Ή γιαγια μου γέννησε το πρώτο της παιδί το 1955… Κάτω από δύσκολες συνθήκες… Κατω απο μαλλον αδιανόητες για τα σημερινά δεδομένα συνθήκες… Ζούσε σε χωριό, 35 χιλιόμετρα
μακριά από την πόλη, χωρίς μεταφορικό μέσο… Δεν ζούσε πλούσια, αλλά ούτε και φτωχά… Αν και πέρασε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, έγινε μια υπέροχη μαμά και μια ακόμη πιο υπέροχη γιαγια… Η γιαγιακα μου… Ο ορισμός της γιαγακας που μας κακομαθαινει και που είναι η καλύτερη φίλη της τερηδονας και των επιπλέον κιλών… Ο ορισμός της παιδικής, εφηβικής και ενηλικης αδυναμίας μου…
Το σημερινό μου κειμενο είναι αφιερωμένο στις γέννες της και στον θηλασμό… Πόσα χρόνια πίσω, αλλά πόσα έτη φωτός μπροστά;;
«τότε κορίτσι μου δεν ξέραμε από νοσοκομεία και τέτοια… Ερχόταν η μαμη και μας κοίταζε..μας έλεγε, γεννας δε γεννας και καθόταν ή έφευγε… Στον γιατρό πηγαίναμε μια δυο φορές και άκουγε το μωρό με ένα χωνί… Ήταν αλλιώς όμως να μην ξέρεις τι να περιμένεις και να ακούς τις μαντεψιες… Μυτερή κοιλιά αγόρι, στρογγυλή κοιλιά κορίτσι… Αν μεγαλωσανε τα μεριά σου πάλι κορίτσι, αν από τα πισινα δεν έμοιαζες για έγκυος, αγόρι… Με τα διδυμα είχε την πιο πολύ πλάκα… Σκέψου ότι το πόδι μου, από 37 έφτασε 41 στο νούμερο… Λέγαμε, παιδί θα βγάλω ή κανέναν ελέφαντα; Ήταν δύο τελικά…!!»
Ώρες ολόκληρες μπορώ να περνάω ακούγοντας την… Το έχω ξαναπεί, αλλά θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για την ζωή της… Κάποια στιγμή….
«στα διδυμα όταν σπάσανε τα νερά ήταν ξημέρωμα…. Έφερα τη μαμη και με έβαλε να φτιάξω τηγανιτά αυγά… Με κοίταξε και μου είπε ότι έχω ώρα ακόμη… Φάγαμε, ζυμωσα δύο καρβέλια ψωμί να έχω και για την επόμενη, έφτιαξα το κολατσιό του παππού για να του το πάω στο χωράφι, μαγείρεψα γεμιστά για να έχουμε φαΐ και το μεσημέρι γέννησα… Ήρθε ο παππούς το βράδυ και βρήκε αλλά δυο παιδιά…»
Τόσο απλά!! Άραγε υπήρχε τότε χρόνος για επιλοχειο κατάθλιψη ή μπα;
«….εμείς τότε κορίτσι μου δεν είχαμε επιλογές… Ή θα το βυζαινες το παιδί ή θα έπρεπε να βρεις άλλη μάνα να στο βυζαξει.. Δεν τα είχαμε αυτά τα έτοιμα τα γάλατα τότε… Μετά βγηκανε οι σκονες και τα εβαπορε …και στα δίδυμα θηλαζα… Και τα δύο… Ένα από δω, ένα από κει… Αλλά δεν μπορούσα να φκιασω τίποτα… Τι να κάνεις με δύο παιδιά να κρέμονται; Στα άλλα θηλαζα και εφτιαχνα και δουλειές… Μαγειρευα σκουπιζα ξεσκονιζα… Και ήμουν μικρή… 17 στη μαμά σου και 18 στο Σάκη… Τότε θηλαζαμε κορίτσι μου… Και τα παιδιά μας δεν πάθαιναν τίποτα… Όλα το γάλα τα έφτιαχνε… Πονούσε το αφτί; Γάλα… Τσιμπλιαζε το μάτι; Γάλα.. Πονούσε η κοιλιά; Γάλα.. Έκλαιγε; Γάλα.. Γάλα και αγκαλιά… Ανάθεμα κι αν ξέραμε τι μας γίνεται τότε.. Δεν είχαμε γιατρούς στο χωριό.. Έπρεπε να πάρουμε το κάρο ή να δανειστουμε το μοναδικό αυτοκίνητο που είχε στο χωριό και να κατεβάσουμε το παιδί στο Βόλο.. Μόνο αν ψηνόταν πάνω από δύο μέρες στον πυρετό το πηγαίναμε.. Ένστικτο; Μπα… Μάλλον όλες οι μανάδες ξέρουν πότε να ανησυχησουν.. Όταν αρρώστησε ο Απόστολος, ήξερα ότι δεν θα περάσει…»
Ο Απόστολος αρρώστησε πράγματι βαριά με πολύ πυρετό και από λάθος διάγνωση και λάνθασμενη χορήγηση φαρμάκου ο μικρός έμεινε εγκεφαλικά παράλυτος για όλο του το πάντα…Δυστυχώς…
«Mετά ήρθαν μόδες… Γάλατα εβαπορε σε κουτιά και σε σκονες… Αν δεν τα έπαιρνες ήσουνα φτωχός και άξιος να σε λυπούνται.. Έδειχναν τότες στις εφημερίδες διαφημίσεις με χοντρά χοντρά μωρά… Κοίταζα κι εγώ τα δικά μου που ήταν μια σταλιά…. Αλλά δεν είχαμε παιδάκι μου… Δεν είχαμε να πάρουμε από αυτά τα γάλατα που ειχανε μέσα τόσες βιταμίνες και άλλα δυναμωτικα… Κοιτούσα άλλα παιδιά που έπιναν τέτοια γάλατα και τα ζήλευα… Χοντρά χοντρά!! Να τα λαχταράς!! Αλλά… Αρρωσταιναν!! Και όποιος σου πει διαφορετικά λέει ψέματα..»
Αυτή ήταν η επίδραση λοιπόν της διαφήμισης… Τα παιδιά του θηλασμού ήταν τα «καημένα» και του έτοιμου ήταν τα προνομιουχα… Έτσι πέρασε το μήνυμα σε μια κοινωνία που δεν πεινουσε (πολυ) μεν, αλλά περνούσε πολύ πολύ δύσκολα δε… Σε μια κοινωνία που ήθελε να σηκωθεί και να χορτάσει λίγη καλοζωια… Η μητέρα μου γεννήθηκε το 1955.. γέννησε τον αδερφό μου το 1977 και εμένα το 1981… Θηλασε και τους δύο μας πολύ…
«ή μαμά σου σας Θηλασε… Διάβαζε τότε αυτά τα περιοδικά που έλεγαν για τις μαμάδες και αποφάσισε να σας θηλάσει πάνω από 6 μήνες που έλεγε ο γιατρός… Ήθελε λέει να γίνετε έξυπνα και γερά… Και αλήθεια, εσείς δεν αρρωσταινατε που να σας βγάζαμε γυμνά στο κρύο… Σας έβλεπαν στη γειτονιά και λέγανε «μωρέ δώστε λίγο γάλα να πιαστούν… Είναι αδυνατα.. » ή μαμά σου όμως εκεί!! Τίποτα δεν την άλλαζε την γνώμη…»
Πράγματι με θυμάμαι σαν παιδι να θηλάζω τις κούκλες μου… Με θυμάμαι να θαυμάζω τις γυναίκες που θηλαζαν τα παιδιά τους.. Ήταν όμως τόσο εξαιρετικά σπάνιο το να δω μαμάδες να θηλάζουν που όταν έβλεπα τις κοιτούσα λες και έβλεπα κάτι μοναδικό … Στην πλειοψηφία τους, αν όχι όλες ήταν ξένες…
«εσύ όμως μην ακούς κανέναν… Καλυτερα να σου βγουν αδύνατα… Τι να τα κάνεις και Χοντρά;; Άλλαξαν οι εποχές… Τώρα ο κόσμος δεν πεινάει… Και για να πεινάσει πάει και τα δίνει στους διαιτολόγους… Τι χούι κι αυτο μανουλα μου… Να πληρωεις για να πεινας… Μη θεε μου χειροτερα… Θηλασε!! Κοίτα πως σε κοιτάει στα μάτια… Αγάπη είναι αυτό κορίτσι μου.. Τα παιδιά δεν τα βυζαινεις μόνο γάλα… Την Ψυχή σου ολόκληρη βυζαινουν από εκεί μέσα… Δωστους όσο θέλουν… Όταν θα χορτάσουν μοναχά τους θαλα φύγουν από “κει… Κι εσύ θα ξέρεις ότι χόρτασαν από σενα… Και θα έρθει η μέρα που θα πεις χαλάλι…»
Μπορώ να γράφω για ώρες… Για μέρες… Για καιρό πολύ.. Για την σοφία της… Για τις απόψεις της… Για την ψυχή της… Για το πόσα της χρωστάω και πόσα έμαθα από εκείνη… Κι ας πήγε ελάχιστα στο σχολείο και ας μην της ήρθε τίποτα εύκολα…
«τα παιδιά θέλουνε δύο πράγματα… Αγάπη και πρόγραμμα… Το πρόγραμμα μαθαίνεται… Την αγάπη πρέπει να την έχεις για να τη δώσεις… Πως να δώσεις κάτι που δεν έχεις; Την αγάπη την μαζεύεις από τότε που είσαι στη κοιλιά.. Τι νομίζεις; Ότι δεν νοιώθουν εκεί μέσα; Γελιεσαι!! Κοιλιά, αγκαλιά, στηθος και κουβέντα .. Και όταν φυγουνε από την αγκαλιά να ξέρουν ότι είσαι εκεί κοντά τους… Να τα μιλας!! Κουβεντα θε’νε!! Τι θαρρεις;; Αν το κάνεις θα με θυμηθείς… Να ξέρουν τα παιδιά ότι είσαι εκεί για αυτά.. Κι ας είσαι στην άλλη άκρη της γης… Κι ας μην είσαι καν στη γη… Αν έχουνε πάρει αγάπη, πάλι εκεί θα σε νιώθουν κι ας μην είσαι… »
Πως λέγεται αυτό που δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσεις όλο αυτό που νιώθεις για κάποιον;;
