Ο παππούς μου είναι δύο φορές μπαμπάς μου…

Ίσως φταίει που πλησιάζει η επέτειος που έφυγες, ίσως φταίει που είναι η πρώτη χρόνια στο σπίτι μου και δεν είσαι εδώ να το δεις και να γκρινιάξεις που όλα είναι σκούρα ή που αφήνω το σκυλί πάνω στον καναπέ. Μπορεί να είναι κι όλα αυτά μαζί, συν το ότι όσα χρόνια και να περάσουν το ότι έφυγες μέρες γιορτινές πάντα θα στοιχειώνει τα Χριστούγεννά μου και θα με κάνει απ’ τη μια να χαίρομαι για τις γιορτινές μέρες κι απ’ την άλλη να πληγώνομαι γιατί δεν είσαι εσύ εδώ.

[babyPostAd]Δεν είσαι εδώ να με παρηγορήσεις που στεναχωριέμαι κι αφήνω τους άλλους να με πληγώνουν, να με μαλώσεις για να μην το βάζω κάτω και να μου δίνεις δύναμη να συγχωρώ όσους με πληγώνουν, γιατί αυτό ήσουν, ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο, που δεν κρατούσε κακία σε κανέναν. Έβλεπες την κακή συμπεριφορά, αλλά ποτέ δεν έβλεπες μόνο αυτή, προσπαθούσες να την εξηγήσεις και να βρεις την αιτία της.

Δε χρειαζόταν να πεις πολλά, ποτέ δεν έλεγες πολλά, λίγα και καλά. Ούτε εγώ χρειαζόταν να σου πω πολλά, με κοιτούσες κι ήξερες. Είχες ένα μαγικό χάρισμα, διαισθανόσουν τον πόνο του άλλου και τον γιάτρευες με τις σωστές κουβέντες, τον ηρεμούσες μόνο με μια αγκαλιά και τον βοηθούσες να δει την κατάσταση από μια άλλη οπτική γωνιά.

Πάντα το θαύμαζα αυτό, πάντα το ζήλευα, γιατί ποτέ δεν μπορούσα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό και να μην αντιδράσω σε μια κατάσταση κι ας ήξερα ότι θα την έκανα χειρότερη. Ακόμα το κάνω, παππού. Ακόμα τα κάνω μαντάρα που δεν μπορώ να ελέγξω το στόμα μου και τα νεύρα μου, αλλά τώρα δεν είσαι εδώ να μου πεις αν έχω άδικο, γι’ αυτό και προσπαθώ σκληρά να σκέφτομαι όπως εσύ, όπως προσπάθησες να μου μάθεις εσύ.

Έχω συμβιβαστεί με το γεγονός ότι έφυγες, έχω την ελπίδα πως όσο ήσουν στη ζωή ήμουν δίπλα σου και δε σε άφησα μόνο σου, όπως δεν το έκανες εσύ για μένα κι ήσουν πάντα δίπλα μου και στα καλά μου και στα δύσκολά μου. Αναμφισβήτητα μου λείπεις, σίγουρα θα ήθελα να είσαι εδώ, αλλά δεν είσαι.

Δε με πειράζει, όμως, γιατί τα χρόνια που έζησα μαζί σου ήταν το μεγαλύτερο σχολείο. Έμαθα να είμαι άνθρωπος και να δίνω αγάπη ακόμα και σε αυτούς που δε μου δίνουν, έμαθα να παλεύω με όλη μου την καρδιά για να κάνω αυτό που θέλω, έμαθα να συγχωρώ όσους το αξίζουν και να αποφεύγω με ευγένεια όσους δεν το αξίζουν.

Ήσουν η αδυναμία μου κι όλοι το ήξεραν, το ευαίσθητο σημείο μου, ο μόνος που θα με έκανε να υποχωρήσω γιατί δεν ήθελα να του χαλάσω χατίρι κι αυτό λέει πολλά. Μακάρι να σε γνώριζαν τα παιδιά μου και να μπορούσες να τους μάθεις όσα έμαθες και σε μένα. Μακάρι να ισχύει αυτό που λένε και να σε ξανασυναντήσω κάποια στιγμή, αν πάλι δεν ισχύει, θα ζεις πάντα στην καρδιά και το μυαλό μου και για όσο ζω θα προσπαθώ να σε κάνω περήφανο με τις πράξεις μου.

Για τον παππού μου. 06/01/2013