Πώς αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις οργής του παιδιού;
Την στιγμή που εσείς σκέφτεστε τους κανόνες σύμφωνα με τους οποίους το παιδί σας θα πρέπει να μάθει να ζει, αυτό κάνει προσπάθειες να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ σας θα είναι αναπόφευκτες.
Τα πρώτα τους σημάδια θα τα διαπιστώσετε όταν το μωρό σας γνέψει αρνητικά με το κεφάλι και σας πει με έμφαση «όχι» όταν θα του ζητήσετε να κάνει κάτι. Προς το τέλος αυτού του χρόνου, οι διαμαρτυρίες του μπορεί να έχουν κλιμακωθεί σε ξεσπάσματα με στριγκλιές ή κανονικές κρίσεις οργής, κατά τις οποίες θα πέφτει με την πλάτη στο πάτωμα, θα τρίζει τα δόντια, θα κλωτσάει και θα τσιρίζει, θα κοπανάει τις γροθιές του στο πάτωμα, ίσως ακόμα και να κρατάει την αναπνοή του. Μπορεί να σας είναι δύσκολο να υποφέρετε τις σκηνές αυτές, είναι όμως, ένας φυσιολογικός (ακόμη και υγιής) τρόπος με τον οποίο τα νήπια αυτής της ηλικίας αντιμετωπίζουν τις συγκρούσεις αυτές.
Δείτε τα πράγματα από την δική του σκοπιά. Όπως συμβαίνει με όλα τα νήπια, πιστεύει πως ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του. Κάνει μεγάλες προσπάθειες να ανεξαρτητοποιηθεί και εσείς από την πλευρά σας το ενθαρρύνετε να είναι δυνατό και αποφασιστικό. Ωστόσο, έρχονται καμιά φορά στιγμές που προσπαθεί να κάνει κάτι που θέλει πάρα πολύ και εσείς το σταματάτε ή του ζητάτε να κάνει κάτι άλλο. Δεν καταλαβαίνει γιατί μπαίνετε στη μέση, ούτε μπορεί να σας πει με λόγια πόσο το αναστατώνετε. Ο μόνος τρόπος να εκφράσει την απογοήτευσή του είναι εκδραματίζοντάς την.
Τα ξεσπάσματα είναι τότε απλώς αναπόφευκτα και εκείνο που θα καθορίσει το είδος και την ένταση τους είναι η ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Αν είναι πολύ προσαρμοστικό, καλόβολο, όχι μεγάλο πνεύμα αντιλογίας και η προσοχή του αποσπάται εύκολα, μπορεί πότε να μην κλωτσήσει ή τσιρίξει. Αντί για αυτό θα στραβομουτσουνιάσει, θα πει «όχι» ή απλώς θα οδεύσει προς κατεύθυνση διαφορετική από αυτή που εσείς θέλετε να το στρέψετε. Η άρνηση είναι εκεί, αλλά σε χαμηλούς τόνους. Αντίθετα, αν το παιδί σας ήταν από την βρεφική ακόμη ηλικία, πολύ δραστήριο, ζωηρό και επόμενο, είναι πιθανόν να διοχετεύσει την ίδια ένταση και στις κρίσεις οργής του. Θα πρέπει συνεχώς να υπενθυμίζετε στον εαυτό σας ότι οι κρίσεις αυτές δεν είναι κάτι καλό, αλλά ούτε και κάτι κακό και δεν έχουν καμία σχέση με τις δικές σας ικανότητες ως γονέα. Το παιδί σας δεν προσπαθεί συνειδητά να σας υπονομεύσει, απλώς διανύει μία φυσιολογική φάση στην ανάπτυξή του, η οποία σύντομα θα περάσει (αν και ίσως όχι τόσο σύντομα όσο θα θέλατε).
Ίσως μπορέσετε να χειριστείτε ευκολότερα τις κρίσεις οργής, αν τις αντιμετωπίσετε ως σκηνές μίας παράστασης. Θα ξέρετε έτσι τι είναι αυτό που πρέπει να κάνετε για να τις σταματήσετε:καταργήστε το ακροατήριο. Και επειδή το ακροατήριο που ενδιαφέρει το παιδί σας είστε εσείς, εγκαταλείψτε το δωμάτιο. Αν σας ακολουθήσει, εφαρμόστε την τακτική του «τάιμ άουτ». Εφαρμόστε την τακτική αυτή αμέσως στην περίπτωση που πάνω στην κρίση οργής κλωτσάει και δαγκώνει. Αν και είναι φυσικό να δοκιμάσει τέτοιου είδους επιθετικές αντιδράσεις, δεν θα πρέπει να επιτρέψετε να «περάσει» το δικό του.
Είναι βέβαια πιο δύσκολο να παραμείνετε ήρεμοι όταν μία κρίση οργής ξεσπάσει έξω από το σπίτι. Ιδιαίτερα όταν είστε σε κάποιο δημόσιο χώρο, δεν μπορείτε να εγκαταλείψετε τα παιδί σας και να πάτε στο διπλανό δωμάτιο. Και επειδή ντρέπεστε και νιώθετε παγιδευμένοι, είναι πολύ πιθανό να το δείρετε ή να του βάλετε τις φωνές, αυτό όμως, κάθε άλλο παρά θα ηρεμήσει την κατάσταση. Αντί λοιπόν να το χτυπήσετε ή να το αφήσετε να κάνει το δικό του – και οι δύο επιλογές το ενθαρρύνουν να ξεσπάει σε κρίσεις οργής – χωρίς να χάσετε την ψυχραιμία σας, οδηγήστε το σε κάποια τουαλέτα ή στο αυτοκίνητο για να μπορέσει να τελειώσει την παράστασή του χωρίς ακροατήριο. Σε δημόσιους χώρους μπορεί επίσης καμία φορά μια αγκαλιά και λίγες καθησυχαστικές κουβέντες να ακινητοποιήσουν το παιδί και να ηρεμήσει.
Μόλις περάσει η κρίση ή ο χρόνος της απομόνωσης, μην μένετε προσκολλημένοι σε όσα έγιναν. Αντίθετα, αν αφορμή του ξεσπάσματος του παιδιού σας ήταν κάτι που του ζητήσατε να κάνει, επαναλάβετέ το με ηρεμία. Αν παραμείνετε γαλήνιοι και αποφασισμένοι, σύντομα θα καταλάβει ότι οι κρίσεις του είναι απλώς χαμένος χρόνος και για τους δυο σας.
Μπορεί καμία φορά πάνω σε μία σοβαρή κρίση οργής να κρατήσει την αναπνοή του. Αυτό ίσως διαρκέσει τόσο όσο χρειάζεται για να λιποθυμήσει. Άμα συμβεί κάτι τέτοιο, ίσως τρομάξετε ιδιαίτερα, όμως δεν θα διαρκέσει πάνω από 30-60 δευτερόλεπτα. Απλώς προστατεύστε το και μην πανικοβάλλεστε, επειδή μπορεί με την στάση σας να ενθαρρύνετε τέτοιου είδους επεισόδια, που διαφορετικά σύντομα θα εξαλείφονταν από μόνα τους.
«Αγαπητή μαμά του παιδιού που σέρνεται κλαίγοντας στο πάτωμα…»
ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΟΡΓΗΣ
Στα ζητήματα πειθαρχίας έχετε ορισμένα σαφή πλεονεκτήματα σε σχέση με το παιδί σας. Πρώτα από όλα γνωρίζετε πως είναι αναπόφευκτο ότι θα υπάρξουν συγκρούσεις μεταξύ σας (πιθανόν να είστε σε θέση να προβλέψετε και τις αιτίες που θα τις πυροδοτήσουν) και έπειτα μπορείτε να προγραμματίσετε εκ των προτέρων την τακτική που θα ακολουθήσετε για να αποφύγετε τις τριβές όσο το δυνατόν περισσότερο.
Ακολουθήστε τις παρακάτω οδηγίες για να ελαχιστοποιήσετε τόσο τη συχνότητα όσο και την ένταση των κρίσεων οργής του παιδιού σας. Σιγουρευτείτε ότι όλοι όσοι το φροντίζουν κατανοούν και ακολουθούν με συνέπεια την τακτική αυτή.
- Όταν ζητάτε από το παιδί σας να κάνει κάτι κάντε το με φιλικό τόνο και απευθύνετέ του μία πρόσκληση, όχι μία εντολή. Θα βοηθούσε αν του λέγατε «παρακαλώ» και «ευχαριστώ».
- Μην αντιδράτε έντονα όταν σας λέει «όχι». Για ένα διάστημα μπορεί να λέει αυτόματα «όχι» σε οτιδήποτε. Στο στάδιο αυτό θα πει όχι ακόμη και για παγωτό. Αυτό που εννοεί στην πραγματικότητα είναι κάτι σαν «θα ήθελα να έχω τον έλεγχο της κατάστασης εδώ και επομένως θα λέω όχι μέχρις ότου το σκεφτώ καλά ή μέχρις ότου διαπιστώσω αν εννοείς αυτό που λες». Αντί να θυμώσετε, απαντήστε του στην καλυμμένη πρόκληση επαναλαμβάνοντας το αίτημά σας ήρεμα και ξεκάθαρα. Μην το τιμωρείτε επειδή είπε «όχι».
- Διαλέξτε τις συγκρούσεις σας με προσοχή. Το παιδί σας δεν θα ξεσπάσει αν δεν το εξωθήσετε εσείς πρώτοι, επομένως μην το πιέζετε για πράγματα που δεν αξίζουν τον κόπο. Για παράδειγμα, είναι ζήτημα προτεραιότητας να κάθεται στο αυτοκίνητο δεμένο στο κάθισμά του, όχι όμως και να φάει πρώτα τον αρακά και μετά το μήλο. Μολονότι λοιπόν, θα λέει «όχι» όλη μέρα και για οτιδήποτε, εσείς θα πρέπει να λέτε όχι μόνο όταν είναι εντελώς απαραίτητο.
- Μην δίνετε εναλλακτικές λύσεις όταν δεν υπάρχουν και μην κάνετε συμφωνίες. Ζητήματα όπως, μπάνιο, ύπνος και να μην πετάγεται στον δρόμο είναι αδιαπραγμάτευτα. Δεν θα πρέπει να του δώσετε ένα κουλουράκι ή να το πάτε μία βόλτα το πάρκο, αμείβοντας το για τη συμμόρφωσή του στους κανόνες αυτούς. Η «δωροδοκία» αυτή θα το οδηγήσει στην καταπάτηση ενός βασικού κανόνα κάθε φορά που ξεχνάτε να του δώστε ανταμοιβή.
- Προσφέρετε όμως, ορισμένες επιλογές, όποτε αυτό είναι δυνατόν. Αφήστε το παιδί σας να διαλέξει ποιες πιτζάμες θα φορέσει, ποιο παραμύθι θα του διαβάσετε, με ποια παιχνίδια θα παίξει. Αν ενθαρρύνετε την ανεξαρτησία του στους τομείς αυτούς, το πιθανότερο είναι να συμμορφωθεί όταν χρειάζεται.
- Αποφύγετε καταστάσεις που ξέρετε ότι θα πυροδοτήσουν κρίση οργής. Αν το παιδί σας κάθε φορά που πάτε στο μανάβη σας κάνει και από μία σκηνή, κανονίστε να το αφήσετε σε κάποιο άλλο πρόσωπο την επόμενη φορά που θα πάτε για ψώνια. Αν κάποιο από τα παιδιά της παρέας φαίνεται να του δημιουργεί εκνευρισμό και να το ερεθίζει, κρατήστε τα παιδιά χωριστά για λίγες μέρες ή εβδομάδες και προσέξτε αν η κατάσταση εξισορροπηθεί όταν θα είναι λίγο μεγαλύτερα.
- Ανταμείβετε την καλή του συμπεριφορά με πολλούς επαίνους και προσοχή. Ακόμη και εάν κάθεστε απλώς δίπλα του την ώρα που ξεφυλλίζει τα βιβλία του, η συντροφιά σας του δείχνει ότι επικροτείτε την σιωπηλή του αυτή δραστηριότητα
- Διατηρείτε το χιούμορ σας. Αν και δεν είναι καλή ιδέα να γελάτε με το παιδί σας ενώ αυτό τσιρίζει και κλωτσάει, μπορεί όμως, να είναι πολύ θεραπευτικό για σας να το σχολιάζετε και να γελάτε με φίλους σας ή άλλα μέλη της οικογένειας σε μία στιγμή που το παιδί σας δεν ακούει.
Από την Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία
Πηγή : letsfamily.gr
