Στις μητέρες των οποίων τα παιδιά έχουν μόλις διαγνωστεί με καρκίνο
Τελευταία σκέφτομαι πολύ. Έχω φτάσει σε ένα σημείο μέσα στο ταξίδι μου που αισθάνομαι λίγο χαμένη. Και αυτό είναι λογικό. Ο γιος μου, ο Σαμ, έχει σχεδόν τελειώσει με τη θεραπεία του. Εγώ, τι κάνω τώρα; Τι κάνει μία γυναίκα, μία μητέρα, που πριν αρρωστήσει ο γιος της εργαζόταν όλη την ημέρα;
Και τα συναισθήματά μου αυτά αμβλύνονται όταν συναντώ νεότερες μητέρες που περνούν την ίδια περιπέτεια. Μία συνηθισμένη φράση που ακούω όταν συναντώ αυτές τις μητέρες είναι η εξής: «Δεν ξέρω πώς θα το περάσω όλο αυτό». Συνήθως, ο χρόνος που έχω για να τις μιλήσω είναι περιορισμένος και απαντάω: «Θα το περάσεις αυτό επειδή έτσι πρέπει και θα τα καταφέρεις». Μου το είχαν πει αυτό χιλιάδες φορές όταν ήμουν σίγουρη ότι «δεν θα τα καταφέρω» και είμαι βέβαιη ότι θα συνεχίσω να ακούω αυτά τα λόγια. Καθώς πλησιάζει η τελευταία χημειοθεραπεία του Σαμ και θα σταματήσει σε λίγο να παίρνει τα χάπια και τις κορτιζόνες του, αναλογίζομαι τι θα έλεγα σε αυτές τις μητέρες εάν είχα το χρόνο να καθίσω και να μιλήσω μαζί τους λίγη ώρα.
Αγαπητή μητέρα παιδιού με καρκίνο,
Λυπάμαι. Λυπάμαι που είσαι μία από εμάς. Λυπάμαι που τώρα αποκαλείσαι μητέρα καρκινοπαθούς παιδιού. Η ζωή σου έχει αλλάξει. Σε ένα μόλις δευτερόλεπτο γκρεμίστηκε όλος σου ο κόσμος.
Κάθισε να κλάψεις. Θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα. Φώναξε, ούρλιαξε, ξέσπασε. Χρησιμοποίησε όλη σου την ενέργεια καθώς θα υπάρξουν μέρες που το μόνο που θα μπορείς να κάνεις θα είναι να κλάψεις.
Η θολούρα θα φύγει, σου το υπόσχομαι. Θα φύγει το αίσθημα που έχεις όταν μπαίνεις σε ένα κατάστημα ή εστιατόριο, εκείνο το αίσθημα ότι όλα είναι σουρεαλιστικά, ότι θέλεις να στραφείς προς τα πίσω και να εξαφανιστείς γιατί όλοι εκεί είναι χαρούμενοι και γελούν. Αντί γι’ αυτό, θα κοιτάς ανθρώπους που είναι συνεχώς λυπημένοι με τη ζωή τους και θα τους θυμίζεις πόσο πολύτιμη είναι η ζωή.
Να είσαι αισιόδοξη ότι όλα θα καλυτερεύσουν όμως να παραμείνεις και ρεαλίστρια. Μην επιτρέψεις στους άλλους να σε κάνουν να πιστέψεις ότι η ανησυχία και το άγχος σου δεν δικαιολογούνται. Κάθε άλλο. Το παιδί σου έχει καρκίνο. Και αυτό είναι πολύ τρομακτικό. Βλέπεις το παιδί σου και άλλα παιδιά να αγωνίζονται και αυτό είναι κάτι που δεν το εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου. Ωστόσο, θα αλλάξει η ζωή σου όταν θα βλέπεις τόσο το δικό σου παιδί όσο και τα άλλα να μάχονται διαρκώς.
Κατέγραψε την περιπέτειά σου, είτε σε κάποια εφημερίδα, είτε σε μπλογκ, με εικόνες ή και με βίντεο. Ίσως κάποιοι σε ρωτήσουν: «Γιατί θα ήθελες να καταγράψεις κάτι τέτοιο»; Μα, αγαπητοί μου φίλοι, είναι κάτι που θα σου θυμίζει τι έχεις περάσει. Γράφε κατά καιρούς γράμματα στο παιδί σου, περιέγραψε τη θεραπεία του, έτσι ώστε να μπορεί να δει αυτή τη μάχη μέσα από τα δικά σου μάτια, της μητέρας.
Υπάρχουν άνθρωποι που θα σε υποστηρίζουν συνεχώς αλλά και άλλοι που απλώς δεν θα μπορούν να σε ακολουθήσουν, που θα έχουν κουραστεί να αλλάζουν τη ζωή τους για να σε βοηθήσουν. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους εξηγήσεις, οπότε μην μπαίνεις καν στον κόπο. Έχεις άρρωστο παιδί. Δεν χρειάζεται καμία εξήγηση. Συνέχισε τη ζωή σου και μην τους μισήσεις γι’ αυτό.
Εάν έχεις σύζυγο, πέρνα μαζί του όσο περισσότερο χρόνο μπορείς. Βγαίνει μαζί του όταν μπορείς και άρπαζε τις ευκαιρίες που σου δίνονται. Μην παραπονιέσαι για ασήμαντα πράγματα. Δεν αξίζει. Μείνε δυνατήκαθώς πολλοί είναι αυτοί που θα σε βοηθήσουν, ακόμη και άγνωστοι.
Κατάπιε την περηφάνια σου και ζήτα βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι. Να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν και συνειδητοποιούν τι περνάς. Όσο και εάν ισχυρίζονται οι άλλοι ότι σε καταλαβαίνουν, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ίσως μας συμπονούν όμως ποτέ δεν ταυτίζονται.
Όταν έχεις την ευκαιρία, αφιέρωσε χρόνο στον εαυτό σου. Κάνε ακόμη και μία βόλτα με το αυτοκίνητο, μόνη σου. Μην αισθάνεσαι ενοχές. Δίνεις όλο σου τον εαυτό για να συμβάλεις στη σωτηρία του παιδιού σου. Το άγχος, η ανησυχία και η έλλειψη ύπνου σε εξουθενώνουν. Αυτό που με έχει εξουθενώσει τα τελευταία τρία χρόνια είναι η κούραση που αισθάνομαι εξαιτίας της αϋπνίας, η νοσηλεία, το άγχος, το κλάμα και γενικά όλη αυτή η μάχη.
Ανεξάρτητα από τον τύπο του καρκίνου, η αρρώστια διαρκεί πολύ και είναι δύσκολη. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν οι άλλοι, πάντα θα αποτελεί μέρος της ζωής σου. Πάντα θα είσαι μητέρα καρκινοπαθούς παιδιού. Μην τα παρατάς. Συνέχισε να μάχεσαι. Συνέχισε με το κεφάλι ψηλά και με χαμόγελο.
Με αγάπη,
μία μητέρα καρκινοπαθούς παιδιού
Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή: themighty.com
Το διαβάσαμε στο newsitamea.gr
