Η συγκλονιστική εξομολόγηση μιας νέας μητέρας: «Ο τοκετός μου ήταν τόσο οδυνηρός, που δεν θέλω να κάνω άλλο παιδί…»
Δύο μέρες μετά την ημέρα που ήταν να γεννήσω, καθόμουν στον καναπέ, στεναχωρημένη, βλέποντας τηλεόραση και τρώγοντας ένα σάντουιτς. Ο άντρας μου καθόταν δίπλα μου, εξαντλημένος μετά από την 12ωρη βάρδια του. Και οι δύο είχαμε άγχος, γιατί την επόμενη ημέρα είχαμε προγραμματίσει να κάνω καισαρική.
Με κατέλαβε η αίσθηση να πάω στο μπάνιο και έτρεξα προς τα εκεί. Ανακάλυψα ότι αιμορραγούσα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, κλαίγοντας και ο άντρας μου κάλεσε τον γιατρό. “Πήγαινε την στο νοσοκομείο”, είπε ο γιατρός. “Δεν είμαι εγώ εκεί, αλλά είναι ένας συνεργάτης”.
Αυτό ήταν το πρώτο απαίσιο πράγμα – ίσως και οιωνός – που συνέβη: Ο συνεργάτης του ήταν ένας με τον οποίο είχα μαλώσει πριν από δύο εβδομάδες για την αναγκαιότητα της καισαρικής. Ο πόνος αυξανόταν. Αρπάξαμε τα πράγματα μας και πήγαμε γρήγορα στο νοσοκομείο. Όταν φτάσαμε εκεί, χρειάστηκε να περιμένω μία ώρα για να με δει νοσοκόμα.”
“’Σου δίνουμε φάρμακα για να εμποδίσουμε τον τοκετό. Δεν έχουμε κρεβάτια”, μου είπε η κακοδιάθετη νοσοκόμα. Το “φάρμακο” το μόνο που έκανε ήταν να με κοιμίζει, αλλά ακόμα πονούσα απίστευτα.
Η νοσοκόμα μου είπε ότι οι συσπάσεις ήταν τόσο δυνατές που προέρχονταν από την κοιλιά μου. Είχα διαστολές γρήγορα, έτσι η κακοδιάθετη νοσοκόμα μου έδωσε απρόθυμα ένα δωμάτιο για να γεννήσω (αφού την έκανα να μου φέρει έναν επισκληρίδιο, φυσικά).”
Μόλις έπιασε ο επισκληρίδιος, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά – μέχρι που δεν πήγαιναν. Άρχισα να νιώθω πόνο ξανά. Ένας από τους γιατρούς ήταν σαν τον Doogie Howser. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 18 και νόμιζε ότι ήταν πανέξυπνος.
“Δεν πονάς, Λίσα”, μου είπε.”
“Με λένε Λίζα”, τον διόρθωσα. Και νιώθω απίστευτη δυσφορία”
Ένα γράμμα στην κόρη μου…
Λογομαχήσαμε λίγο, μέχρι που συμφώνησε να μου δώσει ακόμα έναν επισκληρίδιο. Μόλις έσπασαν τα νερά (μετά από 22 ώρες σε ωδίνες τοκετού), τα πράγματα άρχισαν να κινούνται γρήγορα. Με πήγαν στο χειρουργείο, γιατί επέμεναν ότι ο γιος μου θα έβγαινε πάνω από 5 κιλά και δεν θα μπορούσα να τον γεννήσω χωρίς παρέμβαση.
Κατά την διάρκεια της γέννας, έκανα εμετό κάθε λίγα λεπτά. Δεν με άφηναν να κουνηθώ για να πάρω ανάσα. Μου φώναζαν, μου είπαν να μην κλαίω, να μην φωνάζω ή να κάνω θόρυβο. Μου είπαν ότι σπαταλούσα χρόνο…
Ο επικεφαλής του γυναικολογικού ήρθε για να μου πει ότι “έσπρωχνα λάθος”. “Τότε έλα και σπρώξε εσύ!” του φώναξα.Αυτή την φορά δεν έγινε τίποτα καλό. Λιποθύμησα μερικές φορές από τον πόνο, η θερμοκρασία μου είχε φτάσει τους 40 βαθμούς και παρακαλούσα να κάνω καισαρική.
Μετά από πολλά κλάματα και φωνές, ο γιος μου γεννήθηκε υγιής με βάρος 3,700 κιλά. Δεν άφησαν τον άντρα μου να κόψει τον ομφάλιο λώρο. Ο γιος μου είχε 40 βαθμούς πυρετό και είχε καταπιεί μηκώνιο. Τον μετέφεραν αμέσως στην μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών και δεν μου επέτρεψαν να τον δω για 24 ώρες.
Το αγοράκι μου δεν έτρωγε και εγώ ήμουν στο δωμάτιο μου, συνδεδεμένη με ένα σωρό καλώδια που δεν χρειαζόμουν πλέον. Απαίτησα να μου τα βγάλουν και η νοσοκόμα είπε ότι χρειαζόταν την έγκριση του γιατρού. Ήμουν έξαλλη.
Όταν πήγα στην εντατική νεογνών, ζήτησα βοήθεια για να θηλάσω. “Είναι αργία. Όλες οι νοσοκόμες που βοηθάνε στον θηλασμό έχουν φύγει. Είστε μόνη σας”, μου είπε ένα μέλος του προσωπικού. Με το μπλε σεντόνι να με καλύπτει, προσπάθησα να θηλάσω τον γιο μου, αλλά μάταια
Με άφηνε όμως να τον ταΐσω γάλα σε σκόνη. Οι νοσοκόμες το προτιμούσαν έτσι κι αλλιώς για να ελέγχουν πόσο έτρωγε. Μπορώ να πω ότι τίποτα στην γέννα του γιου μου δεν ήταν ευχάριστο. Ήταν εξευτελιστικό, οδυνηρό, συναισθηματικά εξαντλητικό και αποθαρρυντικό.
Αν και αγαπώ τον γιο μου πιο πολύ κι από την ίδια την ζωή (ξέρω, κλισέ), δεν θα κάνω άλλο παιδί.
Ο άντρας μου κι εγώ πήραμε την τελική απόφαση. Έχουμε ένα και τελειώσαμε. Η όλη εμπειρία αμαυρώθηκε τόσο που και μόνο στην σκέψη αναστατώνομαι.
“Αν ήταν διαφορετικά, ίσως να ήθελα κι άλλα. Αλλά δεν ήταν διαφορετικά.
Και γι’αυτό, μπορώ να πω με ασφάλεια ότι η οικογένεια μας είναι πλέον ολοκληρωμένη.”
Πηγή: diaforetiko.gr
