Προσπαθούσα να μείνω έγκυος για τουλάχιστον δύο χρόνια. Μετά από αρκετές προσπάθειες, πολλά φάρμακα, και πολλά όνειρα κατεστραμμένα αποφάσισα με τον άντρα μου να προχωρήσουμε σε υιοθεσία.
Κατά μία έννοια ήταν λύτρωση
Δεν είχα να φοβάμαι τη γέννα, δεν είχα πλέον να προσπαθώ για κάτι που θα έπρεπε να έρθει φυσιολογικά, θα είχα ένα μωρό στην αγκαλιά μου και αυτό ήταν ικανό να απαλύνει τον πόνο.
Για τον άντρα μου ήταν ακόμα πιο εύκολο γιατί ο ένας αδερφός τους ήταν θετός. Κι έτσι ξεκινήσαμε το ταξίδι μας σε αυτό τον άγνωστο κόσμο…
Τα πάντα έμοιαζαν ιδανικά
Οι σύμβουλοι υιοθεσίας ήταν ενθουσιασμένοι για τις προθέσεις μας, αυτό μας έκανε να αισθανόμαστε υπέροχα, η διαδικασία δεν θα κρατούσε παραπάνω από δύο τρεις μήνες. Σε μερικούς μήνες θα ακούγαμε το κλάμα του μωρού. Με τα πράγματα να πηγαίνουν κατ ευχήν, το Δεκέμβριο του 2014 ξεκινήσαμε τις διαδικασίες.
Όντας τόσο αρμονικό ζευγάρι, μορφωμένοι, οικονομικά ευκατάστατοι μας επέλεξαν αμέσως για τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις, και είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε με τους βιολογικούς γονείς των παιδιών. Οι συναντήσεις ήταν κάθε άλλο παρά εύκολες παρότι οι συνθήκες ήταν τόσο ευνοϊκές Δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα γινόταν στις περιπτώσεις που τα ζευγάρια δεν ήταν τόσο ευκατάστατα όπως εμείς.
Στην πρώτη περίπτωση, η μητέρα ήταν με το σύντροφο της, αλλά δεν άφηνε τα μάτια από το παιδί της. Οι συζητήσεις αμήχανες, το κλίμα περίεργο, φύγαμε άδειοι και εκνευρισμένοι, ξέροντας ότι δεν είναι αυτή η στιγμή μας.
Η απογοήτευση ήταν απερίγραπτη. Τα δάκρυα στα μάτια μου δεν έλεγαν να σταματήσουν. Έπρεπε να εξηγήσουμε σε γονείς και φίλους ότι δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε το παιδί.
Ήμουν ξαπλωμένη για πέντε μέρες στο κρεβάτι με ημικρανία, σκεπτόμενη μόνο ότι δεν θα αποκτήσουμε ποτέ ένα παιδί. Η θλίψη συνεπήρε και τον γενικά ψύχραιμο άντρα μου, παρά τις προσπάθειες της κοινωνικής λειτουργού να μας εξηγήσει ότι θα υπάρξουν και άλλες ευκαιρίες.
Η θλίψη μας, εναλλασσόταν με οργή για την αδικία που πιστεύαμε ότι είχαμε υποστεί. Ήμασταν μια τέλεια περίπτωση και μας είχαν υποβάλλει άσκοπα σε όλο αυτό. Παρότι είχαμε άλλες τρεις περιπτώσεις να εξετάσουμε, αποσυρθήκαμε από το πρόγραμμα μέχρι την ερχόμενη άνοιξη.
Τον Απρίλιο, είχαμε συνέλθει, είχαμε αναζωογονηθεί, νιώσαμε βαθιά μέσα μας ότι ήταν ώρα να αρχίσουμε ξανά. Αυτή τη φορά ήταν μια μητέρα, ενώ ο πατέρας ήταν άγνωστος. Η μητέρα, από τη μία πλευρά, ήταν ενθουσιασμένη, από την άλλη ήταν προφανές ότι ένιωθε ντροπή και δεν ήθελε να δώσει το ιστορικό της σύλληψης και γέννησης του παιδιού. Ήταν ένα πολύ όμορφο κοριτσάκι από τη Βόρεια Ελλάδα. Ζητήσαμε χρόνο να το σκεφτούμε. Να δούμε αν μπορούμε να συζητήσουμε με τη μητέρα ή καλύτερα να το αφήσουμε.Ενώ θέλαμε αυτό το γλυκύτατο πλάσμα, η προβληματική ιστορία της μητέρας μας κρατούσε πίσω.
Εκείνη τη βδομάδα, από θέλημα θεού ίσως, ξαναχτύπησε το τηλέφωνο. Ένα αγοράκι μερικών μηνών, μια μητέρα συμπαθέστατη και απολύτως σίγουρη ότι δεν θα επιδιώξει επαφή με παιδί μέχρι τα 18 του. Όχι ότι μας ενοχλούσε κάτι τέτοιο, αλλά η διαβεβαίωση της μας δημιουργούσε ένα αίσθημα ασφάλειας για να προχωρήσουμε. Μια έννοια λιγότερη. Η γυναίκα ήταν 29 ετών, διαζευγμένη και μεγάλωνε τρία παιδιά εκτός από το αγοράκι. Ήταν ευγενική, είχε χιούμορ, ήταν ζεστός άνθρωπος. Ακόμα και αν άλλαζε γνώμη ήταν κάποιος που δεν θα είχαμε πρόβλημα να ξαναδούμε.
Ο Μιχάλης ήρθε στη ζωή μας με τις καλύτερες προϋποθέσεις αλλά όχι χωρίς προβλήματα.
Η βιολογική του μητέρα άλλαζε γνώμη κάθε βδομάδα. Πρώτα ήθελε να τον δει, μετά ήθελε φωτογραφίες του παιδιού και επικοινωνία κάθε έξι μήνες -κάτι που εκ των προτέρων δεν μπορούσαμε να δεχτούμε.
Οι αλλαγές της μητέρας δεν εμπόδισαν τελικά την υπογραφή των χαρτιών της υιοθεσίας. Η βιολογική μητέρα του Μιχάλη συνέχισε να επικοινωνεί μαζί μας και να στέλνει δώρα. Της πήρε περίπου ένα χρόνο να αποδεχτεί ότι το καλό του παιδιού ήταν στα δικά μας χέρια. Εμείς κρατήσαμε και κρατάμε ό,τι του έχει στείλει για όταν μεγαλώσει και ζητήσει να μάθει. Σήμερα είναι δύο ετών, ένα πανέμορφο και χαμογελαστό αγοράκι.
Κι εγώ είμαι μαμά.
Είναι η ζωή μας.
Είναι ο γιος μου.
Γράφει η Αθηνά Μ.
