Δεν είμαι αυστηρή μητέρα. Αφήνω τα παιδιά μου να δουν τηλεόραση και κάποιες φορές να φάνε πατατάκια. Προσπαθώ όμως να επιμένω όμως ώστε να έχουν καλούς τρόπους και να είναι πάντα καθαρά και ταϊσμένα.
Όταν ακόμη είχα μόνο τον γιο μου, ζητούσα συνέχεια συγνώμη από αγνώστους για το κλάμα του. Αν ήμασταν σε κάποιο δημόσιο χώρο και ξεσπούσε σε κλάματα, γύρναγα και ζητούσα συγνώμη για την ενόχληση από τους πάντες. Ήμουν σίγουρη πως εάν συγκεντρωνόμουν στο να τον παρηγορήσω και να τον κάνω να αισθανθεί όμορφα, όλοι αυτοί οι άγνωστοι θα συμπαθούσαν το παιδί μου και θα έβλεπαν πως πραγματικά ήταν ένα αξιαγάπητο μωράκι.
Τώρα που σκέφτομαι το πώς μεγάλωνα τον γιο μου στην αρχή, στεναχωριέμαι. Ήταν ένα μωρό και τα μωρά κλαίνε.
Όταν γεννήθηκε η κόρη μου, τα πράγματα έγιναν λίγο πιο πολύπλοκα. Το να προσπαθείς να κρατήσεις σε τάξη δύο παιδιά σε δημόσιο χώρο είναι δύσκολο. Και τα δύο παιδιά μου έχουν πλέον αναπτύξει μια τάση για ενοχλητικές ερωτήσεις και συναγωνίζονται το ένα το άλλο. Αυτό με έχει κάνει να μην δίνω καμία σημασία στο τι σκέφτεται ο κόσμος.
Μετά ήρθε στον κόσμο και η τρίτη μου κόρη… Με τον ερχομό της, έγινα αποδέκτης πολλών συμβουλών για το μεγάλωμα της και κάποιοι έφτασαν σε σημείο μέχρι και να εκφράσουν δυσαρέσκεια για το παιδί μου. Είναι πολύ ζωηρή. Κλαίει, κλωτσάει και ουρλιάζει. Μια φορά την πήγαμε στο γιατρό γιατί πάθαινε ασυνήθιστες κρίσεις όταν έκλαιγε. Ευτυχώς ο γιατρός μας καθησύχασε, δεν πάθαινε κρίσεις, απλά έδειχνε ιδιαίτερη αφοσίωση στα ξεσπάσματα της. Το τρίτο μου παιδί δοκίμασε την υπομονή και αντοχή μου πολύ περισσότερο από τα άλλα δύο μαζί.
Το «ενδιαφέρον» των ξένων στην ανατροφή των παιδιών μου όμως, ξεπερνάει κάθε όριο. Και δεν μιλάω για τους ανθρώπους που είναι υποστηρικτικοί και λένε κουβέντες του τύπου «Έχω βρεθεί και εγώ σε αυτή την θέση.», μιλάω για τους άλλους, που γουρλώνουν τα μάτια και λένε με λύπηση «Καημένη μου, τι τραβάς;».
Στη διάρκεια ενός ταξιδιού έξι ωρών που έκανα με τα τρία μου παιδιά, η μικρότερη είχε ένα ξέσπασμα, μόνο ένα. Το τρένο είχε τόσο πολύ κόσμο που έπρεπε οι τέσσερις μας να στριμωχτούμε σε δύο θέσεις και η μικρή ήθελε να κάνει βόλτα στο διάδρομο και να μιλήσει με τους άλλους επιβάτες , αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, καθώς δεν υπήρχε χώρος.
Πριν καταλάβω καν τι συμβαίνει, η κόρη μου ξέσπασε σε λυγμούς και κλάματα, μια οργή που δεν είχα ξαναδεί και που χειροτέρευε επειδή ήταν εγκλωβισμένη. Μου πέταξε το βιβλίο που κρατούσε στο πρόσωπο και άρχισε να βγάζει διαπεραστικές κραυγές οι οποίες ήταν αυξανόμενης έντασης. Προσπάθησα να την ηρεμήσω χαϊδεύοντας τα μαλλιά της. Ακόμα και τα αδέρφια της ένιωσαν άσχημα.
Ξαφνικά, από το πουθενά, εμφανίστηκε μια κοντή κυρία γύρω στα πενήντα που προσπαθούσε να φτάσει σε μας προσπερνώντας τους υπόλοιπους επιβάτες. Όταν έφτασε, πλησίασε το πρόσωπο της κόρης μου, εξοργισμένη και με το δάκτυλό της μπροστά από το στόμα της απαίτησε από το παιδί να ησυχάσει.. Δευτερόλεπτα μετά από αυτό γύρισε προς το μέρος μου και ούρλιαξε (σε μένα; στο παιδί;) «Αρκετά!»
Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς είχε συμβεί, η μεγαλύτερη κόρη μου, που δεν καταλαβαίνει πότε πρέπει να μιλήσει και πότε πρέπει να παραμείνει ήσυχη, χωρίς προειδοποίηση γύρισε στην κυρία και της είπε «Μην φωνάζετε στην αδερφή μου, αυτό είναι δουλειά της μαμάς»!
Είχε δίκιο, ξέρετε. Μέχρι τα παιδιά να πάνε στο σχολείο ή να φτάσουν σε μια ηλικία που καταλαβαίνουν πως πρέπει να συμπεριφερθούν σε δημόσιο χώρο, κανείς άλλος εκτός από τους γονείς δεν έχει το δικαίωμα να τα επιπλήξει. Ακόμα και η τρίχρονη κόρη μου το καταλαβαίνει. Μπορεί να μην χειρίστηκα σωστά την κατάσταση, μπορεί ακόμα και να έδωσα την εντύπωση πως δεν με ενδιαφέρει αν τα παιδιά μου γίνονται ενοχλητικά, αλλά όπως και να χει δεν της έπεφτε κανένας λόγος!
Η κυρία έφυγε όπως είχε έρθει, γρήγορα και απρόσμενα, έτσι έφυγε, δίνοντας μου ελάχιστο χρόνο για να αντιδράσω. Με άφησε με ένα παιδί να κλαίει ακόμα και άλλα δύο σαστισμένα. Είχα μια στιγμή μόνο για να αποφασίσω αν θα έχανα την ψυχραιμία μου και θα έκανα την κατάσταση μέσα στο τρένο ακόμα πιο ντροπιαστική ή θα το άφηνα έτσι…
Και ενώ ήμουν αποφασισμένη να αντιδράσω, μια κυρία με σκούντηξε στον ώμο και μου είπε «Συγνώμη που δεν σε βοήθησα, μόλις αναρωτήθηκα αν θα ήθελες την θέση μου. Κατεβαίνω σε είκοσι λεπτά, και φαίνεται να την χρειάζεσαι περισσότερο από μένα.» Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα και ευγνώμων που δεν έκανα σκηνή στην αγενέστατη κυρία. Ξαφνικά μετατράπηκα σε ηρωίδα μέσα στο τρένο και η ταπεινωτική μου ιστορία έληξε διαφορετικά.
Την επόμενη φορά λοιπόν που νιώθεις ότι πρέπει να απολογηθείς για τα ζωηρά παιδιά σου ή κάποιος παρέμβει, πάρε μια βαθιά ανάσα, και σκέψου πως οι καλοί είναι περισσότεροι από τους κακούς, και αντέδρασε καταλλήλως.
Πηγή : scarymommy.com
Μετάφραση : Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή – babyradio.gr
