Ο φίλος μου το IUGR
Έχω ένα φίλο. Ένα φίλο που γνώρισα πριν από χρόνια χωρίς να το θέλω. Από μόνος του ήρθε μια μέρα, μου έπιασε το χέρι και άρχισε να περπατάει δίπλα μου. Είχε ένα όνομα περίεργο, ξενικό, IUGR*SGA μου τον συστήσανε, και η αλήθεια είναι πώς στην αρχή δεν του έδωσα και πολλή σημασία. Νόμιζα πως ήρθε για να κάνει εντύπωση και πως θα έφευγε το ίδιο γρήγορα. Όμως αυτός δεν έφυγε. Ήρθε και θρονιάστηκε στο σπίτι μας, στη ζωή μας όλη. Ήταν κάτι σαν ενοχλητική μύγα στην καρδιά του καλοκαιριού που έρχεται και κάθεται πάνω σου και όσο κι αν τη διώχνεις εκείνη ξαναγυρίζει πιο ενοχλητική.
[babyPostAd] Έτσι πήρα την απόφαση να τον γνωρίσω. Όσο περνούσε ο καιρός, φαινόταν ξεκάθαρα ότι ήταν εχθρός και τους εχθρούς μου εγώ θέλω να τους γνωρίζω καλά. Μόνο έτσι μπορώ να τους αντιμετωπίσω και – γιατί όχι; – να τους νικήσω. Έμαθα ό,τι περισσότερο μπορούσα, για το παρελθόν του, το παρόν του αλλά και το μέλλον του. Έμαθα για τις συνήθειες του και για το τίμημα της φιλίας του, που δεν αποζητάς αλλά που δεν μπορείς με τίποτα να αρνηθείς. Και όσο πιο πολύ τον γνώριζα τόσο περισσότερο με τρόμαζε.
Ωστόσο, λίγο που η τύχη ήταν με το μέρος μας, λίγο που τον χτυπήσαμε στα αδύνατα σημεία του, ο φίλος μου με το ξενικό όνομα με έκανε να πιστέψω κάποια στιγμή πως ξεκουμπίστηκε από τη ζωή μας.Είχαμε κερδίσει το ζην, που ήταν άλλωστε και το μεγάλο στοίχημα.
Η αλήθεια είναι όμως πως ποτέ δεν έφυγε. Κρυμμένος ήταν και περίμενε την ευκαιρία για να μας επισκεφτεί και πάλι. Πότε στις γιορτές και τα πάρτυ και πότε την ώρα του φαγητού. Άλλοτε μέσα στο φυσιοθεραπευτήριο και άλλοτε στο κολυμβητήριο. Ακόμη και την πρώτη μέρα που πήγαν τα παιδιά μου σχολείο ήταν εκεί, στεκόταν δίπλα μου διακριτικά. Το πιο εντυπωσιακό δε όλων, ήταν ότι δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να βρεθεί δίπλα μου, φίλος πιστός, εκείνες τις σκοτεινές ώρες που προσπαθούσα να καταλάβω πώς γίνεται ένα καθόλα υγιές παιδί να μη μεγαλώνει. Ήταν εκεί και στο πρόσωπό του φαινόταν πάντα ένα χαμόγελο, ένα χαμόγελο που δυσκολευόμουν να ερμηνεύσω. «Αν προσπαθούσες να με γνωρίσεις καλύτερα, θα σου απαντούσα!», «Μη βιάζεσαι, υπομονή!», «Πόσο μου αρέσει να σε βλέπω να τυραννιέσαι!». Τι από όλα αυτά ή τι άλλο να σκεφτόταν άραγε; Επτά χρόνια μετά, μόνο μπροστά σε αυτόν τον περίεργο φίλο τολμούσα να λυγίσω και να αναρωτηθώ τι μπορεί να φταίει, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω. Και αυτός απλά με κοιτούσε και μου χαμογελούσε.
Πριν λίγες μέρες, ο φίλος μου με το περίεργο όνομα IUGR, με επισκέφτηκε ξανά. Ήμουν σε ένα δωμάτιο αιμοληψίας μαζί με τον μισοναρκωμένο γιο μου και ήρθε και έκατσε δίπλα μας. Για πολλοστή φορά, τον κοίταξα στα μάτια και του ψιθύρισα την ίδια ερώτηση «Τι συμβαίνει και δεν μεγαλώνει;» Όμως, το παραδέχομαι, αυτή τη φορά δεν περίμενα να μου απαντήσει, είχα ένα γενναίο αγόρι, τη ζωή μου όλη, να φροντίσω. Με την άκρη μόνο του ματιού μου τον είδα να φεύγει κάποια στιγμή το ίδιο γρήγορα όπως ήρθε, πάλι με το γνωστό χαμόγελο στο πρόσωπο.
Λίγες μέρες αργότερα, 7μιση σχεδόν χρόνια μετά τη γέννησή του, μετά από πολλές εξετάσεις και ατελείωτες θεωρίες, ο καλός μου φίλος με το ξενικό όνομα IUGR SGA ήταν αυτός που μου έδωσε την απάντηση που τόσο περίμενα: έλλειψη αυξητικής ορμόνης. Δώρο δικό του και αυτό, αλλά δεν του θυμώνω πια, μου αρκεί που μου έδωσε μία απάντηση, που ξέρω τι έχω να αντιμετωπίσω. Ίσως και να του είμαι και ευγνώμων. Γιατί όπως είπα και στην αρχή, για να κερδίσεις τον εχθρό πρέπει να ξέρεις ακριβώς ποιος είναι.
ΤΑΣΟΥΛΑ ΜΕΛΙΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
*IUGR = Intrauterine growth restriction, στα ελληνικά Ενδομήτρια Υπολειπόμενη Ανάπτυξη
Πηγή: 31ebdomades.gr
