Συνήθιζα να θεωρώ τον εαυτό μου καλή σύζυγο.Προσπαθούσα να κάνω τον γάμο την βασική μου προτεραιότητα.Προσπαθούσα να κάνω όμορφες χειρονομίες , εκπλήξεις και όμορφα πράγματα για τον άντρα μου.
Πολλοί μου λέγανε πως ο γάμος μου θα αλλάξει μόλις κάνουμε ένα παιδί.Εν μέρει ήξερα πως έχουν δίκιο αλλά δεν περίμενα με τίποτα πως θα βάλω σε δεύτερη μοίρα τον άντρα μου.
Στην καρδιά μου υπήρχε πλέον το μωράκι μας.
Όλα είναι υπέροχα αλλά έρχονται στιγμές που φωνάζω στον άντρα μου επειδή δεν αντέχω άλλο.Του φωνάζω σε καθημερινή βάση. Πριν με πείτε κακιά θα σας εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους φωνάζω στον άντρα μου.
Φωνάζω επειδή:
Δεν μπορώ να φωνάξω στο μωρό.Είναι στιγμές που το μωρό κλαίει χωρίς προφανή λόγο.Τι να κάνω και εγώ;Κάπου πρέπει να ξεσπάσω.
Δεν μπορώ να φωνάξω στους συναδέλφους μου ή στο αφεντικό μου.Έχω το μωρό και πρέπει και να δουλέψω,να θηλάσω, να μαγειρέψω και να ξυπνάω στην μέση της νύχτας.Πρέπει κάπου να φωνάξω.
Δεν έχω φάει τίποτα και δεν έχω πιει καφέ. Πόσο να αντέξω χωρίς φαγητό, ύπνο και ξεκούραση. Αν δεν με ταΐσει ο άντρας μου και δεν πάρει το μωρό έστω για λίγο νομίζω πως θα τρελαθώ.
Δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Κουβαλάω ακόμη μερικά από τα κιλά της εγκυμοσύνης δεν έχω χρόνο για γυμναστήριο για τρέξιμο και γενικά νιώθω χάλια. Το ξέρω ότι θα περάσει κι αυτό αλλά έτσι νιώθω και δυστυχώς φωνάζω σε αυτόν τον κακομοίρη.
Επειδή με συγχωρεί. Ο γάμος είναι δύσκολος ειδικά όταν υπάρχει ένα παιδί.Οι φωνές είναι αναπόφευκτες αλλά πάντα υπάρχει χωρος για συγχώρεση. Όσο και να του φωνάζω ξέρει πως τον λατρεύω εγώ ξέρω πως κατανοεί την κατάσταση και με συγχωρεί. Θα προσπαθήσω να μην του φωνάζω.
Αλήθεια. Το υπόσχομαι.
