«Παντρεύομαι….»
Οι δικοί μου απέμειναν να με κοιτούν περιμενοντας τη συνέχεια… Τους κοιτούσα και εγώ χαμογελαστή, περιμένοντας αντιδράσεις τους… Πρέπει να πέρασαν κάπου τρεις αιώνες μέχρι να πάρει κάποιος τον λόγο…
«Με εξουσιοδοτηση;» με ρώτησε ο αγαπημένος θείος-σαν-να-λέμε-μπαμπάς….
«Όχι!!! Μην φοβάσαι!! Δεν θα σε βάλω να φορέσεις νυφικό και να παραστείς αντ’εμου στον γάμο μου.. »
Ο γάμος για εμένα ήταν ένα άσχημο ονειρο… Δεν ξέρω πως είχα αντιληφθεί αυτή τη δέσμευση, αλλά αν μου ζητούσε κάποιος ένα συνώνυμο του, η πρώτη που μου ερχόταν, ήταν η λέξη φυλακή…
Έρχεται λοιπόν ένας Γιάννης που με γνωρίζει πρώτα από την ανάποδη μου και μετά από την καλή, και βάλλεται να αλλάξει την εικόνα της δέσμευσης σε αυτό το υλικό που έχω μέσα στο κεφάλι μου, και στους φυσιολογικους ανθρώπους λέγεται εγκέφαλος…
Και ναι!!! Σαν να αρχίζω να σκέφτομαι ότι… «ναι μωρέ… Αυτόν θα τον παντρευομουν…» Βέβαια, όπως ήρθε αυτή η σκέψη έτσι έφυγε, καθώς η φοβία του γάμου είχε μάλλον αρχίσει να σκαρφαλώνει και να παιζει με την αλυσιδα του DNA μου, και όχι απλά να κυλα στο αίμα και στις φλέβες…
Κάμποσους (μάλλον αρκετούς ) μήνες μετά από αυτή μου τη συνειδητοποιηση , ήρθε ένα υπέροχο θετικό τεστ εγκυμοσύνης… Και κάπως ετσι ακολούθησε η μεγάλη ανακοίνωση στην οικογένεια μου, η οποία ακόμη δεν πίστευε ότι εγώ πράγματι θα παντρευομουν με παπά και κουμπάρο….
Αποφασίσαμε λοιπον με τον Γιάννη, ότι στη βράση κολλάει το σίδερο και κανονίσαμε να παντρευτουμε μια Κυριακή, στις 6 του Νοέμβρη… Με κουμπάρους αυτούς που μας το πρότειναν πρώτοι…
Για νυφικό, παρήγγειλα ένα φόρεμα από ένα σάιτ, παπούτσια από ένα άλλο σάιτ, μαλλιά βρήκα από ένα άλλο (πάλι σάιτ), μακιγιάζ….. Χμμμμμμμμμ…… Με αυτό το σπορ δεν το πολυκατειχα, αλλά ΟΚ!!! Όλο και κάποιο σάιτ θα έβρισκα….
Ο γάμος μας θα γινόταν στο Πήλιο… Στον Κισσό για την ακρίβεια… Στην Αγια Μαρινα… Ένα ορεινό χωριό που ντύνεται στα χρώματα της κάθε εποχής, με πιο όμορφη αυτή τη φορεσιά του φθινοπώρου… Στα πορτοκαλί και στα καφέ… Και λιγα γκρίζα… της πέτρας και του θυμωμένου ουρανού…
Ο γάμος μας θα ήταν μόνο για εμάς… Εμάς και τις οικογένειές μας… Μέχρις εκεί!!
Οι μέρες μας κυλουσαν απλά και καθημερινά, μέχρι που φτάνουν περί στις δέκα μέρες πριν από τον γάμο και εμείς δεν έχουμε στα χέρια μας τίποτα…. Το φόρεμα ήταν καθ’οδον, τα παπούτσια το ίδιο, τα ρούχα του Γιάννη «Έλα μωρέ!!! Έχουμε μέρες…!!» Κάπου εκεί λοιπόν και εντελώς τυχαία, ακούω ότι απεργουν τα τελωνεία και έχουν μείνει πίσω αποστολές εβδομάδων…
«Ουπς… Το φόρεμα θα περάσει από τελωνείο άραγε;;» τρέχω στον υπολογιστή και γκουγκλαρω το σάιτ που παρήγγειλα, και τα ταααααα!!!!
«Έδρα εταιρίας: Κίνα »
«ΚΙΝΑ;;;;;; Έτσι εξηγούνται τα ογδόντα ευρώ για το φόρεμα βρε ούφο!!!» μονολογησα αυτομουτζωνοντας τη μούρη μου…. Αφού λοιπόν πάλεψα να επικοινωνήσω με τρεις τέσσερις Κινέζους ώστε να κλαφτώ για τον γάμο κλπ κλπ, και αφού κανεις τους δεν μπορούσε να συνεννοηθεί μαζί μου, μου στέλνουν τελικά ένα μεηλ με λεπτομέρειες αποστολής… Για να μην τα πολυλογώ τρεις μέρες μετά από έναν μαραθώνιο αλληλογραφίας και τηλεπικοινωνιας , βρίσκω ότι το νυφικό μου φόρεμα, βρίσκεται μέσα σε ένα κοντέινερ στο τελωνείο Θεσσαλονίκης, μαζί με άλλα 24 κοντεινερ που προηγούνται σε σειρά…
Και για να μην τα ξαναπολυλογω, μια υπέροχη κυρία, που μάλλον πήρε πολύ προσωπικά το θέμα μου, και μου υποσχέθηκε πώς μέχρι την Πέμπτη πριν τον γάμο μου, θα είχα το φόρεμά μου στην πόρτα μου και να ζήσω και λοιπά υπέροχα!!! Το φόρεμα τελικά το παρέλαβα με κουριερ Παρασκευή βράδυ, δύο μέρες πριν τον γάμο και ΕΥΤΥΧΩΣ… Μου έκανε!!!!
Μέσα λοιπόν στην αναμπουμπούλα του φορέματος, των μπομπονιερών που αποφάσισα να φτιάξω μόνη μου με τη Δανάη, και των διαδικασιών όλων με τη χαρτουρα και τις άδειες, είχα ξεχάσει ότι για να παντρευτεί κανείς χρειάζεται και βερες… Και η μέρα είναι Δευτέρα, 6 μέρες πριν το γάμο και ευτυχώς υπάρχει ο ξάδερφος -χρυσοχοος Αχιλλέας και υπόσχεται να κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό, αλλιώς όλο και κάποιο δείγμα θα ήταν στα μέτρα μας, ώστε τουλάχιστον να μπορεσουμε να παντρευτουμε…
Φτάνει λοιπον η Παρασκευή προ γάμου, και νομίζω ότι όλα είναι έτοιμα, αλλά δεν έχω ουσιαστικά τίποτα στα χέρια μου… Το νυφικό, τα παπούτσια, οι βερες, το κοστούμι «έλα-μωρέ-έχουμε-μέρες» απλά δεν υπάρχουν…
Στο πρώτο ανθοπωλείο που βρήκα μπροστά μου, παρήγγειλα μια ανθοδέσμη με Κάλες και δύο κασπο για ανθοστηλες… Βρήκα μέσω ίντερνετ μια ΥΠΕΡΟΧΗ μακιγιέρ που με έκανε αγνώριστη, κανόνισα κέτερινγκ για δεκαπέντε άτομα στο σπίτι μας, και τελος πήρα έναν φίλο φωτογράφο τηλέφωνο, ώστε να τον ρωτήσω αν κάνει τίποτα τη Κυριακή, «να μωρέ… Παντρεύομαι και έλεγα μήπως μπορείς να έρθεις να τραβήξεις καμιά φωτογραφία…»
Και αφού όλα τελικά έγιναν, το Σάββατο στις 3 το μεσημέρι με πήρε τηλέφωνο ο ξάδερφος Αχιλλέας, να με ενημερώσει ότι οι βερες που ζήτησα δεν θα έρθουν…μπορούσαν όμως να έρθουν κάποιες άλλες στη θέση τους «ίσα να κάνουμε τη δουλειά μας»… Ο χρυσοχόος που συνεργαζόταν δεν πρόλαβε να τις φτιάξει…. Φυσικά του είπα ναι, με αποτέλεσμα 4 ώρες μετά να κρατάω στα χέρια μου τις πιο όμορφες βερες που είχα δει στη ζωή μου… Και…. Σαν να ήταν γραφτό μας τελικά, να παντρευτουμε με αυτές…
Το Σάββατο το βράδυ, οπως κάθε ζευγαρι που υπάρχει έχει δει έστω μια ακερικανικη ταινια, θα μεναμε χώρια με τον Γιάννη και ο καθένας θα περνούσε τη βραδιά με τους φίλους του… Εγώ στο σπίτι των δικών μου, με κοριτσοπαρέα, με πρόβα νυφικού και χαζομάρες κοριτσίστικες…
Ο Γιάννης πάλι, σπίτι, με πέντε έξι ακριβά ουίσκι, τσιγάρα και κιθάρες… Παίρναμε τηλέφωνο ο ένας τον άλλο και εσκαγα από τη ζήλια μου που άκουγα μουσικές και τον αδερφό μου να τραγουδάει.. Και φυσικά πήγα!!! Σιγά μην καθόμουν στα αυγά μου!!!
Ξημέρωσε λοιπον και η Κυριακή και η όμορφη μακιγιέζ είναι σπίτι από νωρίς… Ξεκινά να με χαλαρωνει με ένα μασάζ στο πρόσωπο και ναι!!! Ξαφνικά λες και όλα έσβησαν από το νου μου … Η αγαπημένη μου ξαδέρφη Ιωάννα, μου κάνει έναν υπέροχο κότσο (φυσικά ήξερε ότι δεν θα άντεχα την παραμικρή τριχουλα να με ακουμπά) και χμμμμ…. Είναι καλύτερος από ότι τον φανταζόμουν…
Αφού τελείωσαν όλα, φόρεσα το φόρεμα μου και βγήκα έξω που με περιμένουν οι δικοί μου και τα αδέρφια μου… Όλοι χαμογελούν… Σε δευτερόλεπτα βουρκωνουν.. Σε άλλα τόσα δευτερόλεπτα αγκαλιαζομαστε και κλαίμε… Φεύγουμε όμως γιατί έχουμε δρόμο μπροστά μας…….»
Ο Κισσός απέχει ένα σαραντάλεπτο από το σπίτι… Ο Γιάννης έχει προηγηθεί εδώ και καμιά ώρα… Θα πήγαινε για καφέ μετά από τα χθεσινά, μαζί με τον φωτογράφο και τον κολλητό του… Μου ζήτησε να του κάνω μια κλήση κανένα δεκαλεπτο πριν φτάσουμε στο χωριό ώστε να είναι στη θέση του… Ελα όμως είχα ξεχάσει το κινητό στο σπίτι… Το αποτέλεσμα ήταν εγώ να κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, οι θαμώνες στα γύρω καφενεία να με κοιτάζουν, να με δείχνουν και να χαμογελανε και ο Γιάννης να ψάχνει τον σερβιτορο ώστε να πληρώσει για τους καφέδες με πενηντάρικο!!!! Τους χαιρετούσα κι εγώ από μακριά και χαρήκαμε γενικά όλοι μαζί!!
Έφτασα στηνα εκκλησία και ευτυχώς ο Γιάννης ήταν στη θεση του… Ποσο όμορφος ηταν στα μάτια μου εκείνη την ημέρα…!!! Έγινε το μυστήριο… Κοιταχτηκαμε… Χαμογελασαμε ο ένας στον άλλο… Ψιθυρίσαμε. «σ’αγαπάω… » σχηματίσαμε με το στόμα μας «είμαστε ΜΑΖΙ»…. Συγκινηθηκαμε… Βουρκωσαμε… Αναλογιστηκαμε το «αν όλα ήταν αλλιώς»… Σφιγγαμε ο ένας το χέρι του άλλου σαν ένδειξη του «είμαι εδώ για σένα»… Συραμε και τον Ησαΐα…
Η ευχή του παπά Μιχάλη που μας πάντρεψε, ήταν «να βάλουμε στην καθημερινοτητα μας την αγκαλιά… Γιατί μέσα εκεί φωλιαζει μονάχα ο Θεός»… Και μετά από ένα υπέροχο λόγο ψυχής, όλοι μας βρεθήκαμε σε μια τεράστια αγκαλιά και κλαίμε από δέος για όλο αυτό που ζούμε…
Ήταν μια μέρα όμορφη… Πολύ όμορφη… Ντυμένη με όμορφα χρώματα, φθινοπωρινά… Με εμας αγκαλιασμενους να φωτογραφιζομαστε αγγίζοντας το ανθρωπάκι που είχα τότε στην κοιλιά μου…
Μια μέρα που σηματοδότησε πολύ πολύ όμορφα τον «εγγαμο μου βίο»… Μια μέρα που αν θα γύριζα τον χρόνο πίσω δεν θα της άλλαζα τίποτα…
«και θυμό αν έχεις άνοιξε τα χερια σου και πρόσφερε την αγκαλιά σου… Και θα δεις!! Όταν θα αγκαλιαστεις όλα με μιας θα σβήσουν.. Εκεί είναι που έρχεται ο θεός και όλα τα σβήνει… Μονάχα αγάπη παιδιά μου.. Αγάπη και κουβέντα…για όλα! Μην περιμένεις ο άλλος να καταλάβει από μόνος του… Πως θα καταλάβει αν δεν του πεις;»
Πατ. Μιχαήλ Κισσός 6.11.2011
ΥΓ: τα παπούτσια δεν τα παρέλαβα ποτέ.
YΓ2: ο Γιάννης επειδή «έχουμε χρόνο μωρέ», αγόρασε ένα υπέροχο μαύρο κοστούμι, την Παρασκευή το βράδυ… Ευτυχώς του ταίριαζε γάντι….
ΥΓ3: φυσικά χορέψαμε το τραγούδι του γάμου μας…. Που σήμαινε, σημαίνει και πάντα θα σημαίνει πολλά για εμάς….
ΠΗΓΗ: ihappy – AvraFoukou
