Πίστευα πως το να αναθρέψεις ένα παιδί ήταν δύσκολο και όχι να το αποκτήσεις…

Θυμάμαι τόσο καθαρά τους πρώτους μήνες που προσπαθούσαμε να αποκτήσουμε παιδί.

Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που θα ξεκινούσε ένα νέο κεφάλαιο στην ζωή μας. Δεν με ανησυχούσε το πως θα το καταφέρω αλλά το πότε. Αν όχι τους πρώτους μήνες, ήμουν σίγουρη πως τους επόμενους θα έμενα έγκυος. Ο άντρας μου και εγώ διανύαμε τα τελευταία χρόνια της 20ης δεκαετίας, ήμασταν υγιείς και δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα.

Κάθε φορά που έβλεπα ένα αρνητικό τεστ εγκυμοσύνης στεναχωριόμουν, αλλά ήλπιζα πως την επόμενη φορά θα τα καταφέρναμε. Πίστευα πως το να αναθρέψεις ένα παιδί ήταν δύσκολο και όχι το να το αποκτήσεις.

Όλη μου την ζωή ονειρευόμουν να γίνω μητέρα και να κάνω την δική μου οικογένεια.Βρήκα την αδερφή- ψυχή μου, έκανα έναν υπέροχο γάμο και μετά ετοιμαζόμασταν για το επόμενο βήμα.Όμως δεν ήμουν προετοιμασμένη για όλο αυτό που θα ακολουθούσε.Πάντα ήθελα να οργανώνω τα πάντα. Όμως σε αυτό ήμουν υποχρεωμένη να περιμένω.Έπρεπε να περιμένω κάτι για το οποίο δεν είχα τον έλεγχο.

Όταν μια φίλη μου είπε ότι πήγε σε γιατρό γονιμότητας, σκέφτηκα μήπως έπρεπε να κάνω το ίδιο. Τότε ο γιατρός μας είπε πως δεν πρόκειται να μείνω έγκυος φυσιολογικά αλλά θα με βοηθήσει να αποκτήσω παιδί.

Έτσι μπήκα σε μια διαδικασία να νιώθω πως όλοι γύρω μου έκαναν παιδιά εκτός από εμένα.Στεναχωριόμουν όταν μου έλεγαν πως κάποιοι απέκτησαν παιδιά από ατύχημα.Κανείς δεν ήξερε όμως τι περνούσαμε.Η ιδέα του μωρού μας απομακρυνόταν κάθε φορά που αντικρίζαμε ένα αρνητικό τεστ εγκυμοσύνης.