«Βλέπεις στους άλλους, αυτό που υπάρχει μέσα σου»
Annette Noontil
Σήμερα, παρατηρώντας όλα όσα με πλήγωσαν στο παρελθόν, συνειδητοποιώ ότι αποτέλεσαν το κίνητρο για να προχωρήσω μπροστά
Κάθε φορά που αναλογίζομαι όλα όσα πήγαν όπως ήθελα και όσα δεν κατάφερα να πετύχω, λαμβάνω πια τη θέση του παρατηρητή. Από αυτήν βλέπω ξεκάθαρα ότι εκείνοι που με εμπόδισαν, αποτέλεσαν τον μηχανισμό που με βοήθησε για να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου. Ομοίως και οι εμπειρίες που με πλήγωσαν, ήταν το προειδοποιητικό σήμα ότι ακολουθούσα λάθος πορεία και ότι έπρεπε να αλλάξω κατεύθυνση άμεσα.
Στο βιβλίο «Scattered Minds» o Dr. Gabor Maté έγραψε τα εξής: «είναι πλέον κοινώς αποδεκτό ότι οι άνθρωποι δημιουργούν σχέσεις με όσους έχουν τα ίδια επίπεδα ψυχολογικής ανάπτυξης και αυτο-αποδοχής… Αυτό που μπορούμε να αποκαλέσουμε νόμο ισότιμης ανάπτυξης, αποδεικνύεται ακόμα και όταν οι άνθρωποι πιστεύουν τον μύθο που λέει ότι στη σχέση δύο ανθρώπων συνήθως ο ένας είναι περισσότερο ώριμος συναισθηματικά από τον άλλον.
Αγαπώ αυτή την οπτική του Dr Maté, ιδιαίτερα όταν αναφέρεται σε ένα παντρεμένο ζευγάρι, που ο ένας μοιάζει να είναι περισσότερο λειτουργικός από τον άλλον στις κοινωνικές του επαφές. Κι όμως, αν εξετάσει κάποιος τη σχέση από πιο κοντά θα δει ότι και οι δύο αυτοί άνθρωποι έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους για να ωριμάσουν και να λειτουργούν υγιώς ο καθένας μόνος του και οι δύο μαζί.
Δεν είναι τυχαίο ότι συνάπτουμε σχέσεις με ανθρώπους που μας κινητοποιούν, μας ελκύουν και μας προκαλούν το ενδιαφέρον. Μας τραβούν οι άνθρωποι που κατά κάποιο τρόπο απαντούν στα προβλήματα μας, μας προκαλούν και μας βοηθούν να γιατρευτούμε και να μεγαλώσουμε.
Ως ομοιοπαθητικός πρόσφατα παρατήρησα δύο διαφορετικές συνθήκες που τραβούν η μία την άλλη: «η μια είναι στον εγκέφαλο μας και πρέπει να μάθει να συνδέεται από την καρδιά, και η άλλη είναι στην καρδιά μας και πρέπει να μάθει να συνδέεται μέσω του εγκεφάλου μας»…
Και αυτό είναι αλήθεια τόσο για τις πιο προσωπικές μας σχέσεις, όσο και για εκείνες που βλέπουμε από μια απόσταση ασφαλείας. Όποιος μας ιντριγκάρει να σχετιστούμε μαζί του με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, αρνητικά ή θετικά, έχει κάτι να μας διδάξει. Όπως το θέτει απλά και σωστά ο Michael Kerr «οι άνθρωποι προσελκυόμαστε από τους συναισθηματικούς μας καθρέφτες».
Είναι πραγματικά δύσκολο να δεχτούμε ότι μπλέξαμε με ανθρώπους που μας αδίκησαν γιατί είναι οι συναισθηματικοί μας καθρέφτες. Τι σχέση έχω εγώ με μια ζηλόφθονη συνάδελφο που προσπάθησε να με φέρει σε δύσκολη θέση πολλές φορές; Σημαίνει, ότι δοθείσης της ευκαιρίας θα κάνω κι εγώ ακριβώς το ίδιο σε κάποιον άλλον; Όχι, ήταν απλά η αντιγραφή της σχέσης που είχα με τη μητέρα μου.
Στεκόμουν δηλαδή απέναντι της χωρίς αντίδραση, όπως ακριβώς υπέμενα τα ξεσπάσματα της μητέρας μου, όταν ήμουν μικρή για να τελειώσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το κάθε επεισόδιο. Είχα μάθει να προβλέπω τη συναισθηματική της κατάσταση και προσπαθούσα να απομακρύνω την άδικη κριτική της, που με ισοπέδωνε κάθε φορά, έχοντας μια τέλεια εικόνα, μια άψογη συμπεριφορά.
Δεν είναι τυχαίο συνεπώς ότι μου τράβηξε το ενδιαφέρον η συγκεκριμένη συνάδελφος και ότι αντί να παραπονεθώ για την εχθρική στάση της απέναντι μου, προσπαθούσα κρυφά από τους υπολοίπους στο γραφείο να τα βρω μαζί της. Όλα άλλαξαν, όταν σε μια ακόμα άδικη επίθεση της, όρθωσα το ανάστημα μου και της ξεκαθάρισα ορθά κοφτά ότι δεν θα είμαι πια παθητικός αποδέκτης της κακομεταχείρισής της.
Η εμπειρία αυτή μου επέτρεψε να δω πόσο πόνο είχα κλείσει μέσα μου από τα παιδικά μου χρόνια. Έκτοτε διοχέτευσα την ενέργεια μου στη θεραπεία αυτού του παλιού τραύματος, ώστε να μην βρεθώ ποτέ ξανά σε παρόμοια κατάσταση.
Σήμερα, μαθαίνω από τους ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μου. Το κάνω όμως πλέον από τη σκοπιά της περιέργειας και της προθυμίας να μάθω από αυτούς, να εξελιχθώ με αφορμή τη γνωριμία μας. Δεν είμαι πια αδύναμη απέναντι τους, ούτε γίνομαι θύμα τους.
Σαφώς και δεν είμαι αλάνθαστη. Οι παλιές συνήθειες εξάλλου δεν ξεχνιούνται εύκολα. Απλά, τώρα ξέροντας ότι τα μαθήματα στη ζωή μας έρχονται μέσω των εμπειριών μας με τους άλλους ανθρώπους δεν τους κατηγορώ πια. Ξέρω ότι στο μέλλον θα τους ευχαριστώ, ακόμα και χωρίς να το θέλω, για το ρόλο που διαδραμάτισαν στην προσωπική μου εξέλιξη, στο ταξίδι της ζωής μου.
