Να μαι λοιπόν, μια τριαντάχρονη γυναίκα που διδάσκει σε σχολείο ως αναπληρώτρια. Πήγα πριν λίγα χρόνια για ψώνια σε ένα γνωστό πολυκατάστημα και εκεί την είδα: Είδα μια μαμά να ψωνίζει και το παιδάκι της δεν φορούσε παπούτσια ενώ ήταν χειμώνας.
«Μα, τι σκέφτεται; Είναι δυνατόν;Εγώ δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ αυτό! Όχι εγώ.»είπα.
Αυτό με έκανε να θυμηθώ το περιστατικό που μου συνέβη κάποια καλοκαίρια πριν καλοκαίρι: Πήγα για φαγητό σε ένα υπέροχο εστιατόριο και δίπλα μας έτρωγε μία οικογένεια με ένα κοριτσάκι. Ήταν πολύ χαριτωμένο αλλά απίστευτα θορυβώδες.
Οι σερβιτόροι το βρήκαν χαριτωμένο αλλά εγώ λόγω της εμπειρίας μου με θορυβώδη παιδιά το βρήκα ενοχλητικό. Καθ” όλη την διάρκεια του γεύματος σκεφτόμουνα γιατί οι γονείς φέρνουν τα παιδιά τους σε κυριλέ εστιατόρια.Γιατί απλά δεν πάνε να φάνε στα Goody’s;
Εγώ δεν θα το κάνω ποτέ αυτό όταν κάνω παιδιά.Ποτέ.
Και δεν είναι μόνο αυτά. Όταν έβλεπα παιδάκια να κλαίνε και τις μαμάδες τους να τους δίνουν γλειφιτζούρια για να σταματήσουν έλεγα: Καλά δεν μπορούν να τους μάθουν να συμπεριφέρονται σωστά ή να τους επιβληθούν; Εγώ θα διαπαιδαγωγώ καλύτερα τα παιδιά μου.
Όταν ακούω γονείς να λένε: Ο γιος μας πηγαίνει παιδικό αλλά κοιμάται ακόμη μαζί μας. Πραγματικά μου έρχεται να τους πω: Πότε επιτέλους θα κόψετε τον ομφάλιο λώρο; Εγώ δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ αυτό.
Ποιος τα λέει αυτά;Το άτομο που δεν είχε αλλάξει ούτε μια πάνα στην ζωή του και νόμιζε πως ξέρει τα πάντα για την διαπαιδαγώγηση επειδή δούλευε με μικρά παιδιά.
Το άτομο που τα έλεγε αυτά θέλει να πει κάτι σε όλους αυτούς τους γονείς: Συγνώμη! Ειλικρινά συγνώμη!
Τώρα που έγινα μαμά καταλαβαίνω όλους αυτούς τους γονείς. Έχει συμβεί και σε εμένα να βγω για ψώνια βιαστικά και να ξεχάσω να βάλω στο παιδί μου καπέλο ενώ έχει ήλιο, Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν νοιάζομαι για το παιδί μου αλλά είναι φορές που από την τόση κούραση ξεχνάω να πάρω τα πράγματά μου αλλά ακόμη και να πλυθώ.
Εγώ το έκανα αυτό;Ναι εγώ.
Και να ήταν μόνο αυτό; Πήγα σε ένα εστιατόριο με το παιδί μου και εκείνο έκανε φασαρία και τραγουδούσε ενώ ένα ζευγάρι είχε βγει για να φάει ρομαντικά ακριβώς δίπλα μας. Εγώ ήθελα να σηκωθώ και να ζητήσω συγνώμη σε όλους τους παρευρισκόμενους επειδή δεν είχα να αφήσω πουθενά το παιδί μου και επειδή ήθελα εδώ και καιρό να βγω σε ένα μαγαζί που να παίζει κανονική μουσική και όχι το τελευταίο soundrack από τα στρουμφάκια.
Ποια εγώ;Ναι εγώ!
Όταν κλαίει το παιδί μου και εγώ νυστάζω και δεν αντέχω άλλο του δίνω γαριδάκια για να ησυχάσει γιατί το κεφάλι μου θα σπάσει από τον πονοκέφαλο.
Καλά το έκανα εγώ αυτό; Ναι, ναι το παραδέχομαι.
Σε όλους τους γονείς που κατέκρινα γιατί κοιμούνται με τα παιδιά τους: Μαντέψτε ποια έχει τώρα γεμάτο κρεβάτι; Καλά μαντέψατε!
Τώρα μου έρχεται να αρπάξω το χέρι της κοπέλας που δυσανασχετεί στο εστιατόριο και να της ψιθυρίσω στο αυτί: Θα έρθει μια μέρα πού θα νιώθεις όπως νιώθω.Απλά περίμενε… και μην τους κρίνεις από τώρα…
babyradio.gr– Άννα Μ.
