Σε 10 εβδομάδες από τώρα, ή κάπου εκεί γύρω, θα αποκτήσω ένα μωρό. Αν είναι όπως την προηγούμενη φορά, θα γεννήσω ένα μικρό ανθρωπάκι με φυσικό τοκετό. Ή τουλάχιστον αυτό ελπίζω.
Αυτό θα είναι το δεύτερο μωρό μου. Αυτό σημαίνει πως έχω ήδη ζήσει την κύηση και τον τοκετό πιο πριν, κάτι που το κάνει πιο εύκολο αλλά και πιο δύσκολο. Από τη μία, γνωρίζω πως το σώμα μου είναι ικανό να γεννήσει – και ξέρω πως μπορώ να το εμπιστευτώ. Από την άλλη, ξέρω ότι θα πονέσει.
Καθώς οι εβδομάδες πλησιάζουν πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί «να μπει στο κλίμα». Παρακολουθώ ήδη μαθήματα προγεννητικής γιόγκα και ασκήσεων στο νερό. Έχω παρακολουθήσει αρκετά βίντεο διαλογισμού που σε προετοιμάζουν για την εγκυμοσύνη και τον τοκετό στο YouTube. Έχω παρακολουθήσει αρκετά επεισόδια από τη σειρά One Born Every Minute, με ιστορίες τοκετού.
Μέσα σε όλη αυτή την προετοιμασία, θυμήθηκα κάτι. Είναι κάτι που φαίνεται πως είχα ξεχάσει ανάμεσα στις στοίβες από πάνες, στο να μαθαίνω το παιδί μου να χρησιμοποιεί την τουαλέτα και στο να διαχειρίζομαι τις εκρήξεις θυμού της αυτά τα τέσσερα χρόνια που έχω την κόρη μου. Είχα ξεχάσει το πόσο ανταγωνιστικός μπορεί να είναι ο τοκετός.
Δεν είναι κρυφό το ότι πολλές γυναίκες αρέσκονται στο να μοιράζονται τη δική τους εμπειρία από τον τοκετό με τις έγκυες. Για ορισμένους ανθρώπους, είναι λες και βλέπουν ένα πράσινο φως που τους επιτρέπει να αρχίσουν να αναπολούν το παρελθόν τους. Αυτό δεν είναι πάντοτε κακό – στην πραγματικότητα, θυμάμαι να ζητάω από τη μαμά και την πεθερά μου να μοιραστούν μαζί μου την εμπειρία τους από τη γέννα καθώς πλησίαζα στις μέρες μου, πριν από τέσσερα χρόνια.
Από την άλλη, δεν βοηθάει και πολύ. Ειδικά αν κάτω από την επιφάνεια κρύβεται μια δίψα για να εκδηλώσουν την υπεροχή τους. Φαίνεται πως υπάρχουν δύο μορφές του Συνδρόμου Ανταγωνιστικού Τοκετού, ή ΣΤΑ όπως το αποκαλώ. Οι γυναίκες που μπορούν να σας πουν πως πήραν ΟΛΑ τα φάρμακα που υπήρχαν επειδή ο τοκετός τους ήταν φοβερά τρομακτική και επώδυνη εμπειρία – πιο τρομακτική και επώδυνη από κάθε τι άλλο που είχαν ζήσει ποτέ στη ζωή τους. Και εκείνες που έζησαν το ακριβώς αντίθετο – η εμπειρία τους ήταν η καλύτερη, δεν πήραν καθόλου φάρμακα, ένιωθαν «υπέροχα» μετά τη γέννα και όλοι τους έλεγαν το πόσο καλά ήταν μετά.
Μη με παρεξηγήσετε. Οι γυναίκες έχουν άλλοτε άσχημες εμπειρίες και άλλοτε όμορφες εμπειρίες γιατί έτσι είναι η ζωή – και είναι καλό να τις συζητάμε. Δεν λέω ότι όλες όσες μιλούν για τον τοκετό τους προσπαθούν να καυχηθούν για αυτόν. Μιλώντας για τον τοκετό απομυθοποιείται όλη η διαδικασία της γέννας και οι γυναίκες μπορούν να απολαύσουν την υπέροχη εμπειρία τους ή και να διαχειριστούν την τραυματική τους εμπειρία από τον τοκετό. Κι αυτό είναι εντάξει.
Αυτό με το οποίο δεν συμφωνώ όμως είναι οι περιπτώσεις όπου «ο δικός μου τοκετός είναι καλύτερος από τον δικό σου». Όπου «εγώ το χειρίστηκα καλύτερα από σένα». Ή όπου «η δική μου εμπειρία ήταν πιο τραυματική από τη δική σου». Η αντιζηλία δεν είναι ωραία, πόσο μάλλον όταν σχετίζεται με κάτι τόσο σημαντικό όσο ο τοκετός – τότε γίνεται πραγματικά επικίνδυνη.
Οι γυναίκες που καταλήγουν να κάνουν επισκληρίδιο για παράδειγμα, μπορεί να αισθανθούν ότι έχουν αποτύχει με κάποιο τρόπο. Αν δεν έχεις την «τέλεια» εμπειρία τοκετού – ίσως επειδή χρειάστηκε να κάνεις επείγουσα καισαρική – μπορεί να αισθάνεσαι πως δεν είσαι «καλή» στο να γεννάς αφού οι άλλες γυναίκες σού μιλούν για μία «εκπληκτική» εμπειρία.
Τι γίνεται με τις μαμάδες που πάντα ονειρεύονταν έναν τοκετό χωρίς φάρμακα και με μουσική υπόκρουση των ήχο από φάλαινες καθώς αυτές φέρνουν ήρεμα το μωρό τους στον κόσμο μέσα σε μία πισίνα; Κάποια από τις μαμάδες αυτές μπορεί να αισθανθεί ένοχη για την υπέροχη εμπειρία της, αν έρθει αντιμέτωπη με μία μαμά από την άλλη άκρη του φάσματος, η οποία εξιστορεί τη δική της τραυματική εμπειρία.
Καθώς φαντάζομαι τη δική μου γέννα αυτή τη φορά, έχω στο νου μου το ότι όλες οι γυναίκες είναι διαφορετικές. Όλες έχουμε διαφορετικές εμπειρίες, προσδοκίες και τρόπους για να διαχειριστούμε τον πόνο. Ορισμένες γυναίκες δεν θεωρούν τον τοκετό επώδυνο, ενώ άλλες εξουθενώνονται από την τραυματική τους εμπειρία. Στην τελική, ΔΕΝ είναι διαγωνισμός. Είναι κάτι που κάνουν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο – δεν μπορείς να «κερδίσεις» στον τοκετό!
Και ξέρετε κάτι, δεν υπάρχει νόημα να είσαι ανταγωνιστική με τον τοκετό – όλες μας ξέρουμε ότι ο πραγματικός ανταγωνισμός ξεκινά μετά τη γέννηση του παιδιού…
Πηγή: themotherhood.com
To διαβάσαμε στο eimaimama.gr
