Σάντυ Κουτσοσταμάτη: Οι μέρες που νομίζω ότι τα κάνω όλα λάθος
Κάποιες λοιπόν ημέρες είναι εκείνες που γίνομαι πιο σκληρή με τον εαυτό μου…Που δεν αποσκοπώ στην αυτοβελτίωση αλλά κάνω αυστηρή αυτοκριτική… Τώρα που σας γράφω, διανύω αυτές τις δύσκολες ημέρες, που όλα μου φταίνε και όλα νιώθω ότι τα κάνω λάθος. Είναι αυτές οι ημέρες που πριν πάω για ύπνο πρέπει να φάω και λίγη σοκολάτα για να ηρεμήσω… ή έστω δυο τρία κομμάτια κέικ…
Τα 5 +1 must do’s για τα πρώτα Χριστούγεννα του μωρού σας
[babyPostAd]Αυτές τις ημέρες, δεν έχω αρκετή υπομονή με τις μικρές, ενώ γενικά έχω τρομερή υπομονή μαζί τους. Βλέπω ότι απαξιώνω οτιδήποτε θετικό και μεγαλοποιώ κάτι αρνητικό. Παρατηρώ ότι θυμώνω εύκολα και είμαι σε ένταση.Πώς εξηγώ το φαινόμενο; Λίγο ο ερχομός των Χριστουγέννων που γενικά, παρόλο που μου αρέσουν, επιβαρύνουν ακόμη πιο πολύ το καθημερινό μου πρόγραμμα και με κουράζουν περισσότερο, λίγο ότι η κούραση από την καθημερινότητα συσσωρεύεται και ξεσπάει, λίγο οι γυναικείες ορμόνες (ποτέ μην τις υποτιμάτε…), λίγο ότι είχα άρρωστες τις μικρές, λίγο ότι μου λείπει ο άντρας μου γιατί από τις πολλές δουλειές βλεπόμαστε όλο και λιγότερο…λίγο ότι μου λείπουν οι φίλες μου… όλα αυτά μαζί…
Το αποτέλεσμα; Να έρθει η μεγάλη μου κόρη και να μου πει «Μαμά, γιατί έτσι αυστηρή τελευταία; Εντάξει κάνουμε λίγες ζαβολιές, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει και να μαλώνουμε…» Ουπς, η πεντάχρονη κόρη μου μου χτυπάει το καμπανάκι. Κάτι έχω κάνει λάθος.
Εκεί είναι που καταρρακώνομαι και αρχίζουν οι ενοχές… Το επόμενο στάδιο του φαύλου κύκλου. «Έχεις δίκιο αγάπη μου, συγνώμη αν φώναξα λίγο παραπάνω. Θα προσπαθήσω πολύ να μην ξανασυμβεί», της απαντάω με την ουρά στα σκέλια… και της εξηγώ «Όταν είμαστε κουρασμένοι δεν έχουμε τόση υπομονή» , «Ε τότε ξεκουράσου μαμά!»
Αρχίζει η εσωτερική επίπληξη : Πώς είναι δυνατόν; Να φωνάζεις στα παιδιά σου; Και είσαι και ψυχολόγος! Τραγική συμπεριφορά. Τι σου φταίνε τα παιδάκια; Εσύ φταις για όλα! Διαχειρίσου τον εαυτό σου! Μα τι μαθαίνεις τόσα χρόνια; Δίνεις και συμβουλές! Τρομάρα σου! Αυτές οι σκέψεις βέβαια σε κλάσματα δευτερολέπτου. Και εκεί που βλέπω ότι αντί να γίνομαι καλύτερα, χειροτερεύω, παίρνω ευτυχώς) την κατάσταση στα χέρια μου.
Αρχικά, σκέφτομαι ότι κάτι θα έχω κάνει σωστά (για να αυτοπαρηγορηθώ) για να μου μιλάει με τέτοια ψυχραιμία και ωριμότητα το παιδί μου…
Μετά, κουνάω το κεφάλι μου και λέω στον εαυτό μου «Δεν είσαι ρομπότ! Είσαι άνθρωπος! Και τα ρομπότ κάποια στιγμή θέλουν επαναπρογραμματισμό!»
Σε αυτό το σημείο είναι που προσπαθώ να αναγνωρίσω τις ανάγκες μου, τις οποίες ίσως έχω αφήσει στην άκρη. Η πρώτη σκέψη φυσικά είναι ότι χρειάζομαι ξεκούραση. Χρειάζομαι και λίγο χρόνο περισσότερο με τα αγαπημένα μου πρόσωπα… και χρειάζομαι ουσιαστικό ποιοτικό χρόνο με τις μικρές…
Η ξεκούραση όμως έχει σχεδόν πάντα προτεραιότητα…
«Μαμά, μπαμπά ελάτε λίγο από το σπίτι… Λέω να κοιμηθώ καμιά ωρίτσα…»
Ευτυχώς, ένας από τους δύο θα ανταποκριθεί…
Το πιο σημαντικό λοιπόν, δεν είναι να μην κάνουμε λάθη… είναι να συγχωρούμε τον εαυτό μας και να προχωράμε. Αυτό δεν θέλουμε να μάθουν και τα παιδάκια μας;
Πηγή: missbloom.gr
