Προωρότητα: Γιατί με θεωρώ υπεύθυνη;
Δυσκολεύομαι να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Αν με ρωτήσει κάποιος πώς αισθάνομαι τώρα που κρατώ στην αγκαλιά μου την κορούλα μου έπειτα από 2,5 μήνες στη ΜΕΝΝ, λέω ευτυχισμένη. Ήρθε για να συμπληρώσει την οικογένειά μας. Είναι η δεύτερη μας κόρη, η αδελφούλα, που περιμέναμε με αγωνία.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και άλλα πολλά…
Η ιστορία μου δεν είναι σπάνια. 27 εβδομάδων με πιάνουν ξαφνικές συσπάσεις, πάω στο μαιευτήριο, με κρατούν 3 μέρες με φάρμακα, δεν ανταποκρίνεται ο οργανισμός και 27+3 γεννώ με οξύ φυσιολογικό τοκετό την κορούλα μου βάρους 1000 γραμμαρίων. Η αιτία: ενδομήτρια λοίμωξη. Ουσιαστικά, όταν μολύνεται ο ενδομήτριος χώρος, το έμβρυο προσπαθεί να φύγει από το μολυσμένο περιβάλλον. Κοίτα να δεις, λοιπόν. Θεωρητικά στην κοιλίτσα σου το παιδί σου θα ήταν ασφαλές. Και στη δική μου περίπτωση δεν ήταν έτσι.
Μαμάδες μοιράζονται τις συγκινητικές ιστορίες των πρόωρων μωρών τους
Και σ’ αυτό το κομμάτι έχω ανάγκη να επικεντρωθώ μέσα από το γραπτό αυτό μου κείμενο. Ενώ πήγαν όλα άψογα για την κορούλα μου στη μονάδα, παρ’ όλη την εξαιρετική προωρότητά της, ενώ το τέλος ήταν αίσιο και εγώ την κρατώ στην αγκαλίτσα μου τώρα, γιατί δεν μπορώ να αποβάλλω τις ενοχές μου; Ενώ το ξέρω ότι δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι, το ξέρω ότι κάποια πράγματα απλώς γίνονται, γιατί συνεχίζω να με θεωρώ υπεύθυνη;
Δεν θα ήθελα να κλείσω το κείμενό μου έτσι όμως. Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και παρόλο που κουβαλώ μέσα μου αυτό το αγκαθάκι δεν μπορώ παρά να νιώθω και ευλογημένη που ήρθε στη ζωή μου η κόρη μου, έτσι όπως ήρθε, που με τη μαχητικότητά της μου έβαλε τα γυαλιά, με έκανε καλύτερο άνθρωπο, γιατί ήταν η πρώτη φορά που συμπόνεσα τους γύρω μου έτσι και που στην τελική μου δίδαξε ότι πρέπει να επικεντρωνόμαστε στα ουσιαστικά και όχι σε μπούρδες.
Εύχομαι σε όλες τις μανούλες, προωρομανούλες και μη, καλή δύναμη και να προσέχουμε τα παιδάκια μας, τους θησαυρούς μας.
Από τη Μαμά Γιώτα.
Πηγή: 31ebdomades.gr
