε η προϊσταμένη. Ελάτε, πρέπει να κάνουμε αεροβάφτισμα. Και φτάσαμε στην θερμοκοιτίδα. Λοιπόν, πώς θα τον πούμε τον μικρούλη; Δημήτρη, είπα χαμηλόφωνα καθώς τον κοιτούσα. Τόσο μικροσκοπικός… Πάλευε το στήθος να αναπνεύσει.. Κάτω και αργά πάνω το στέρνο… Με ένα σωρό καλώδια… Ένα σωρό, το μωρό μου…
Έγινε και αυτό.. Βγήκαμε και με είχαν μεταφέρει σε καινούργιο δωμάτιο. Κοίταξα να δω ποια εικόνα μου είχε τύχει. Και μαντέψτε. Ήταν η εικόνα του Αγίου Δημητρίου! Είπα, αυτός και αν είναι οιωνός.
Και ξάφνου εμφανίστηκε ο γιατρός των υπερήχων.. Είχατε δίκιο. Ο Α γεννήθηκε 2.340 και ο Β 2.200! Εύχομαι όλα να τελειώσουν σύντομα.
Και έφυγε. Δεν έδωσα σημασία. Σημασία είχε το παιδί μου να βγει ζωντανό. Μέσα μου ήξερα ότι όλα θα πήγαιναν περίφημα, δάκρυα κύλησαν για άλλο λόγο.. Για την ταλαιπωρία που θα είχε. Για τίποτε άλλο.
Το τηλέφωνο του δωματίου χτύπησε.
Μπορείτε να τον δείτε, τελειώσαμε, είχαμε επιτυχία!
Μπήκα στην αίθουσα εντατικής, προχώρησα στην θερμοκοιτίδα του… Και εκεί ξέσπασα. Έκλαψα γοερά. Η φωνή μου, ίσα που έβγαινε και το μόνο που ξεστόμισα ήταν ένα «Δημητράκο μου…»
Και τότε προσπάθησε να ανοίξει τα βλέφαρα. Το καταλαβαίνετε; Απίστευτο! Είχε πάρει μορφίνη για να μην πονά. Και όμως, προσπάθησε να ανοίξει το βλέφαρο. Με άκουσε.
Τότε κατάλαβα ότι ήταν Μαχητής. Μαχητής Ζωής. Και θα είχε πολλά να με διδάξει. Τόσα πολλά.
Οι μέρες περνούσαν και ξαφνικά η προϊσταμένη μου απευθύνει το λόγο.
– Μπορώ να σας μιλήσω ιδιαιτέρως;
-Φυσικά, είπα.
-Θέλω να σας πω κάτι, να μην βασανίζεστε. Το μωρό σας θα γίνει καλά. Και μάλιστα δεν θα έχει κανένα προβλημα μεγαλώνοντας. Ξέρετε, τα μωράκια που μπαίνουν σε οξυγόνο, από το πρώτο λεπτό της ζωής τους, παίρνουν μορφίνη, κάνουν ένα τόσο μεγάλο χειρουργείο. Ενδεχομένως στη συνέχεια να μην ακούν, να μην βλέπουν, να γίνουν αυτιστικά. Επειδή σας βλέπω και μιλάτε οι γονείς μεταξύ σας. Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι το δικό σας μωρό είναι ένα θαύμα. Θαύμα που θα το δείτε να μεγαλώνει υγιές.
Πόσο τυχερή ένιωσα όταν το πήρα, έπειτα από ένα μήνα παραμονής στην εντατική; Απεριόριστα.
Πόσο τυχερή είμαι που τον βλέπω υγιή στα τέσσερά του χρόνια; Απεριόριστα.
Μεγαλώνει και νιώθω ότι κέρδισα το Τζόκερ, μεγαλώνει και νιώθω ευγνωμοσύνη για όλους, μεγαλώνει και νιώθω όλες τις όμορφες λέξεις μαζί, σε μία.
Μεγαλώνει και είναι πιο έξυπνος από όσο περίμενα.
Μεγαλώνει και καθώς μου γελά τα μάτια μου πλημμυρίζουν χαρά και αγάπη, αυτή την καλοσυνάτη, όμορφη αγάπη.
Μεγαλώνει και γίνομαι πιο δυνατή.
Μεγαλώνει και προσπαθώ να τον καλομάθω αλλά εκείνος κρατάει χαρακτήρα. Μεγαλώνει και θέλω να του χαρίσω όλο τον κόσμο αλλά εκείνος αποζητά μόνο την αγκαλιά μου.
Μεγαλώνει και εύχομαι να είναι το τελευταίο που έζησε…
Θέλω να τον βλέπω χαρούμενο, ευτυχισμένο… Να παίζει, να τρέχει, να γελά. Διότι το αξίζει.
Είναι ένας μαχητής. Μαχητής Ζωής, που με δίδαξε δύναμη. Μια δύναμη ζωής.
Πηγή: flashnews.gr
