Από την Λογοπαθολόγο, M.S., C.C.C, Μαρία Ρουσοχατζάκ-dearmom.gr
Ένα συχνό ερώτημα των γονιών είναι πώς μπορούν να μιλήσουν στο παιδί τους όταν διαπιστώσουν ότι έχει κάποια δυσκολία στη μάθηση. Τί μπορούμε να πούμε; Πώς να το συζητήσουμε;
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι το ίδιο το παιδί, έχει διαπιστώσει ότι έχει δυσκολία στο σχολείο, ότι όλα του «φαίνονται βουνό», ότι, παρότι διαβάζει, όταν έρχεται η ώρα να πει ή να γράψει το μάθημα ή να κάνει ανάγνωση, δεν τα καταφέρνει.
Το αποτέλεσμα είναι ότι νοιώθει χάλια, συχνά «αποτυχημένο» ή «άχρηστο» και ενίοτε το μαλώνουν ή καταλαβαίνει πως οι οικείοι του απογοητεύονται από την κακή του πορεία στο σχολείο.
Το ίδιο το παιδί λοιπόν χρειάζεται βοήθεια. Χρειάζεται κάποιον να αναγνωρίσει τη δυσκολία του και κυρίως να το συντροφεύσει σε μία πορεία κατάκτησης των τρόπων για το πως να προχωρεί λίγο πιο αποτελεσματικά στη μαθησιακή διαδικασία.
Αυτό λοιπόν που πρέπει να πούμε στο παιδί είναι: «Έλα να βρούμε βοήθεια! Ξέρω ότι ζορίζεσαι στο σχολείο κι εγώ δεν ξέρω ακριβώς πώς να σε βοηθήσω. Η δασκάλα στην τάξη, επειδή έχει πολλά παιδιά και πρέπει να προχωρεί με έναν ρυθμό γρήγορο, γιατί έχει πολλά να πει και κάθε παιδί στην τάξη έχει άλλες ανάγκες, δεν μπορεί πάντα να ‘ναι πλάι σου. Θα πάμε κάπου που είναι η δουλειά τους να βοηθούν παιδιά που δυσκολεύονται.
Θα πάμε σε αυτό που λένε «κάποιον ειδικό», να δούμε τί ξέρεις, τί δεν ξέρεις και πώς μπορείς να μάθεις. Αλλά, και πώς να κάθεσαι στην καρέκλα σου να διαβάζεις, γιατί φαίνεται πως κάποιες φορές αυτό σε δυσκολεύει πολύ. Κι εγώ θυμώνω και φωνάζω συχνά και εσύ κλαις ή φωνάζεις επίσης και το αποτέλεσμα είναι πως διάβασμα δεν γίνεται και τα κενά μεγαλώνουν!»
Η κατάσταση που περιγράφουμε παραπάνω είναι αντιπροσωπευτική του τί συμβαίνει σε πολλά σπίτια. Το να αντιμετωπίσουμε το θέμα με ειλικρίνεια, σταθερότητα αλλά και γλυκύτητα,
με διάθεση να σταθούμε δίπλα στο παιδί, με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, είναι σημαντικό για την καλή εξέλιξη του παιδιού.
Ο γονιός πρέπει να ‘ναι αγκαλιά ανοιχτή αλλά και βράχος σταθερός σε μια πορεία συχνά δύσκολη, που απαιτεί προσπάθεια και χρόνο.
Η κατάσταση ενός παιδιού με μαθησιακή δυσκολία δεν βελτιώνεται από τη μία στιγμή στην άλλη. Αν θεωρούμε ότι θέλουμε να ακολουθήσει τη σχολική διαδρομή με επάρκεια, αυτή η επάρκεια πρέπει να λογίζεται με βάση τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του παιδιού.
Οι απαιτήσεις που έχουμε για το παιδί μας πρέπει να είναι ρεαλιστικές και να κάνουμε το καλύτερο δυνατό κάτω από τις δεδομένες συνθήκες των δυνατοτήτων και των αδυναμιών του.
Τις δυνατότητές πρέπει να τις τονίσουμε και να σταθούμε σ’ αυτές για να μας δείξουν τί δρόμο θα ακολουθήσουμε με το παιδί.
Να τού μιλήσουμε για τις ικανότητές του και να τις αναλύσουμε για να έχει καλή εικόνα του εαυτού του, αλλά και για να τις χρησιμοποιήσουμε ως σανίδα επίπλευσης στην προσπάθειά μας να δουλέψουμε με τις αδυναμίες του.
Είναι χρήσιμο να θυμόμαστε, ότι ανεξάρτητα από την αγωγή του κάθε ειδικού, ιδιαίτερα χρήσιμη και κρίσιμη είναι η στάση των γονιών στην πορεία παρέμβασης.
Πρέπει να είναι παρόντες και ενήμεροι και σε όλη τη διαδικασία να συζητούν με το παιδί για το τί συμβαίνει, τί ανάγκες υπάρχουν και τί βήματα πραγματοποιούνται.
Και τούτο να γίνεται με γλώσσα απλή και κατανοητή στο παιδί, ανάλογα με την ηλικία του.
