Γεννήθηκες και δεν άκουσα το κλάμα σου. Ίσως δεν είχες δύναμη να κλάψεις αρκετά δυνατά. Ίσως σε πήραν πολύ γρήγορα στη διπλανή αίθουσα. Δεν μπόρεσα ούτε καν να σε δω για μια στιγμή. Το κυανό χρώμα σου; Η αποστεωμένη εικόνα σου; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως η πατουσίτσα σου που κρεμόταν από την πράσινη χειρουργική πετσέτα στην οποία σε είχαν τυλίξει ήταν η πιο απαλή και η πιο ζεστή πατούσα του κόσμου.
Ούτε την άλλη μέρα όμως μπόρεσα να σε δω. Τα μάτια μου είχαν θολώσει όταν σε συνάντησα στην ανοιχτή σου θερμοκοιτίδα. Δεν είχα ονειρευτεί έτσι το πρώτο σου κρεβάτι. Όπως ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα στέκομαι δίπλα σου και θα παλεύω να συγκρατήσω το χέρι μου που ήθελε να σε αγγίξει, θα παλεύω με το σώμα μου ολόκληρο που ήθελε να πέσει πάνω σου και να σε αγκαλιάσει. Όμως «δεν έπρεπε». Έτσι μου είπαν.
36 ημερών κοιμήθηκες για πρώτη φορά στο κρεβατάκι σου. Φαινόσουν τόσο μικροσκοπικός μέσα στην κούνια σου. Και το ίδιο μικροσκοπικός φαινόσουν μέσα σε κάθε φορμάκι για νεογέννητο που σου φορούσα. Όμως σε αυτό στάθηκες πολύ τυχερός. Λίγες μέρες αργότερα γύρισε η θεία σου από το ταξίδι της στο εξωτερικό και σου έφερε ένα σωρό ρούχα. Ήταν όλα στο νούμερό σου και επιτέλους έδειχνες απλά υπέροχος. Τα έχω κρατήσει όλα. Το καρτελάκι έγραφε «xs newborn preemie». Με πόνεσε, το παραδέχομαι, ότι ακόμη και στα ρούχα για νεογέννητα πρόωρα εσύ φορούσες το xs και ας ήσουν ήδη 5 μηνών. Αλλά τελικά ούτε και αυτό έχει σημασία πια.
Και ο χρόνος άρχισε να κυλά. Οι μέρες περνούσαν με μένα και τον μπαμπά σου να αφιερώνουμε ώρες στο τάισμά σου, να ψάχνουμε τρόπους να οπλιστούμε με αστείρευτη υπομονή για να σου δώσουμε τα 40 ή 50 ml γάλα. Συγγνώμη, αγάπη μου, για όλες εκείνες τις φορές που, μετά από τη μία ολόκληρη ώρα που κρατούσα το μπιμπερό, σε μάλωσα που δεν έπινες, που σου έβαλα τις φωνές. Η κούραση έφταιγε και όχι εσύ. Η κούραση και ο φόβος μου ότι θα μου πάθεις κάτι.
Και ξαφνικά μια μέρα ο χρόνος σταμάτησε. Ήσουν 18 μηνών και ένιωθες τόσο μεγάλος που θα κοιμόσουν επιτέλους σε «κρεβάτι για μεγάλους». Χοροπηδούσες ώρες πάνω του. Και όταν ήρθε η ώρα, πήρες αγκαλιά το γαϊδαράκο σου, τον Γκαρί, και ξαπλώσατε να κοιμηθείτε. Φαινόσουν και πάλι τόσο μικρός στο μονό κρεβάτι. Ήσουν πιο μικρός και από τα αρκουδάκια που στόλιζαν τη μέρα το κρεβάτι σου. Έκλαιγα και πάλι βλέποντάς σε κουλουριασμένο σε μία γωνιά, λίγο επειδή ήσουν ακόμη τόσο μικροκαμωμένος, αλλά κυρίως επειδή έβλεπα ότι τα είχες καταφέρει καλά!
Και αμέσως άρχισε πάλι ο χρόνος να κυλά. Κι εγώ συνέχισα να σε κυνηγάω με ένα πιάτο φαγητό. Συνέχισα να ψάχνω τα πιο αρραγή επιχειρήματα για να σε πείσω να φας τις τελευταίες πιρουνιές κρέας. Συνέχισα να κάνω τις πιο σκληρές διαπραγματεύσεις για να τελειώσεις τις τελευταίες φέτες φρούτο. Συνέχισα να χρησιμοποιώ τα πιο ύπουλα μέσα για να κρύψω τα γλυκά που σου έφερναν γιατί ήξερα ότι μία καραμέλα ή ένα κομματάκι σοκολάτα ήταν αρκετό για να σε χορτάσει και να μη φας τίποτα άλλο.
Και ξαφνικά 23 μέρες πριν τα έκτα σου γενέθλια, σταμάτησε και πάλι ο χρόνος να κυλά. Σε πήγα κοιμισμένο στο κρεβάτι σου και την ώρα που προσπαθούσα να σε σκεπάσω, είδα μπροστά μου και πάλι ένα θαύμα. Τα πόδια σου, εκείνη η ζεστή πατουσίτσα είχε περάσει τη μέση του κρεβατιού. Μπορεί στο πλάτος να χωρούν άλλα 3 αγόρια σαν εσένα, αλλά στο μήκος, πέρασες τη μέση. Θα μου πεις, λογικό δεν ήταν; Λίγες μέρες πριν εγώ η ίδια σε είχα μετρήσει. Αλλά έμαθα πια να μη δίνω μεγάλη σημασία στους αριθμούς. Χτες το βράδυ όμως το είδα μόνη μου, έχεις περάσει τη μέση του κρεβατιού και ακόμη προσπαθώ να το πιστέψω.
Μπορεί οι γιατροί να μας λένε ότι το ύψος σου και το βάρος σου είναι κάτω από τα κατώτερα φυσιολογικά όρια. Μπορεί για κάποιους άλλους όλα αυτά να φαίνονται αστεία. Όμως εσύ και εγώ και ο μπαμπάς, ακόμη και ο μικρός σου αδελφός, ξέρουμε πόσο σπουδαίο είναι αυτό που πέτυχες.
Έμεινα να σε κοιτάω να κοιμάσαι. Όπως το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκες πρώτη φορά στην κούνια σου. Όπως το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκες σε αυτό το μονό κρεβάτι, τόσο τεράστιο τότε και τόσο φυσιολογικό σε μέγεθος τώρα. Και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι το πόσο πολύ μεγάλωσες. Πόσο καλά τα κατάφερες.
Συγγνώμη για όλες τις φορές που σου χάλασα το παιχνίδι για να σε ταΐσω. Συγγνώμη για όλες τις φορές που σε μάλωσα που δε μασούσες το κρέας. Συγγνώμη και για όλες τις φορές που θα σε κυνηγήσω από δω και πέρα για να φας. Γιατί μπορεί πλέον να τρως ό,τι θέλεις, μπορείς ακόμη και να ανακαλύπτεις τα κρυμμένα γλυκά και να διαπραγματεύεσαι αμείλικτα ένα μπισκότο μετά το μεσημεριανό σου, αλλά πάντα θα σε κυνηγάω με ένα ποτήρι χυμό. Αλλά μάλλον αυτό το έχεις ήδη συνηθίσει …
