Ιδανικά, με το που γεννιόμαστε χρειάζεται να τοποθετηθούμε κατευθείαν στην αγκαλιά της μητέρας μας και να θηλάσουμε. Η είσοδος μας στην καινούργια και άγνωστη πραγματικότητα μας ας χρωματιστεί με ψυχοσυναισθηματική ασφάλεια και προστασία. Ας χρωματιστεί με το αναγκαίο βίωμα της μη-λεκτικής επικοινωνίας που παίρνει μορφή με το σώμα της μητέρας μας και εξωτερικεύεται με την αγκαλιά και το χάδι της.
Μεγαλώνοντας και επιδρώντας με το περιβάλλον μας έρχονται στιγμές που αναδύεται ο φόβος που παίρνει πολλές μορφές. Ο πρώτος και βασικότερος φόβος εκφράζεται με το άγχος αποχωρισμού ( + – 18 μήνες) που συμβολίζει τον φόβο απώλειας της βασικής μορφής και εκπλήρωσης ψυχικών αναγκών την Μητέρα. Βιώνοντας την πρώτη μορφή απώλειας, ερχόμαστε σε επαφή με το Κεντρικό Σημείο της Ύπαρξης μας, τον αποχωρισμό.
Το άγχος αποχωρισμού δεν μπορεί να το αποφύγει η ανθρώπινη ύπαρξη αλλά να μπορεί να βοηθηθεί να το βιώσει, να ανακουφιστεί και να το ξεπεράσει.
Μεγαλώνοντας ερχόμαστε αντιμέτωποι με άλλες μορφές φόβου ( φοβόμαστε το σκοτάδι, τους ξένους, ζωάκια, θορύβους…)
Για παράδειγμα, ενα παιδάκι 3,5 με 4 χρονών φοβάται το σκοτάδι. Δυστυχώς πολλές φορές αντιμετώπιζουμε τον φόβο του παιδιού για το σκοτάδι ως κάτι απαγορευμένο και το εκφράζουμε λεκτικά με φράσεις όπως ” Μην φοβάσαι” ή ” Είσαι μεγάλος τώρα. Τα μεγάλα παιδιά δεν φοβούνται”…Λυπηρό γιατί έτσι μαθαίνουμε στο παιδί ότι για να το αποδεχόμαστε και να το αγαπάμε Πρέπει το Ίδιο Να Μην Αποδεχτεί ένα πολύ φυσιολογικό συναίσθημα. Και βιώνει μια τρομερή εσωτερική σύγκρουση που λέει ” Δεν νιώθω ασφάλεια-φοβάμαι-η μαμά δεν δέχεται τον φόβο μου-για να με αγαπάει η μαμά δεν πρέπει να φοβάμαι-“. Το παιδί εγκλωβίζεται και ο εγκλωβισμός στην παιδική ηλικία οδηγεί σε αδιέξοδο και απελπισία.
Το αδιέξοδο είναι οι εσωτερικές συγκρούσεις που βιώνει κάθε φορά που φοβάται ( φτάνει σε ένα σημείο που νιώθει ότι ένα φυσιολογικό και ανθρώπινο συναίσθημα απειλεί την μητρική αγάπη) και απελπίζεται γιατί κυριαρχεί η ανάγκη για αποδοχή και αγάπη από την μητέρα. Φανταστείτε τον εσωτερικό διαχωρισμό που βιώνει. Το αποτέλεσμα είναι μια επώδυνη αίσθηση Ενοχοποίησης και μια ανάγκη προστασίας από αυτήν. Η προστασία από την Ενοχοποίηση δημιουργεί αμυντικούς μηχανισμούς που προσπαθούν να απωθήσουν αγχόγονα συναισθήματα. Τα συναισθήματα όμως είναι σπόροι..Όσο και να προσπαθήσουμε να τα θάψουμε βρίσκουν τον τρόπο και ανθίζουν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ανθίζουν άσχημα…Τα λουλούδια τους είναι καταπίεση, ψυχαναγκασμοί και κατάθλιψη στην ενήλικη ζωή..
Αγκαλιάστε τα παιδιά με όλα αυτά που νιώθουν και γίνετε κυριολεκτικά και συμβολικά μορφές ανακούφισης, γαλήνης όταν νιώθουν εσωτερική τρικυμία..για να μπορούν να “ισορροπούν” καλύτερα…
Αντιγόνη Συμεωνίδου, Ψυχολόγος- Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια
Πηγή: antigonisimeonidou.wordpress.com
