“Μαμά, χρειάζομαι μια αγκαλιά”
Μου φώναξε ο εξάχρονος γιος μου.
Κρυώνει; Χρειάζεται αγκαλιά. Πεινάει; Χρειάζεται αγκαλιά. Του λείπω; Χρειάζεται αγκαλιά. Για αυτό σταματάω ότι κάνω και τον παίρνω στα γόνατά μου τον φέρνω κοντά μου και μυρίζω την μυρωδιά από το παιδικό σαμπουάν στο κεφαλάκι του.Τον κρατάω σφιχτά ελπίζοντας πως αυτή η στιγμή δεν θα μου λείψει πολύ όταν τελειώσει.
Επειδή ξέρω πως θα έρθει η στιγμή που δεν θα ακούω αυτήν την φωνούλα και κανείς δεν θα μου ζητάει αγκαλιά. Μια μέρα δεν θα χρειάζεται την ασφάλεια των ώμων μου και θα είναι η τελευταία φορά που θα ακούσω αυτές τις λέξεις.
Έχω φίλους που έχουν μεγαλύτερα παιδιά μεταξύ τετάρτης και έκτης τάξης και βλέπω πως θα γίνει ο γιος μου. Θα γίνει ένα μεγάλο ψηλό αγόρι που φοράει συνεχώς τα ακουστικά του με τα χέρια στην τσέπη και δεν θα ζητάει πια κλαίγοντας την αγκαλιά μου. Μέχρι τώρα μπορώ να τον αγκαλιάζω μπροστά στους φίλους του και η αντίδρασή του είναι ένα φαφούτικο χαμόγελο.
Όμως θα έρθει η στιγμή που θα μου πει: ” Σε παρακαλώ μαμά μην με φιλάς μπροστά στους φίλους μου.”
Το ξέρω πως θα τ’ ακούσω.
Δεν θα τον κουβαλάω στους ώμους μου και δεν θα κάθεται πια στα πόδια μου όπως παλιά. Ξέρω ότι αυτά θα τελειώσουν και όλα θα αλλάξουν.
Και μπορεί να είναι πιο σύντομα από ότι νομίζω.
Από την στιγμή που γεννήθηκε τον θήλαζα αλλά ξαφνικά σταμάτησα. Άλλοτε με χρειαζόταν για να κοιμηθεί αλλά τώρα πια δεν με χρειάζεται.
Δεν ξέρουμε πότε θα είναι η τελευταία φορά για κάτι μέχρι να συμβεί.
Σύντομα θα είναι τόσο μεγάλος, τόσο κουλ , τόσο βαρύς και το μικρό μου αγόρι θα γίνει άντρας.
Το μόνο καλό που μπορώ να βρω είναι πως επειδή δεν ξέρω πότε θα είναι η τελευταία στιγμή και για αυτό θα ζω την κάθε αγκαλιά όσο πιο πολύ γίνεται.
Πόσο θα μου λείψουν αυτές οι αγκαλιές…
babyradio.gr– Άννα Π.
Αν σας άρεσε το άρθρο πατήστε… Share και μοιραστείτε το με τους φίλους σας!
