Είμαι η Νατάσα και είμαι 28 ετών παντρεμένη και με μια νεράιδα μόλις 9 μισή μηνών. Ο άντρας μου και εγώ είπαμε να ξεκινήσουμε προσπάθειες για μωρό και λέγαμε «Οπότε θέλει ας έρθει».
Τελικά μένω έγκυος με τη μια (ευχαριστώ το θεό)… Τι τεστ είχα πάρει, τι β χοριακή είχα κάνει, η χαρά τόσο μεγάλη, δεν είχα λόγια! Και από εκεί και μετά ξεκινούσε το όνειρο για μας…
Το πρώτο τρίμηνο υπέφερα από απίστευτους πονοκεφάλους και λέω «Δεν την παλεύω άλλο, ελπίζω να σταματήσουν» Με το ζόρι δουλεία, ήθελα να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο…
Περνάει ο καιρός και μετά στον τέταρτο μήνα παθαίνω μια αποκόλληση με αιμορραγία, εκεί το σοκ! Ξάπλα ένα μήνα με το φόβο μην το χάσω το μωρό και όσο να σου λένε να μην αγχώνεσαι δεν γίνεται, μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να πάθει κάτι το μωρό…. Τελικά έδεσε ο πλακούντας και το μωρό ήταν μια χαρά!
Περνάνε οι μήνες, από συμπτώματα μόνο καούρες και πόνο στη μέση και φτάνουμε στη 35η βδομάδα κύησης… Κανόνιζα τις γιορτές (Χριστούγεννα) να κάνουμε στη μαμά μου αλλά τελικά η μικρή είχε αλλά σχέδια για μας.
Στις 21-12 ξυπνάω το πρωί και με το που σηκώνομαι από το κρεβάτι σπάνε τα νερά, πάω τουαλέτα και η ροή συνεχίζεται και εκεί κατάλαβα ότι γεννάω! Φωνάζω τον άντρα μου και του λέω «Κωνσταντίνε, σπάσαν τα νερά, νομίζω γεννάω»
Κάνω μπάνιο, φτιάχνω τα μαλλιά μου, βάφομαι και ξεκινάμε για την κλινική (αφού έχω ενημερώσει και το γιατρό μου).
9 σπάσανε τα νερά και 10:45 φτάσαμε με ετοιμάζουν. Από διαστολή μόνο 1, οπότε είχαμε δρόμο…
Εγώ να αρχίζω να πονάω και όσο περνούσαν οι ώρες ακόμη πιο πολύ. Φτάνουμε 6 το απόγευμα και διαστολή μόνο 3-4, οι πόνοι να αρχίζουν να μην υποφέρονται, να δαγκώνω τον άντρα μου, να ξερνοβολάω δεξιά αριστερά από τον πόνο και το χειρότερο να πρέπει να σηκώνομαι να περπατάω για να κατέβει η μικρή μου (ήταν ψηλά και με κάθε σύσπαση αντί να κατεβαίνει, χτυπούσε δεξιά αριστερά στα κόκαλα της λεκάνης μου, εκεί τα είδα όλα).
Έλεγα τον άντρα μου να φέρουν τον αναισθησιολόγο να μου κάνει την επισκληρίδιο… O γιατρός μου δεν το ήθελε, ήθελε να ζοριστεί το μωρό κaι γενικά είναι πολύ κατά των φαρμάκων, οπότε μου δίνανε κουράγιο με το ότι θα έρθει να μου την κάνει σε λίγο και εγώ περίμενα.. Να επισημάνω ότι έχασα την αίσθηση του χρόνου και έτσι τα δεκάλεπτα που μου έταζαν ήταν ώρες ατέλειωτες…
Φτάνουμε 23:15 με διαστολή 6 και λέει ο γιατρός ότι αν πάει ή διαστολή μου τόσο σιγά, θα με άφηνε μέχρι τις 8 το πρωί και τότε θα με πήγαιναν αναγκαστικά καισαρική (Από τις 9 το πρωί σπάσανε τα νερά οπότε φοβόταν μην στεγνώσει το μωρό)
Εκεί που φεύγει ο γιατρός στο δικό του δωμάτιο κάθομαι με τον άντρα μου 23:45 και ενώ πονάω παρά μα παρά πολύ, αισθάνομαι έναν άλλο πόνο, σαν να θέλω να σπρώξω και λέω τον άντρα μου «Φώναξε γρήγορα το γιατρό, πρέπει να βγάλω κάτι, το αισθάνομαι διαφορετικό»
Πράγματι άρχισε να κατεβαίνει η μικρή!
Έρχονται όλοι μέσα, «σπάνε κρεβάτι» και ξεκινάω τις εξωθήσεις 1-2-3… 22/12 κ ώρα 00:05 γεννήθηκε ένα αγγελούδι και μαζί με αυτό μια μανούλα ακόμη στη γη!
Ακούω το κλάμα της, με παίρνουν τα ζουμιά και μόλις μου τη δίνουν αγκαλιά δεν ήθελα να την αφήσω, δεν πίστευα ότι ήταν όλο αληθινό αυτό που ζούσα και ότι κρατούσα το δικό μου παιδί στα χέρια μου… Το ίδιο απίστευτα αισθανόταν και ο άντρας μου.
Δεν ήθελα να μου την πάρουν, αλλά έπρεπε ενώ δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα, τη βάλανε προληπτικά 6 ώρες στη θερμοκοιτίδα.
Προσπαθώ να θυμηθώ κάποιες εικόνες αλλά δεν μπορώ, ήμουν στον πόνο μου, φευγάτη, σχεδόν λιπόθυμη και εξαντλημένη που όσο να θέλω να θυμάμαι, έχω κενά…. Ήταν η πιο ωραία μέρα, η πιο μαγική στιγμή της ζωής μου. Μαγεία, τίποτα άλλο, δεν περιγράφεται! Και ευχαριστώ τον άντρα μου που άντεξε τόσες ώρες να με αλλάζει τα πανιά από βλέννες και να τον δαγκώνω το χέρι και να μην βγάζει κουβέντα ο καημένος…. Παρ’ όλο που ταλαιπωρηθήκαμε και υπέφερα τόσες ώρες από τον πόνο, μόλις γεννήθηκε το κορίτσι μου έφυγαν όλα δια μαγείας…
Δεν υπάρχει τίποτα πιο φανταχτερό και όμορφο να έχω ζήσει στη ζωή μου! Μακάρι όλες τις γυναίκες να ευλογήσει ο Θεός να ζήσουν τη μητρότητα!!!
Πηγή: eimaimama.gr
