Χθες το βράδυ κοιμήθηκα γύρω στις 2, για δικούς μου λόγους, για να κάνω αυτό το δικό μου το τίποτα που μετά το μετανιώνω, και για να μιλήσω λίγο με τον άντρα μου που μέσα στην ημέρα συνυπάρχουμε, αλλά ανταλλάσσοντας μόνο κωδικοποιημένους, μισούς διαλόγους σαν τους ισοβίτες στο προαύλιο.
Μετά ξύπνησα από false alarm βέβαια, αλλά ξύπνησα, γύρω στις 4 παρά. Και μετά οριστικά, στις 7.30′. Και μετά ξεκίνησα να απασχολούμαι με ένα κάρο δημιουργικά πράγματα, όπως αλλαγή πάνας και πλύσιμο (μικρών) δοντιών, άδειασμα του τόνου των άπλυτων ρούχων στο πλυντήριο και brainstorming για το φαγητό της ημέρας – εξαιρετικά δύσκολο task by the way. Πρέπει να είναι και ευπαρουσίαστο και βιταμινούχο και νόστιμο και με μεγάλη δόση του παράγοντα Χ, που προσδιορίζει το ποσοστό πιθανότητας προς κατανάλωση.
Για κανένα δίωρο μοίραζα το χρόνο μου μεταξύ των παιδιών μου με αποτέλεσμα να ντυθώ σε πέντε λεπτά με τα ρούχα που βρίσκονται συνήθως στο οπτικό μου πεδίο, ή αλλιώς μπροστά μπροστά στην ντουλάπα μου, να δυσανασχετήσω με τα αλιμάριστα νύχια και να θυμώσω με την θαμπή επιδερμίδα που έβλεπα στον καθρέφτη. Πάλι ξέχασα την βραδινή, beauty ρουτίνα μου. Το περίεργο το τελευταίο εξάμηνο είναι να την θυμηθώ κι ας ξέρω ότι μεταξύ των διαφόρων ηλίθιων μύθων της βιομηχανίας της ομορφιάς, η ιεροτελεστία του βραδινού καθαρισμού, είναι απαραίτητη.
Στη συνέχεια πήρα τους δρόμους μαζί με το γιο μου. ‘Εκανα μια γρήγορη δουλειά στο ΙΚΑ (να σημειώσω ότι την ώρα ακριβώς που είχε κλείσει η πόρτα για πάντα και ήμουν η επόμενη στη σειρά για το ταμείο εσόδων, του ήρθε να πάει στην τουαλέτα) και μετά αφιερώθηκα σε εκατοντάδες παιδικές μπούρδες, όπως πάρκο, φουσκωτά, παγωτό, κυνηγητό, παραμύθια με παράλληλο θεατρικό παιχνίδι, σταράκια, τι-σερτάκια, σκατουλάκια.
Μια μητέρα φωτογραφίζει την μητρότητα σε 24 ώρες
Γύρισα πίσω και ξεκίνησα το round 2 (βλ. μωρό) χωρίς να πάρω ανάσα. Κάπως έτσι έφτασε η μέρα μου στο τέλος της. Χωρίς να πάρω ανάσα και χωρίς να κάνω σχεδόν τίποτα για εμένα. Χωρίς πολλές μουσικές, χωρίς σινεμά και χωρίς ψηλόλιγνα ποτήρια κρασιού. Κάποτε αυτό ήταν αδιανόητο. Κάποτε τα πάντα ήταν για εμένα και αυστηρά επιλεγμένα μάλιστα.
Και ύστερα θυμήθηκα μίας φίλης blogger να γράψουμε τους διαφορετικούς και αναπάντεχους λόγους σχετικά με το γιατί σου κάνει καλό να είσαι γονιός. Η γυναίκα βέβαια δε ρώτησε αν σου κάνει καλό, το θεωρεί αυτονόητο. Και έτσι είναι. Αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Μου φαίνεται αστείο να κάτσω να γράψω ότι ωρίμασα, άφησα τον εγωισμό μου στην άκρη και φύσηξα αέρα στα πανιά της υπευθυνότητας. Ναι, έμαθα να ενεργώ με λογική και εφευρετικότητα, ξεδίπλωσα την ευαισθησία μου στο μάξιμουμ και κατανόησα πλήρως τις λέξεις ανοχή και υπομονή.
Αλλά γιατί αυτό ντε και καλά μου κάνει καλό; Ποιος είναι αυτός που θα πει ότι ένας ρέμπελος που ρουφάει τη ζωή για την πάρτη του και ξοδεύει τα λεφτά του για να περνάει καλά, δεν φροντίζει με συνέπεια τον εαυτό του, δεν του κάνει καλό; Γι’αυτό δεν μπορώ να απαντήσω. Γιατί τεκμηριωμένη απάντηση σε αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει. Γιατί η μαγεία της απόλαυσης του να είσαι γονιός, στην πραγματικότητα δεν εξηγείται και ειδικά από ανθρώπους που ζούσαν πάντα έντονα, μέσα σε πλαίσια διαφόρων κοινωνικών δραστηριοτήτων, με δουλειές δημιουργικές και «νεανικές» και ωραία μούρη στον καθρέφτη.
Γιατί είναι αυτό ακριβώς που γράφω. Είναι η μαγεία μιας απόλαυσης.
Έτσι όπως σου αρέσει να πλημμυρίζει το σουφλέ σοκολάτα τον ουρανίσκο σου και να σε σφίγγει ο έρωτας στην αγκαλιά του. Είναι η μαγεία μιας αγάπης που δεν μπορεί να περιγραφεί, γιατί όμοιά της δεν έχεις ξαναζήσει και η απόλαυση μιας σχέσης που σε τρελαίνει, γιατί είσαι πάντα κομπάρσος. Δεν έχει ερωτηματικό. Με πέντε κιλά παραπάνω και με λιγότερες αναγνώσεις της Vogue, σου κάνει καλό να είσαι γονιός. Αλλά για το απόλυτο Γιατί ρωτήστε κανέναν άλλον, όχι εμένα.
Σήμερα αποφάσισα να πάω σινεμά μετά από ένα τρίμηνο και δεν το χάνω για κανένα μωρό του κόσμου.
Πηγή: not-just-mums.blogspot.gr
Το διαβάσαμε στο themamagers.gr
