Ο θυμός της μαμάς – Δαμάζοντας το κτήνος μέσα μου
Ο θυμός της μαμάς.
Μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτό ένα λεπτό; Και να παραδεχτούμε όλες πόσο αληθινό συναίσθημα είναι;
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Όταν ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί, κανείς δεν με είχε προειδοποιήσει γι ‘αυτό. Σίγουρα, μου είπαν για πολλά άλλα πράγματα όπως άγρυπνες νύχτες, έλλειψη ντους, πόσο θα πονούσαν οι θηλές μου όταν θα θηλάζα για πρώτη φορά και φυσικά πώς θα άλλαζε το σώμα μου.
Αλλά κανείς δεν μου είπε.
Κανείς δεν μου είπε πόσο θυμωμένη θα μπορούσα να γίνω απέναντι στα παιδιά μου ή πόσο επώδυνο είναι το να αγωνίζομαι με την οργή μου.
Κανείς δεν μου είπε ότι θα μπορούσα να φωνάξω. Ή να μιλήσω απότομα. Ή να τραβήξω από το χέρι. Ή ακόμα και οτι θα βάζω τιμωρίες και θα κρατιέμαι να μην ρίξω καμία στον ποπό. Και κανείς δεν μου είπε για τις τύψεις ή την ενοχή που θα ένιωθα μετά. Το να είσαι μαμά 3χρονων είναι δύσκολο πράγμα… Εννοώ, αυτό το στάδιο μπορεί πραγματικά να σε τρελάνει!
Δεν θέλω να καταλήξω να γράψω άλλο ένα άρθρο για τις τύψεις της μαμάς… Όχι, ακριβώς το αντίθετο. Αυτό είναι περισσότερο μια φωνή της αυτογνωσίας από μια κουρασμένη μαμά στη χνουδωτό ροζ ρόμπα της ενώ κάθεται μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή. Γιατί, κυρίες μου, χρειαζόμαστε η μια την άλλη αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το θηρίο που βρίσκεται μέσα σε καθεμιά από μας.
Βλέπετε, αν είστε και εσείς σαν κι εμένα, η καθημερινότητα σε συνδυασμό με τα παιδιά σας μπορεί να σας βγάλει έξω από τα ρούχα σας, σωστά; Καθημερινά έχω να κάνω δουλειές του σπιτιού, να ασχοληθώ με τα δίδυμα, να πειραματιστώ με την υπομονή, να απαντήσω σε ένα εκατομμύριο «γιατί μαμά;» ΚΑΙ με συνέπεια να προσπαθώ να διδάσκω στα παιδιά μου πώς να είναι καλοί και να αγαπούν τους ανθρώπους. Αυτό όμως είναι εξαντλητικό, τόσο διανοητικά όσο και σωματικά. Και όταν αυτή η εξάντληση φτάσει στα όρια της, το μόνο που μένει είναι ο θυμός της μαμάς. Αλλά αυτό που μαθαίνω είναι ότι δεν είναι μόνο ο θυμός που με σκοτώνει, είναι το πώς ο θυμός αυτός βγαίνει στα παιδιά μου – αυτό είναι αυτό το πραγματικό πρόβλημα.
Αυτό που κάνει το θυμό μου τόσο κακό, είναι ότι συντρίβει τα μικρά πνεύματα των παιδιών μου.
Τι πρέπει να κάνω γι ‘αυτό; Τι πρέπει να κάνουμε γι ‘αυτό, φίλες μου;
Πρέπει να φτάσουμε στην καρδιά του προβλήματος και πρέπει να μάθουμε να επιβραδύνουμε.
“Αγαπητές μου φίλες μαμάδες, σημειώστε αυτό: η καθεμιά μας πρέπει να να ακούει αργά να μιλάει αργά και να αργεί να θυμώνει, επειδή ο θυμός της μαμάς δεν παράγει την καλοσύνη που ο Θεός επιθυμεί.»
Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι όταν ο θυμός γίνεται συνήθως μεγαλύτερος όταν βιαζόμαστε; Ρίξτε μια ματιά πίσω στις τελευταίες 24 ώρες σας και θα δείτε ότι όταν είστε θυμωμένες με τα παιδιά σας πιθανότατα τρέχετε να βγείτε από την πόρτα, να κάνετε τις οικιακές δουλειές σας ή να ετοιμάσετε γρήγορα τα παιδιά για κάποια δραστηριότητα. Αλλά όταν κάνουμε μια συνειδητή επιλογή με τα παιδιά μας να ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ, οι αντιδράσεις μας απέναντι στα παιδιά μας αλλάζουν δραστικά. Και όταν οι αντιδράσεις μας απέναντι στα παιδιά μας αλλάζουν, το θηρίο μέσα μας δαμάζεται σιγά σιγά. Και όταν η οργή της μαμάς μας δαμαστεί, οι καρδιές μας αλλάζουν. Και κυρίες μου, τα παιδιά μας παρατηρούν όταν υπάρχει μια αλλαγή που είναι τόσο μεγάλη στη μαμά τους. Επειδή πρόκειται για μια αλλαγή που είναι πολύ περισσότερο από απλά κάτι που αντιμετωπίζουμε μόνοι μας. Είναι κάτι μεγαλύτερο. Είναι κάτι ιερό.
Αύριο λοιπόν, θα αγωνιστούμε για περισσότερα, για καλύτερα. Επειδή η καλύτερη αλλαγή που μπορούμε να δείξουμε στα παιδιά μας είναι αυτή που παράγει καλοσύνη. Και η καλοσύνη πάντα κερδίζει από τον θυμό.
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
