Rio Ferdinand: H τραγική ιστορία του άσου των γηπέδων που έχασε τη γυναίκα του και μεγαλώνει μόνος τα 3 παιδιά του

Αργότερα, σε συνεντεύξεις του σημείωνε πως «όταν είσαι ποδοσφαιριστής, δεν χρειάζεται να σηκώσεις ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι μέχρι να περάσεις τη λευκή γραμμή του γηπέδου. Όλοι δουλεύουν για σένα. Ακόμη και στο σπίτι, το μόνο που έκανα, για παράδειγμα, όταν θα πηγαίναμε διακοπές, ήταν να φτιάξω τη βαλίτσα μου. Όλα τα άλλα τα έκανε η Rebecca». Έπρεπε να μάθει ακόμη και τα βασικά. «Δεν ήξερα καν πώς κλείνεις ραντεβού με γιατρό. Ο μόνος γιατρός που γνώριζα ήταν εκείνος της ομάδας. Δεν είχα ιδέα…» συμπληρώνει.Φυσικά και δεν δίστασε να παραδεχτεί πως ένιωθε ανεπαρκής για τα παιδιά του. «Εκείνη συνήθιζε να φτιάχνει τα κρεβάτια τους με ένα συγκεκριμένο τρόπο και όταν μου το είπαν σκέφτηκα πως ό,τι κι αν κάνω δεν θα είμαι αρκετά καλός».

Τότε ήταν που εκτίμησε όλη τη δουλειά που έκανε η Rebecca μεγαλώνοντας τα παιδιά και κρατώντας την οικογένεια ενωμένη. «Η μόνη δουλειά που είχα ήταν να τα πηγαίνω στο σχολείο και να τα παίρνω. Αυτό όμως ήταν το πιο εύκολο. Πού είναι τα παπούτσια τους; Πού είναι τα ρούχα τους; Οι τσάντες τους;».

Το πιο σημαντικό από τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν ο τρόπος με τον οποίον θα έπρεπε να διαχειριστεί τη θλίψη των παιδιών του. Θυμήθηκε πως όταν ο ένας γιος του είδε έναν τοίχο με κολλημένες ευχαριστήριες κάρτες βγαίνοντας από το νοσοκομείο τον ρώτησε «τι είναι αυτό, μπαμπά;». «Του είπα πως αυτές είναι κάρτες με τις οποίες ευχαριστούν το ιατρικό προσωπικό οι ασθενείς και οι συγγενείς τους. Και τότε εκείνος απάντησε “Ναι, αλλά δεν βοήθησαν τη μαμά μου” και συνέχισε να περπατάει».

Σε άλλη συνέντευξη είχε αναφερθεί σε μια άλλη δύσκολη στιγμή που κλήθηκε να αντιμετωπίσει. «Πιθανώς το πιο σκληρό κομμάτι είναι λίγο πριν φύγει, τότε που πρέπει να πεις στα παιδιά σου φεύγοντας από το νοσοκομείο πως δεν θα δουν ξανά τη μητέρα τους. Δεν θα το ευχόμουν σε κανέναν».

Σε προσωπικό επίπεδο, αναφέρθηκε στις τύψεις που νιώθει για όλα εκείνα που δεν της είπε ποτέ γιατί φοβήθηκε πως θα γινόταν πολύ συναισθηματικός. «Χωρίς συζήτηση, χάνεις την ευκαιρία να γνωρίζεις τι θα ήθελε ο σύντροφός σου κι αυτό είναι βασανιστικό» λέει και προσθέτει πως έμαθε πόσο σημαντικό είναι να μιλάς: «Τα παιδιά μου έχουν την ανάγκη να με βλέπουν να μιλάω και να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Το να μιλάς δεν διώχνει τον πόνο, αλλά όντως βοηθά». Και εξηγεί πως «δεν εισέπραττα τι ένιωθαν στην πραγματικότητα τα παιδιά μου. Ειδικά τα δύο αγόρια, κάθε φορά που γινόταν μια αναφορά, έφευγαν… Το τρομακτικό για ένα γονιό είναι πως δεν ξέρεις ποια είναι η κατάσταση των παιδιών σου».

Το ντοκιμαντέρ Being Mum And Dad ακολουθεί τον Rio σε συζητήσεις που κάνει με τεθλιμμένους γονείς και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την απώλεια του συντρόφου τους. Ο ίδιος ο 39χρονος ξεσπά σε κλάματα όταν εξομολογείται πως «δεν νομίζω πως θρήνησα κατάλληλα. Δεν έδωσα στον εαυτό μου αυτόν το χρόνο να καθίσει και πραγματικά να εξωτερικεύσω όσα είχα μέσα μου και να τα ξεπεράσω… Δεν θέλω να σκέφτομαι. Δεν θέλω κάποιες συγκεκριμένες σκέψεις στο μυαλό μου».

Σε μια άλλη στιγμή του ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει πως το να μιλά με άλλους ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εκείνον τον βοήθησε. Αλλά όπως ο ίδιος παραδέχεται, «ξέρω πως δεν έχω προχωρήσει. Δεν με βλέπω να βγάζω σύντομα τη βέρα μου».