Στη μαμά του παιδιού που ούρλιαζε στο πάρκο…
Σε κοιτούσα καθώς έπαιρνες βαθιά ανάσα.
Ήμουν εκεί κοντά όταν ο γιος σου κλώτσαγε και ούρλιαζε με όλη του τη δύναμη και όταν όλοι γύρω σταμάτησαν να μιλάνε και σας κοίταξαν, ανάμεσα στην τραμπάλα και τις κούνιες.
Διαισθάνθηκα την ενόχλησή σου, τις ιδρωμένες παλάμες σου και το γρήγορο χτύπο της καρδιάς σου. Και βέβαια ένιωσα την ενόχληση, τις ιδρωμένες παλάμες και το γρήγορο χτύπο της καρδιάς του γιου σου.
Όμως, μείνε ήσυχη. Δεν σε έκρινα αυστηρά. Δεν σε κρίνω αυστηρά. Για την ακρίβεια, νιώθω σεβασμό απέναντί σου.
Βλέπεις, έκανες μία επιλογή εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό στο πάρκο.
Θα μπορούσες να έχεις επιλέξει να δώσεις προτεραιότητα στη δική σου ενόχληση και στην ενόχληση όσων βρισκόταν γύρω σου. Θα μπορούσες να έχεις επιλέξει να τρομάξεις ή να ντροπιάσεις το γιο σου έτσι ώστε να συμμορφωθεί με τις προσδοκίες των άγνωστων. Όμως εσύ απλώς έμεινες ακλόνητη εκεί που βρισκόσουν, ανάμεσα στην τραμπάλα και τις κούνιες, γονάτισες μπροστά στο παιδί σου βάζοντας τα χέρια σου στους ώμους του και το βοήθησες να διαχειριστεί τα Μεγάλα Συναισθήματά του.
Γιατί όλοι έχουμε Μεγάλα Συναισθήματα, σωστά;
Εγώ ξέρω ότι έχω. Και η κόρη μου έχει. Μας χτυπούν σαν κύμα και μας συνταράσσουν.
Το ξέρω ότι έχω τέτοια Μεγάλα Συναισθήματα γιατί ένιωσα ότι θέλω να κλάψω ή να ουρλιάξω ή να τα κάνω και τα δύο ταυτόχρονα τουλάχιστον τρεις φορές αυτή την εβδομάδα. Και είναι μόλις Τετάρτη…
Τι μας λείπει σήμερα μαμά; Το χαμόγελο!
Τα Μεγάλα Συναισθήματα είναι όντως Μεγάλα. Είναι έντονα, κάνουν τις παλάμες να ιδρώνουν και προκαλούν χάος.
Και τα παιδιά μας είναι όντως μικρά. Και όταν κάτι Μεγάλο συναντήσει κάτι μικρό, τότε χρειάζεται προσπάθεια.
Και εσύ, μαμά στο πάρκο, έκανες ακριβώς αυτό. Βοήθησες τον γιο σου να διαχειριστεί τα Μεγάλα Συναισθήματά του. Ο γιος σου ούτε τα έπνιξε μέσα του ούτε τα έκρυψε. Δεν ξέσπασε σε κανένα ανυποψίαστο παιδάκι ή περαστικό. Απλώς τα άφησε να βγουν από μέσα του. Και εσύ ήσουν εκεί για να τα αποχαιρετίσεις.
Παρόλο που σας κοιτούσα, δεν σε έκρινα αυστηρά. Χαιρόμουν και πανηγύριζα. Μέσα μου ζητωκραύγαζα, ενώ πίσω από τα γυαλιά μου τα μάτια μου χαμογελούσαν.
Γιατί πάντα έχουμε επιλογή.
Μπορούμε να επιλέξουμε να διώξουμε τον πόσο.
Μπορούμε να διαλέξουμε να διώξουμε την απογοήτευση.
Μπορούμε να επιλέξουμε να διώξουμε τον πόνο.
Ο αποχαιρετισμός δεν θα είναι πάντα εύκολος. Το πιθανότερο είναι ότι θα είναι θορυβώδης και δραματικός και θα περιλαμβάνει πολλούς άγνωστους που μας κοιτάνε.
Όμως υπάρχουν και μάτια που χαμογελάνε πίσω από γυαλιά ηλίου και θα μας επευφημούν καθώς αποχαιρετάμε τα Μεγάλα Συναισθήματα.
«Μαμά, αυτό το μικρό αγόρι περνάει μια δύσκολη στιγμή».
Η κόρη μου με επανέφερε στην πραγματικότητα.
«Ναι».
Και τότε, μετά από μία παύση και με τα μάτια της να ακτινοβολούν είπε: «Είναι και η μαμά του εκεί! Και το βοηθάει!».
«Ναι, γλυκιά μου, το βοηθάει».
Γιατί, το να είσαι εκεί όταν τα Μεγάλα Συναισθήματα αποχωρούν είναι κάτι που αξίζει πανηγυρισμούς.
Πηγή: huffingtonpost.com
Μετάφραση για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
