Η αυτοκτονία ήταν η πρώτη της σκέψη για να κάνει την μαμά της να νοιαστεί…
Πίστευε πως ήταν η πιο σημαντική απόφαση που είχε πάρει μέχρι τότε. Μια απόφαση θα έδινε ένα τέλος σε όλα αυτά τα άσχημα γεγονότα, που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Θα έδινε ένα τέλος στη ζωή της! Αυτή ήταν η μόνη λύση.
Έτσι θα τιμωρούσε όσους την πλήγωσαν. Κυρίως, τους γονείς της. Θα τους έκανε, έστω και για λίγο να την προσέξουν. Θα καταλάβαιναν, άραγε, την απουσία της;
Όσοι την γνώριζαν, θεωρούσαν πως η Ναταλία είναι πολύ τυχερή! Έχει δυο γονείς επιτυχημένους και πλούσιους. Ο μπαμπάς της γιατρός, η μαμά της δικηγόρος. Υπόδειγμα οικογένειας χαρακτήριζαν την οικογένειά της. Από μικρή είχε ό, τι ήθελε. Ή μάλλον αυτό έβλεπε ο κόσμος. Ένα μικρό κορίτσι, που δεν του έλειπε τίποτα… Τίποτα υλικό! Στην πραγματικότητα, όμως, της έλειπε το βασικό! Οι γονείς της, η παρουσία τους, το χάδι τους.
Οι γονείς έλειπαν πολλές ώρες από το σπίτι. Μεγάλωνε με νταντάδες, οι οποίες μάλιστα άλλαζαν συχνά. Όταν η μητέρα της γυρνούσε στο σπίτι, η Ναταλία είχε ήδη κοιμηθεί. Την τρυφερότητα της μητέρας της την ένιωθε μόνο όταν έβγαιναν μαζί σε μέρη όπου υπήρχε πολύς κόσμος. Μα ήταν τόσες λίγες αυτές οι φορές! Της έχει μείνει αξέχαστο ένα πάρτι μιας συμμαθήτριας της. Η μητέρα του κοριτσιού ήταν πελάτισσα της μητέρας της κι είχε επιμείνει πάρα πολύ να παρευρεθεί η Ναταλία μαζί με τη μητέρα της στο πάρτι. Έτσι, δε μπορούσαν να αρνηθούν. Εκείνο το απόγευμα είδε ένα άλλο πρόσωπο της μητέρας της. Την χάιδευε συνέχεια, την φιλούσε, την έπαιρνε αγκαλιά. Μα της φαινόταν τόσο περίεργη η συμπεριφορά αυτή. Δεν την είχε συνηθίσει έτσι. Η μητέρα της της φαινόταν κάπως… ξένη. Κι ίσως να ήταν! Της είχε ετοιμάσει ένα πιάτο με φαγητό, όπως κάθε μαμά στο παιδί της, όμως δεν της είχε βάλει αυτά που της αρέσουν! Το πιάτο της είχε πουρέ. Κι η Ναταλία σιχαινόταν τον πουρέ! Μα η μητέρα της δεν το γνώριζε!
Παρόλο που έμεινε νηστική, δεν την πείραξε! Ήταν η πρώτη φορά που ήρθε σε «επαφή» με τη μαμά της! Και σκεφτόταν πως ίσως αλλάξουν τα πράγματα. Ανυπομονούσε να γυρίσουν σπίτι για να ευχαριστήσει τη μητέρα της για τα χάδια της!
Το πάρτι τελείωσε. Μπήκαν στο αυτοκίνητο. Πριν προλάβει να μιλήσει η Ναταλία, χτύπησε το τηλέφωνο. Σε όλη τη διαδρομή η μητέρα της μιλούσε στο κινητό για δουλειές. Μάλιστα, την άκουσε να λέει πως με αυτό το χαζό πάρτι έχασε πολύ χρόνο. Αλλά τι να κάνει που ήταν πελάτισσά της και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς! Η Ναταλία δεν πίστευε στα αφτιά της! Είχε περάσει τόσο όμορφα! Κι η μαμά της ήταν συνέχεια χαμογελαστή και κεφάτη στο πάρτι. Αλλά όλα αυτά ήταν τελικά μια προσποίηση…
Μόλις έφτασαν σπίτι έκλεισε το τηλέφωνο. Είχε πάλι το ίδιο σοβαρό και αυστηρό ύφος. Δεν θύμιζε σε τίποτα εκείνη τη στοργική μητέρα στο σπίτι της συμμαθήτριάς της. Έβαλε τη Ναταλία για ύπνο. Η μικρή έχοντας ακόμα στο μυαλό της τα – έστω και ψεύτικα – χάδια της μητέρας της, της ζήτησε ένα φιλί για καληνύχτα. Μα δεν το πήρε. Ήταν αρκετά μεγάλη για να ζητάει φιλιά, άλλωστε… Έτσι της είπε η μητέρα της… κι έφυγε.
Μεγαλώνοντας κατάλαβε πως η μητέρα της γινόταν «μαμά» μόνο όταν υπήρχε κόσμος γύρω της. Τις υπόλοιπες ώρες ήταν μια σκληρή ξένη γυναίκα, που μάλιστα την επέκρινε συχνά. Η Ναταλία είχε δοκιμάσει πολλούς τρόπους για να τραβήξει την προσοχή των γονιών της. Βέβαια, όλοι αυτοί οι τρόποι ήξερε πως θα την έβλαπταν, όμως δεν την ένοιαζε. Τουλάχιστον ασχολούνταν μαζί της, ακόμα κι αν της φώναζαν! Μια φορά είχε αφήσει τη γόπα του τσιγάρου της μέσα σε ένα ποτήρι στο δωμάτιό της. Πράγματι, έπιασε το κόλπο της! Όταν το είδε η μητέρα της, τη φώναξε στο σαλόνι και άρχισε το… κήρυγμα! Παρόλο που της μίλησε αυτηρά, η Ναταλία ήταν ικανοποιημένη που την έκανε να αφήσει έστω και έτσι για λίγο τη δουλειά της! Έκανε κι άλλα τέτοια «κόλπα». Άλλα έπιαναν κι άλλα όχι.
Βέβαια, με αυτά που έκανε, οι γονείς της την απέρριπταν ακόμα περισσότερο. «Δεν αρμόζει τέτοια συμπεριφορά στο δικό μας το παιδί», έλεγαν. Τα συναισθήματα της Ναταλίας ήταν όμως μπερδεμένα. Από τη μία μεριά, ικανοποιούνταν γιατί τραβούσε την προσοχή που ήθελε, από την άλλη όμως τους απογοήτευε ακόμα περισσότερο.
Κι αυτή την απογοήτευση την έβλεπε στα πρόσωπά τους, όσο μεγάλωνε. Ήθελαν να έχουν μια κόρη υπόδειγμα. Μια καλή μαθήτρια, που να γνωρίζει ξένες γλώσσες, να παίζει πιάνο και να θέλει να γίνει γιατρός! Μα εκείνη δεν ήταν παρά μόνο ένα κακομαθημένο κορίτσι, που είχε μείνει μάλιστα στη β΄ λυκείου, ένα κορίτσι που κάπνιζε και έπινε αλκοόλ!
Ένιωθε πως είχε πέσει στην ίδια την παγίδα που έστησε. Συνειδητοποίησε πως με αυτή τη συμπεριφορά είχε διώξει και τις φίλες της. Δεν είχε ούτε μια φίλη. Το ποτήρι ξεχείλισε όταν την χώρισε και το αγόρι της. Τότε ήταν που το αποφάσισε. Θα έδινε ένα τέλος στη ζωή της. Όχι επειδή την παράτησε ο φίλος της, αλλά επειδή δεν άντεχε άλλο αυτό που ζούσε.
Πήγε στο δωμάτιο της μητέρας της. Βρήκε τα χάπια που την βοηθούσαν στον ύπνο. Ένα ολόκληρο κουτί. Τα κατάπιε όλα… Προσπάθησε να αφαιρέσει τη ζωή της. Οι γονείς της την βρήκαν αναίσθητη στο κρεβάτι τους.
Έμεινε μερικές εβδομάδες στο νοσοκομείο. Οι γονείς της δεν έφυγαν ούτε στιγμή από δίπλα της. Στο νοσοκομείο νοσηλεύονταν πολλοί άνθρωποι. Παιδιά στην ηλικία της με ανίατες ασθένειες, άνθρωποι που ταλαιπωρούνταν από τις θεραπείες και τα φάρμακα. Τότε, συνειδητοποίησε τι είχε κάνει… Κι ήταν πολύ σοβαρό. Η αυτοκτονία φάνταζε τώρα πιο τρομακτική από όσο πριν. Μίλησε στη μαμά της για όλα αυτά που ένιωθε. Εκείνη της υποσχέθηκε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν…
Μα πόσο μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος; Πράγματι, τον πρώτο καιρό έδειχνε λίγο ενδιαφέρον. Μα αργότερα, η συμπεριφορά της επανήλθε στην… αρχική! Δεν μπορούσαν να έχουν ουσιαστική επικοινωνία.
Όμως, η Ναταλία είχε αλλάξει. Μπορεί να μην είχε τους γονείς που λαχταρούσε, την αγαπούσαν όμως με τον δικό τους τρόπο. Άλλωστε, είχε δει τη ζωή με άλλο μάτι. Η ζωή, η υγεία είναι ένα δώρο… που δυστυχώς κάποιοι παλεύουν για να το αποκτήσουν. Για κάποιους… δεν είναι αυτονόητο.
Κι εκείνη δεν το εκτίμησε σωστά. Προσπάθησε να το πετάξει. Αποφάσισε στο εξής να εκτιμά περισσότερο τη ζωή της. Να μην την αναλώνει για να… τιμωρεί τους άλλους. Αλλά να προσπαθεί να γίνεται καλύτερη. Όχι για τους άλλους… μα για τον ίδιο της τον εαυτό.
Πηγή: fylada.gr
