…Η Πατρίτσια βρέθηκε μόνη της λίγο μετά τη διάγνωση της τρισωμίας 21 του γιού της. Η διάγνωση έπεσε σαν τη λάμα της γκιλοτίνας. Ο Πέτρος προτίμησε να το βάλει στα πόδια. «Δεν μπορώ να είμαι πατέρας ενός άρρωστου», είπε πριν φύγει.
Βέβαια δε φεύγουν όλοι οι γονείς απ” το οικογενειακό πρόβλημα, το αντίθετο μάλιστα. Κάποιοι αναπτύσσουν τεράστια αποθέματα τρυφερότητας και αγάπης. Μόνο που είναι, ίσως, πιο περίπλοκο για έναν γονέα με εύθραυστη εικόνα για τον εαυτό του να αγαπήσει ένα παιδί με αναπηρία, σωματική ή διανοητική, αλλά ακόμα και -αυτό είναι πιο συνηθισμένο- με προβλήματα ενούρησης,δυσλεξίας ή υπερκινητικότητας..
Η μητέρα ενός παιδιού με σοβαρές κινητικές αναπηρίες μου είπε εμπιστευτικά κάποτε: «Δε μπορώ να πω ότι θα ευχόμουν να συμβεί το ίδιο στον οποιονδήποτε, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι, όταν κοιτάζω τις άλλες οικογένειες, παρτηρώ ότι εμείς στην καθημερινότητά μας είμαστε περισσότερο ευτυχισμένοι αό ό,τι οι περισσότεροι γύρω μας. Γελάμε πολύ. Αγαπιόμαστε. Ξέρουμε τι είναι σημαντικό και τι όχι».
Τι ωραίο μάθημα!
απόσπασμα από το βιβλίο: «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς» της Ιζαμπέλ Φιλιοζά.
Πηγή: eidikipaidagwgos.gr
