Στη γιαγιά μου – αυτό το «ευχαριστώ» στο άργησα
Λάτρευα πάντα τους παππούδες μου και τις γιαγιάδες μου. Κυρίως από τη μεριά της μαμάς μου, γιατί μεγαλώσαμε με τον αδερφό μου όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι. Είναι πάρα πολλές οι ευτυχισμένες στιγμές που έζησα δίπλα τους και πάντα θα τους θυμάμαι με αγάπη. Μου μάθανε πολλά, ειδικά η γιαγιά μου.
Ήταν μία γυναίκα δυναμική, που μεγάλωσε μόνη της τα 9 υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας αφού έχασαν τη μητέρα τους όταν εκείνη ήταν μικρή. Όπως συμβαίνει συχνά με το πρώτο παιδί της οικογένειας, έπεσαν πάνω της όλα τα βάρη. Παρόλο που ο μπαμπάς της ήταν δάσκαλος, εκείνη είχε πάει μόνο μερικές τάξεις στο δημοτικό, μπορούσε να διαβάζει συλλαβιστά και να γράφει.
Είχε μακριά μαύρα μαλλιά, που με τον καιρό άρχισαν να γκριζάρουν, και σε κάποια σημεία να γίνονται τελείως λευκά. Λάτρευα τα μαλλιά της γιατί με άφηνε να την χτενίζω και να της κάνω κοτσίδες. Είχε ένα αλάνθαστο ένστικτο με τους ανθρώπους, ήταν ανεξάρτητη, δεν ήθελε να γίνεται βάρος και μαγείρευε καταπληκτικά. Ήταν αθυρόστομη! Αλλά η αθυροστομία της δε γινόταν ποτέ ενοχλητική σε κανέναν, γιατί ήταν μια αυθεντική έκφραση των συναισθημάτων της. Καμιά φορά ήταν κι η γιαγιά του «έλα μωρέ δε θα πάθει τίποτα, άσε να δώσω λίγη σοκολατίτσα στο παιδί (το παιδί 8 μηνών βρέφος- όπως μου τα έλεγε η μαμά μου) και η γιαγιά σε ανταγωνισμό με τους συμπέθερους: «πες στην άλλη γιαγιά ότι εσύ κρατάς από το δικό μας σόι, και να μη στα λέει αυτά…».
Ήταν επίσης καταπληκτική στις μεταμφιέσεις και στα αστεία.
